Άντε γειαααααααα!



Επιτέλους βγήκαν. Οι μεταθέσεις!!!!!

Παίδες, από καρδιάς σας ασπάζομαι και σας αποχαιρετώ.

Τέρμα Αθήνα, τέρμα ζωή στο μπετόν και στην άσφαλτο.

Από την 1η του Σεπτέμβρη θα έχω μόνιμη κατοικία σε μέρη ανθρώπινα. Και στην αγκαλιά της πατρίδας της ιδιαίτερης.

Όρος των Ελαιών σήμερα;



Όρη της Ηπείρου για μένα, της προσφιλούς μητέρας όρη και βουνά και λαγκάδια και φαράγγια και ποτάμια και θάλασσες βεβαίως. Όλα τα έχει η Ήπειρος. Ένα μόνο δεν της έμεινε τις τελευταίες δεκαετίες: Άνθρωποι...

Μαζέψαμε όλοι τα μπογαλάκια και κουβαληθήκαμε στο μεγάλο χωριό. Και μόνο πεθαμένοι ξαναγυρίζουμε. Όσοι τέλος πάντων. Γιατί μερικοί ούτε πεθαμένοι δεν πάνε πίσω.

Το έλεγα λοιπόν και δεν το πίστευαν. Πώς θα κάνω το ανάποδο ταξίδι. Πως θα καταφέρω να αρνηθώ την ψεύτικη μεγαλοζωή της Αθήνας. Κι ας λένε πως ο τόπος μας είναι η γη που γεννηθήκαμε. Εγώ την Αθήνα ποτέ δεν την είδα σαν τόπο μου.

Σαφώς και έχουν πέσει όλοι να με τρομοκρατήσουν. Για τι θα βρω πηγαίνοντας. Εντάξει, μα δεν ξεχνάω και τι αφήνω πίσω μου.

Ούτε και περιμένω να βρω τον Παράδεισο. Μόνο να ξεφύγω τούτη την κόλαση. Και για την αλλαγή! ξύπνησε έστω και καθυστερημένα ο ναυτικός μέσα μου.

Και ποιος ξέρει... το επόμενο βήμα μπορεί να είναι και εκτός Ελλάδας. Δηλαδή σημερινής Ελλάδας. Γιατί εμένα ένας τόπος είναι που με γοήτεψε όσο κανένας άλλος, η γη της Γκρέτσια Σαλεντίνα.

Και είναι μόλις 8 ώρες με το καράβι από την Ηγουμενίτσα. Θέλω να σου πω ότι πας ακόμη και για σαββατοκύριακο. Τσουπ παίρνεις το καραβάκι, βρίσκεις μέσα και καμιά φίλη καπετάνισσα, ανεβαίνεις δηλαδή και γέφυρα και θυμάσαι τα παλιά, και μετά Μπρίντιζι. Ούτε μισή ώρα από το Λέτσε... κι έπειτα όλα τα γκρεκάνικα χωριά με ταραντέλες και άντρα μου πάει.

Άσε την Κέρκυρα... και τους Παξούς...

Και τα Γιάννενα, και το Μέτσοβο και την Πίνδο...

Κι από την άλλη Πρέβεζα και Καρυωτάκης.

Σας λέω δε μασάω σε υποθέσεις του τύπου πως θα με ληστεύουν στους δρόμους οι τσιγγάνες!!! άκου τι βρήκαν να μου πουν!!! και πως θα μου δώσουν θέση στο μοναδικό μονοθέσιο του νομού, βλέπε Σούλι!!! Σιγά μη χορέψω και το χορό του Ζαλόγγου!

Λοιπόν. Τα δικά μου σχέδια λένε: Πρώτον αναμέτρηση με τις συνθήκες ζωής. Χρόνος ένας. Μετά η οριστική απόφαση. Μένω; Ξαναγυρίζω; (φτου σκουληκομηρμυγκότρυπα) Ζητάω Ιταλία;

Αν μείνω, που έτσι τουλάχιστον ονειρεύομαι, αλλιώς γιατί να ζητήσω μετάθεση, θα βάλω μπρος το εξοχικούλι... και μόλις τελειώσει είστε σαφώς καλεσμένοι. Για τζάκι και τσίπουρα και πίτες στη γάστρα!!!



Και επίσης ένα σκαφάκι... τίποτα το μεγάλο... ένα μικρό και στα μέτρα της τσέπης μου. Να εξασκώ και το πρώτο μου επάγγελμα.

Τώρα βέβαια ο Νηρέας νομίζει πως θα πάω να χωθώ σε διάφορες τοπικές οργανώσεις να σώσω τον κόσμο. Αμ δε... Πλήρωσα το δικό μου φόρο στα κοινά. Δικαιούμαι πλέον να είμαι ένα απλό μέλος. (εκτός, αν αλλιώς με φυσήξει ο αέρας της επαρχίας; τι να πω;;; ) Εξάλλου μας φτάνει ένας στην οικογένεια στα ψηλά πόστα! (Νηρέα, συγχαρητήρια για την εκλογή σου και από εδώ! Σιδεροκέφαλος και πάντα μπροστά το συμφέρον του τόπου!)

Και ένα μόνο με πικραίνει εμένα πραγματικά. Που όταν γίνονταν τα σχέδια για μετάθεση, είχα συμβουλάτορα και παράδειγμα την ξαδερφούλα μου... Και εκείνη μου την "έσκασε" ένα απόγευμα του Οχτώβρη. Αυτό μόνο με πονάει. Μα αυτό πονάει και εδώ. Κι ακόμη απίστευτο φαίνεται.

Τσπ... (τέλος πάντων σημαίνει αυτό στη γλώσσα της Μελίνας, της μικρής μου κόρης) θα έχω κοντά μου και τις καπετάνισσες της Πρέβεζας... Ποιος ξέρει; Μπορεί και η Μελίνα να το αποφασίσει και να έρθει προς τα κει... (που δεν το βλέπω... αλλά λέμε τώρα)

Και μπόλικο σόι βεβαίως. Εκεί δεν είσαι ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Είσαι η κόρη του τάδε και η κόρη της τάδε (δόξα τους θεούς και οι δυο γονείς πέρασαν από κει και άφησαν ο καθένας με τον τρόπο του εποχή... ) και βεβαίως αδερφή του τάδε (μην ανησυχείς Νηρέα, δεν πρόκειται να σου ζητήσω ρουσφέτια... ) Τα έχουν που λέτε ευτυχώς μα και δυστυχώς αυτά οι μικροί τόποι. Δεν είσαι μόνο εσύ. Είσαι και όλο το σόι. Πρώτη ερώτηση είναι από πού είσαι. Και μετά ποιανού είσαι... Κι αρχίζει μετά το γαϊτανάκι μέχρι που βγαίνεις συγγενής. Μεταξύ μας, δεν ξέρω καθόλου αν θα μου αρέσει αυτό. Έχει και η ανωνυμία τα καλά της. Μια δοκιμή όμως θα με πείσει και θα σας ενημερώσω σχετικά!

Και είναι και το άλλο. Ποιος αμπαλάρει τόσα πράγματα!!!!!!! Αυτό σίγουρα δε μου αρέσει καθόλου. Οπότε κάθε βοήθεια δεκτή!!!

Διότι βρε παιδί μου, όταν έφευγα για το καράβι, έπαιρνα μόνο τη βαλιτσούλα μου. Τώρα; Τώρα πρέπει να κουβαλήσω και ολόκληρο το καβούκι μου. Άσε που δε μου έχει ξανατύχει...

Πάντως από την ώρα που μου το ανακοινώσανε, νιώθω κιόλας αλλιώτικη. Αλλιώς βγήκα το πρωί από το σπίτι, να προλάβω και το ένα γραφείο και το άλλο γραφείο και ξαφνικά στο τελευταίο γυρνάει μια υπάλληλος και μου λέει: Συγχαρητήρια για τη μετάθεση!!!!!!!!

Ευτυχώς δηλαδή γιατί αλλιώς θα πέρναγαν οι διακοπές χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Να βάλω μπρος το αμπαλάρισμα ή τζάμπα ο κόπος;

Και το σίγουρο που με ενθουσιάζει είναι που δε χρειαστεί ποτέ ξανά στη ζωή μου να πατήσω στο περσινό μου σχολείο. Εκεί που κόντεψα να αφήσω τα κοκαλάκια μου. Και που αν δεν έφευγα φέτος με απόσπαση, θα κατέληγα εκεί που με θέλουν οι άσπονδοι φίλοι μου. Οπότε παρακαλώ και μόνο γι' αυτό να χαίρεστε όλοι όσοι με αγαπάτε. Κρυστάλλης βρε κόντεψα να γίνω σε κείνο το σχολειό... Παρακαλώ σε σταυραητέ για χαμηλώσου λίγο, έτσι τραγουδούσα κάθε πρωί.

Και τώρα μπαίνω σαν το πουλάκι κι ας είναι και άγρια χαράματα, για να πάω στο άλλο σχολείο. Ε, ίδια και ακόμη καλύτερα, Νηρέα, θα μπαίνω στο αμάξι σε όποια γωνιά της Θεσπρωτίας και αν με τοποθετήσουν!!!

Θέλω χωριό και παιδάκια χωριατόπουλα. Να πατάω χώμα και να μου λεν οι μαθητές μου: Σώπα δασκάλα να ακούσουμε το πουλί!

Κι όχι να φωνάζω εγώ για να με ακούνε πιο δυνατά από τα αμάξια και τη βουή της πόλης!

Θέλω βελάσματα προβάτων και πετεινάρια να με ξυπνούν. Και μικρές αλεπούδες να πετιούνται μπρος μου.

Να μαζεύω αυτιά του λαγού και μανουσάκια κι όχι να χώνει ο Κούρδος στα φανάρια εκείνα τα άοσμα λουλούδια...

Θέλω πολλά ακόμη. Μα δεν πετάω και στα σύννεφα... Παιδί της πόλης είμαι εδώ και δεκαετίες. Ώσπου να μάθω να περπατάω στα βουνά θα γρατζουνίσω πολλές φορές τα γόνατα... Θα μάθω όμως. Το θέλω πολύ. Και όταν θέλεις κάτι, το πετυχαίνεις.

Σημασία έχει να κυνηγάς το όνειρό σου. Κι όχι να το αφήνεις να βρυκολακιάζει ώσπου να γίνει εφιάλτης.


φιλάκια λοιπόν

και εύχομαι σε όλους να βρείτε τη δύναμη να κάνετε τα όνειρά σας πράξη!

γιατί κοντά η ώρα που θα κοιμηθούμε τον άλλον ύπνο, τον χωρίς όνειρα.

κι ως τότε πρέπει να ζήσουμε όσα η καρδούλα μας λαχταράει!








Ευχόμαστε στη Λιάνα Κανέλλη και σε όλους μας ΤΕΛΕΙΩΣ περαστικά!

Η είδηση για την περιπέτεια υγείας της Λιάνας Κανέλλη μας στενοχώρησε βαθύτατα. Γιατί τη Λιάνα την αγαπούμε ξεχωριστά και για πολλούς λόγους.

Για χρόνια ολόκληρα που ψήφιζα στο Δήμο Αθηναίων, πάντα σε εκείνη έβαζα σταυρό. Και όταν η Λιάνα μιλά στην τηλεόραση, αφήνω κάθε τι άλλο και την παρακολουθώ.

Όπως δε χάνω με τίποτα το ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ της. Τη στήλη της στον κυριακάτιο Ριζοσπάστη. Κείμενα δωρικά, σε γλώσσα απαστράπτουσα και πολυεπίπεδη, και πάντα στοχεύοντας την καρδιά των γεγονότων με τον ξεχωριστό αιχμηρό λόγο της Λιάνας.

Κι άλλους ανθρώπους θαυμάζω στη ζωή μου. Αν όμως ποτέ με ρώταγαν ποιο είναι το ίνδαλμά μου θα απαντούσα χωρίς καθυστέρηση: Η Λιάνα Κανέλλη!

Η Λιάνα ενσαρκώνει όλα εκείνα που θεωρώ σημαντικά σε ένα σύγχρονο άνθρωπο. Συνδυάζει τη γνώση και την ανθρωπιά, την υψηλή αισθητική και τη ζωή στις επάλξεις όσων πρεσβεύει. Κυρίως όμως εκφράζει το πρότυπο του ελεύθερου ανθρώπου. Του ανθρώπου που με νου και γνώση πορεύεται δίχως να εκπίπτει σε άβουλο όργανο.

Εκείνο που με μαγεύει όμως περισσότερο είναι η δεινή εκφραστική της ικανότητα. Μάθημα φιλολογικό το κάθε της κείμενο, διαμάντια λόγου όλες οι ομιλίες της.

Και κατάφερε η Λιάνα ακόμη και από το κρεβάτι του νοσοκομείου να μας στείλει ένα ακόμη έξοχο κείμενο. Γιατί η Λιάνα είναι παλικάρι και δεν αφήνει ούτε την αρρώστια να τη βάλει κάτω.

Απολαύστε το:


Ατελής ειλεός


Και να 'μαι μεσούσης της κρίσης τους ταβλιασμένη στο νοσοκομείο με ατελή ειλεό αποτέλεσμα παλιών επιτυχών μικροχειρουργικών επεμβάσεων που στο μήκος μιας ζωής μ' άφησαν μια κοιλιά γεμάτη άχρηστες συμφύσεις όπως λένε οι γιατροί. Πόνεσα - ξεπόνεσα, θαύμασα την πρόοδο της επιστήμης (χειρουργική με ρομποτική που καταλήγει να σε σώζει με δυο ραματάκια, δεν είναι δα και μικρό πράγμα) κι επομένως έχω αναγκαστικά στραμμένη την προσοχή μου μεροδούλι μεροφάι, ξαπλωμένη να θεώμαι το θαύμα της αρχαγγέλου Μέρκελ που φέρνει τον κρίνο του ΔΝΤ στη στέρφα χώρα μου. Εγώ κοιλοπονάω, η Ελλάδα γονιμοποιείται κι ύστερα βγαίνει ένα τέρας που δεν το καταλαβαίνω με την κοινή μου λογική ως τη μοιραία στιγμή: πετυχαίνω σε συνέντευξη Τύπου τον ΓΑΠ να απαντά αγγλιστί σε Κινέζα δημοσιογράφο αμερικάνικου ραδιοσταθμού, που τον ρωτάει με το χαμόγελο της «Τζοκόντα», «τόσα ταξίδια κάνατε, ως και στην Αμερική πήγατε, κατά Ασία μεριά και στην Κίνα μας δε θα 'ρθείτε να ζητήσετε βοήθεια και λεφτά;» ξεράθηκα. Η πρώτη μου επιθυμία είναι να ξανασυναντηθώ αμέσως με το ρομποτικό λαπαροσκόπο παρά με μια Κινέζα εξ ΗΠΑ που τώρα πια θέλει να μου δανείσει μέχρι και τα νοσήλια.

Υστερα σοβάρεψαν οι ειδήσεις και μου έδειξαν σε ποια χώρα ζω, παλεύω και περιστασιακώς νοσώ. Το χρηματιστήριο πανηγύριζε με απίστευτο θόρυβο την κατακόρυφη άνοδο των κερδών του και με ξεκούφαινε περισσότερο από τη δικαιολογημένα γουργουρίζουσα άδεια μου κοιλιά. Οι τραπεζίτες της χώρας μου ξύπνησαν πλούσιοι, ασφαλείς έχοντας ξεφύγει από το κόκκινο μιας πτώχευσης που αφορούσε, αφορά και θα αφορά τον καθένα και την καθεμιά μας, υγιή ή άρρωστο, εργαζόμενο ή άνεργο, φτωχό ή θεόφτωχο, εντέλει γεννημένο ή αγέννητο για πολλά ΔΝΤ χρόνια. Αυτός ο ατελής ειλεός, δηλαδή η βολικότερη για το κεφάλαιο κρίση από συστάσεως ελληνικού και ευρωελληνικού κράτους, ήταν τελικά αυτό που είπε το ΚΚΕ στη Βουλή, μία χρυσή ευκαιρία για να εφαρμοστεί η διαστροφικότερη αντιλαϊκή αντεργατική κυριολεκτικά νομιμοφανής κτηνωδία μιας δράκας ψηφισμένων αχρείων εναντίον όλων μας.

Λένε πως ο άνθρωπος φαίνεται στην αρρώστια του, στο μεθύσι και στο χαρτοπαίγνιο. Ομως εκείνοι οι παλιότεροι σαν τον ιατρό Ιπποκράτη, οι ρημάδες οι αρχαίοι διανοητές πρόγονοι και εκμαυλισμένων σημερινών βαρβάρων ίσως και να θέλουν πλέον συστηματική μετάφραση.

Επέμεναν. Αρχή άνδρα δείκνυσι. Δηλαδή, η εξουσία δείχνει ποιος πραγματικά είσαι. Κι ο Ιπποκράτης έλεγε πως καμιά θεραπεία δεν μπορεί να προξενεί μεγαλύτερη βλάβη απ' την ίδια την αρρώστια. Δυστυχώς, κατάλαβα ταβλιασμένη όπως φαντάζομαι κι οποιοσδήποτε σκεπτόμενος, πονεμένος ή μη ότι οι πολλοί θα φτωχύνουμε, θ' απελπιστούμε θα κακογεράσουμε, θα καταθλιβούμε ως θεραπεία για τους ελάχιστους που με τον κρίνο του ΔΝΤ θα ξαναπλουτίσουν κι εκεί που πήγα να κάνω εμετό, κυρίως για τη λέξη της άθλιας δημοσιογραφίας που εκστομιζόταν ολημερίς, «δώρο Τρισέ προς την Ελλάδα», έγινα σχεδόν αμέσως καλά. Θυμήθηκα τη λέξη ατελής. Δε θα τα καταφέρουν. Δε θα μας φάνε τα σωθικά. Καταλαβαίνουμε και θα τους πνίξουμε. Η εντελέχεια της θεραπείας δεν μπορεί και δε θα είναι ατελής.


Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ


Λιάνα, από καρδιάς σου ευχόμαστε τελείως περαστικά!

Και τελείως περαστικά υποσχόμαστε να παλέψουμε να γίνουν όλες οι ατέλειες που ταλανίζουν την πατρίδα μας και τον κόσμο. Γιατί όπως λες κι εσύ:


Δε θα τα καταφέρουν. Δε θα μας φάνε τα σωθικά.

Καταλαβαίνουμε και θα τους πνίξουμε.

Η εντελέχεια της θεραπείας δεν μπορεί

και δε θα είναι ατελής.

__________________________

Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη είναι από την εφημερίδα Ριζοσπάστης - Κυριακή, 28 Μαρτίου 2010:

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5571724

Κάτω Πατήσια ή Κάτω Κόσμος;


Με απέραντι φρίκη ακούσαμε χτες την τραγική είδηση για το θάνατο ενός 15χρονου Αφγανού μετανάστη στα Κάτω Πατήσια. Μια συνοικία της Αθήνας που κάποτε εθεωρείτο αριστοκρατική...

Σήμερα τα Κάτω Πατήσια μόνο αριστοκράτες δε φιλοξενούν. Η χτεσινή τραγωδία που όχι μόνο σκότωσε το 15χρονο μα και τραυμάτισε σοβαρά την αδελφούλα του, ετών μόλις 10, και ελαφρότερα τη μητέρα των δύο παιδιών, ανάγκασε όλους μας να σκύψουμε από ντροπή το κεφάλι.

Τις μέρες που εμείς ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε με οβελίες και τσουρέκια, με μαγειρίτσες και κόκκινα αυγά την πατροπαράδοτη Ανάσταση, οι απόκληροι του κόσμου βάφουν με το αίμα τους κόκκινο το χώμα της πατρίδας μας. Ποιος αλήθεια έχει τώρα διάθεση να εορτάσει; Ποιος θα είναι τόσο χοντρόπετσος που θα πιάσει στα χέρια του κόκκινο αυγό και δε θα φέρει στο νου του το αθώο αίμα του μικρού Αφγανού;

Έφτασε η άτυχη οικογένεια έξι μήνες πριν στην Ελλάδα. Από το Αφγανιστάν... τη χώρα που χρόνια τώρα βρίσκεται στη δίνη αιματηρών γεγονότων. Αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή. Και συνάντησαν τι;

Έφτασαν λοιπόν εδώ και έπρεπε να ζήσουν. Πώς; Αναζητώντας στα σκουπίδια ό,τι ελάχιστο θα μπορούσε να τους βοηθήσει να επιβιώσουν. Τις ώρες που εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του "δικαίου", κάποιοι άλλοι τριγυρνούν σαν σκιές εκεί έξω. Κι όμως εμείς ροχαλίζουμε ατάραχοι.

Ατάραχοι έως ότου βρεθούμε και οι ίδιοι αντιμέτωποι με το πρόβλημα. Γιατί χτες στα Κάτω Πατήσια ο χάρος είχε βγει παγανιά και για τα δικά μας παιδιά. Ληστεία... Με θύματα έναν νεκρό 55χρονο και έναν σοβαρά τραυματισμένο 18χρονο.

Τι Κάτω Πατήσια τι Κάτω Κόσμος λοιπόν...

Άντε λοιπόν και Καλή Ανάσταση! Έτσι δε θέλουμε να ελπίζουμε πως ακολουθεί την εβδομάδα των Παθών;

Μόνο που για να έρθει επιτέλους αυτή η Ανάσταση, η αληθινή και όχι εκείνη που καταλήγει σε δεκάδες εισαγωγές στα νοσοκομεία από φαγητό έως σκασμού, κάτι χρειάζεται να κάνουμε όλοι μας. Δεν αρκεί η σταυρική θυσία του αίροντα τας αμαρτίας του κόσμου.

Πρέπει εσύ, εγώ, όλοι μας, είτε είμαστε χριστιανοί είτε όχι, να ακούσουμε το λόγο του Ναζωραίου: Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι.

Δεν μπορεί να θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και να μην ξεσηκωνόμαστε με τέτοια γεγονότα.

Όταν ένα άλλο 15χρονο παιδί έπεσε νεκρό τον προπερασμένο Δεκέμβρη, βγήκαμε όλοι στους δρόμους. Και διεκδικήσαμε να σταματήσει το έγκλημα που στέλνει ακόμη και παιδιά στον τάφο. Τώρα; Πού είναι η ευαισθησία της κοινωνίας μας;

Μήπως στις δηλώσεις που ακούσαμε "να φύγουν τώρα όλοι οι μετανάστες";;; Οι ίδιοι οι μετανάστες φταίνε που αναγκάστηκαν να αφήσουν τις πατρίδες τους και να κουβαληθούν στη δική μας;

Και ειδικά ο συγκεκριμένος μετανάστης. Που χτες διαμελίστηκε στο δικό μας χώμα. Το μικρό παιδί από το Αφγανιστάν.

Το Αφγανιστάν που προχτές δέχτηκε και την τιμητική επίσκεψη του πλανητάρχη.



Αιφνιδιαστικά λέει ο κ. Ομπάμα επισκέφθηκε την Κυριακή το Αφγανιστάν. Για να εμψυχώσει τα αμερικανικά στρατεύματα που βρίσκονται εκεί... Και να συνομιλήσει με τον ομολόγο του Χαμίντ Καρζάι.

Γιατί δεν ερχόταν κι εδώ; Να εμψυχώσει τη μάνα του μικρού Αφγανού και να συνομιλήσει με τη δεκάχρονη αδερφούλα του; Που οι γιατροί φοβούνται ότι δε θα ξαναδεί το φως; Να τους εξηγήσει πώς και γιατί οι επιλογές των μεγάλων της γης τους έστειλαν από την πατρίδα τους στη δική μας για να συναντήσουν και εδώ το θάνατο;

Κρατήθηκε λέει μυστική η επίσκεψη Ομπάμα. Για λόγους ασφαλείας. Πλανητάρχης είναι αυτός. Η ασφάλειά του είναι το ύψιστο ζητούμενο.

Κι άσε τώρα να γιορτάζουμε το ουκ έστι Έλλην και Ιουδαίος... Και να δίνουμε περιχαρείς τα φιλιά της αγάπης! Παραχαραγμένη ως τη ρίζα της η διδασκαλία εκείνου που ανέβηκε στο Γολγοθά για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Μα έτσι πάντα δε συμβαίνει; Έτσι δεν παραχαράζει πάντα το σύστημα όσα δεν το εξυπηρετούν; Και φταίμε όλοι εμείς που ως πρόβατα επί σφαγή ακολουθούμε την προδιαγεγραμμένη πορεία. Μέχρι που η χαντζάρα του θανάτου να ακουμπήσει εμάς τους ίδιους ή τους πολύ δικούς μας. Με παρωπίδες βαδίζουμε και ούτε ιδρώνει το αυτάκι μας από την τραγωδία που ζουν οι άλλοι δίπλα μας.

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα

προσμένοντας από άλλους να κάνουν το θαύμα...

____________________________

Τα στοιχεία προέρχονται από τα νέα του Ριζοσπάστη

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=30/3/2010&id=11921&pageNo=27&direction=1

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5574188

ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟ ΜΑΧΑΙΡΙ




Από τα απρόοπτα της γειτονιάς... Στο μπαλκονάκι μου πάντα, στο "στρατηγείο" μου και ξαφνικά τα παιδιά από δίπλα βγαίνουν έξω στον κήπο, πιάνουν κιθάρες και αρχίζουν...

Ε, δεν άντεξα τον πειρασμό, έσκυψα και ζήτησα έναν Καββαδία... να το γιατροπορέψουμε κι απόψε το μικρό θαλασσινό τερατάκι.

Και ήρθε ο Καββαδίας και κράταγε, τι άλλο; Ένα παλιό αφρικάνικο μαχαίρι... Ναι, κακοπερνάμε εμείς εδώ...

Κι ευτυχώς ο καιρός γλύκανε αρκετά και όμοια προβλέπονται πολλά ακόμη βράδια!!! Με το Μιχάλη και την παρέα του!

Μπράβο στη wikipedia που άμεσα διόρθωσε τις ανακρίβειες στο λήμμα Δημήτρης Λιαντίνης

Με ευχάριστη έκπληξη είδαμε ότι το ελληνικό τμήμα της wikipedia έλαβε υπόψη τις παρατηρήσεις μας για το λήμμα Δημήτρης Λιαντίνης.

Μόλις πριν λίγο μπήκα και το διάβασα, και ομολογώ ότι εξεπλάγην... Διότι στο παρελθόν είχαμε πέσει σε ώτα μη ακουόντων. Βλέποντας μάλιστα ότι και η επώνυμη διαμαρτυρία της κ. Λιαντίνη στο χώρο των συζητήσεων δεν είχε τη δέουσα ανταπόκριση, δεν αναμέναμε ούτε στο δικό μας άρθρο να δώσουν σημασία.

Να όμως που δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Και οφείλουμε δημόσια να το πούμε, όπως και δημόσια κάναμε την κριτική μας. Μπράβο σε όποιον υπεύθυνο αντέδρασε άμεσα και βελτίωσε την αντικειμενικότητα του άρθρου.

Έχοντας βέβαια την πικρή εμπειρία του παρελθόντος, δε θα αποφύγουμε την ευχή να παραμείνουν οι αλλαγές.

Να τονίσουμε επίσης ότι σε καμία περίπτωση δε διεκδικούμε το αλάθητο των δικών μας απόψεων για το Λιαντίνη. Ούτε και θέλουμε να επιβάλουμε σε έναν άλλο χώρο του διαδικτύου να αναμεταδίδει τις δικές μας απόψεις.

Στόχος μας σε κάθε περίπτωση είναι να υπηρετείται η αλήθεια, στο βαθμό βεβαίως που αυτή τεκμηριώνεται. Κι ακόμη να τηρούνται οι κανόνες δεοντολογίας στην παρουσίαση.

Σε καμία δηλαδή περίπτωση δεν πρέπει η αλήθεια να δίνεται με τέτοιο τρόπο που τελικά να υπηρετεί το ψέμα. Κι αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και χωρίς να υπάρχει πρόθεση. Παράδειγμα; Όταν δίδεται αποσπασματικά. Όταν δηλαδή λέγονται μισές αλήθειες.

Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο όταν κάποιος γράφει ένα βιογραφικό σημείωμα. Πού να χωρέσει σε γραμμές ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου;

Ειδικά όταν ο άνθρωπος αυτός είναι ποιητής. Γιατί όπως έγραψε ο Δημήτρης Λιαντίνης:

"Είναι ασύλληπτη υπόθεση η βιογραφία του αληθινού ποιητή."

Και ο Λιαντίνης ήταν ποιητής. Κάτι που και στην τωρινή μορφή του λήμματος της wikipedia δεν υπάρχει.

Τουλάχιστον έγιναν τα άλλα στοιχεία της ζωής και του έργου του πιο αντικειμενικά. Ας μην είμαστε τόσο απαιτητικοί σε ένα μικρό κείμενο να δοθεί και κριτική για το έργο που άφησε. Κάτι να έχουν να διαβάσουν οι ενδιαφερόμενοι για το Λιαντίνη και στους άλλους χώρους του διαδικτύου που ασχολούνται με εκείνον.

Και ιδίως στην επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Λιαντίνη, το:

http://www.liantinis.gr/

που άδικα στη σχετική συζήτηση του άρθρου είδαμε να υποτιμάται για το υλικό που περιέχει. Πρώτον γιατί είναι ένας χώρος που δεν έχει κλείσει μήνα ακόμη παρουσίας στο διαδίκτυο. Και δεύτερο και σημαντικότερο: Περιέχει ικανό αριθμό από αποσπάσματα του ανέκδοτου έργου του Λιαντίνη που πουθενά αλλού στο διαδίκτυο δεν μπορεί κανείς να βρει.

Κι ακόμη βρίσκει κανείς στο liantinis.gr επώνυμες και τεκμηριωμένες κριτικές για το έργο του από ανθρώπους που έχουν τα πνευματικά εφόδια να το κρίνουν.

Δεν υποτιμά κανείς, όχι τουλάχιστον εμείς, όποιον άλλο χώρο του ίντερνετ δίνει πληροφορίες και γνώσεις για το Λιαντίνη και το έργο του. Ας μη συγχέουμε όμως τις πληροφορίες και τις γνώσεις με τη δημοσίευση αποσπασμάτων από τα βιβλία του Λιαντίνη, αυτό το μόνο που κάνει είναι να παρωθεί τους επισκέπτες του ίντερνετ να μη διαβάζουν ολόκληρα τα βιβλία του και αποσπασματικά να μελετούν το Λιαντίνη. Μέθοδος τελείως λάθος για συγγραφέα όπως ο Λιαντίνης. Αρκεί κανείς να τον μελετήσει για να το διαπιστώσει.

Ακόμη περισσότερο ισχύει αυτό για τα βίντεο διαλέξεων και διδασκαλιών του Λιαντίνη. Που η ανάρτησή τους στο διαδίκτυο προσκρούει και στους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων. Κάτι θα ήξερε περισσότερο ο νομοθέτης βάζοντας όρια στο ποιος και πώς μπορεί να αναμεταδίδει το έργο ενός δημιουργού. Και δεν είναι μόνο νομικίστικο το ζήτημα. Είναι και ζήτημα ουσίας όταν αφορά ένα συγγραφέα σαν το Λιαντίνη.

Ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του τα φημολογούμενα για το θάνατό του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε. Όμως κανείς δεν κατέχει αποδείξεις που να πιστοποιούν ότι αυτοκτόνησε. Δεν εννοούμε πως ο Λιαντίνης ζει. Όλοι γνωρίζουν ότι ο σκελετός που βρέθηκε στον Ταΰγετο ταυτοποιήθηκε από τις αρχές της χώρας και η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη τον παρέλαβε και τον ενταφίασε στις Κεχρεές. Άλλο όμως αυτό και άλλο το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε. Όπως άλλο είναι να ορίζεται και συγκεκριμένος χρόνος θανάτου, από τη στιγμή που δεν τον προσδιορίζει η ιατροδικαστική έκθεση.

Κι ακόμη. Η αυτοκτονία είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα. Δεν μπορεί να δημοσιεύονται αυθαίρετες απόψεις που υμνούν την αυτοκτονία και μάλιστα στο διαδίκτυο όπου καλώς ή κακώς μπαίνουν και μικρά παιδιά και νέοι.

Δεν μπορεί μάλιστα η αυτοκτονία να συνδέεται χωρίς στοιχεία με το Δημήτρη Λιαντίνη, γιατί ο Λιαντίνης άλλα έγραψε στα βιβλία του. Έφτασε μάλιστα να χαρακτηρίσει την αυτοκτονία ως παθολογικό φαινόμενο.

Είναι όλα αυτά που πολύ μας ανησυχούν και όχι μόνο γιατί ενδιαφερόμαστε για το Λιαντίνη ή ακόμη χειρότερα γιατί θέλουμε να παραστήσουμε τους ειδικούς λιαντινολόγους. Ο νους μας στρέφεται περισσότερο στο θέμα παιδιά και νέοι. Και θεωρούμε ότι αυτό συνάδει και με τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Εξάλλου κι εκείνος φεύγοντας την 1η Ιουνίου 1998, χαρακτήρισε την πράξη του ως διαμαρτυρία για το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενιάς.

Αλίμονο λοιπόν το όνομα του Λιαντίνη να γίνεται όχημα διάδοσης θεωριών που παρασέρνουν τους νέους σε απόψεις υπέρ της αυτοκτονίας. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη προσβολή στη μνήμη του.

Ας μη μας παρεξηγούν επομένως οι υπεύθυνοι της wikipedia που το άρθρο μας υπήρξε αιχμηρό. Είναι η αγωνία μας για την παραχάραξη του έργου του Λιαντίνη που βλέπουμε χρόνια τώρα να συμβαίνει στο διαδίκτυο αφενός και αφετέρου η ιδιότητα του παιδαγωγού που μας κάνει υπερευαίσθητους σε όσα θέματα αφορούν τους νέους και τους κινδύνους που ελλοχεύουν στο διαδίκτυο.

Και μπορεί να μην έχουμε απαιτήσεις από τη wikipedia πλήρους παρουσίασης του Λιαντίνη και του έργου του, αλλά δε θέλουμε κιόλας να προβάλλονται εκεί απόψεις που παραποιούν ακόμη και τα αντικειμενικά στοιχεία για τη ζωή και το έργο του.

Στο βαθμό που αυτό έγινε δεκτό, εμείς χρωστάμε να πούμε εκτός από το μπράβο και το ευχαριστώ μας που εισακουστήκαμε.

__________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/03/wikipedia_27.html

Γεμάτο ανακρίβειες το λήμμα της ελληνικής wikipedia για το Δημήτρη Λιαντίνη

Επισκεφθήκαμε σήμερα μετά από μεγάλο διάστημα το λήμμα της wikipedia (ελληνικό τμήμα) για το Δημήτρη Λιαντίνη και εκπλαγήκαμε από τις ανακρίβειες που αναφέρει.

Ξεκινάμε από το πιο χοντρό λάθος:

Το 1997 έγινε Διδάκτωρ

Ναι, καλά βλέπετε. Το 1997!!! Και μπακ απ έχουμε κρατήσει για κάθε ενδιαφερόμενο. Αντί του ορθού που είναι:




1978 φυσικά... Σιγά μην πήρε το διδακτορικό του το 1997, ετών 55!!!!!!!

Και συνεχίζουμε με τις ανακρίβειες της ελληνικής wikipedia:

Το επώνυμό του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε σε Λιαντίνης

Δεν το άλλαξε το όνομά του από Νικολακάκος σε Λιαντίνης. Πρόσθεσε στο Νικολακάκος το Λιαντίνης.

συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο

Όπου στο εννέα βιβλία μετράνε και το βιβλίο του Νίτσε: ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που ο Λιαντίνης ελλήνισε, δεν έγραψε... Αχ, καημένε Φρειδερίκο τι σου έμελλε να πάθεις! Και το βέβαιο είναι πως δε φταίει ο Λιαντίνης, άλλοι είναι που μπερδέψαν το μεταφραστή με το συγγραφέα...

Και τι να πεις με το χαρακτηρισμό "φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο". Ακόμη και Ο Νηφομανής βαφτίστηκε έργο με φιλοσοφικές συντεταγμένες λες και δεν περιέχονται σ' αυτόν και τα Χορικά της Φωτονερόπετρας. Προφανώς αυτοί που έγραψαν το άρθρο δεν έχουν καν ανοίξει το συγκεκριμένο βιβλίο. Ας μη μιλήσουμε για τα λεπτά γράμματα, πως άλλο παιδαγωγική και άλλο διδακτική. Ούτε πως αν αναφέρεις τη Διδακτική, που είναι εγχειρίδιο, το ίδιο χρωστάς να κάνεις και για την Εντολή του Ρουσώ:



Εγχειρίδιο είναι κι αυτή και μάλιστα με έξοχο κείμενο. Και μάλιστα το πιο καθαρόαιμο παιδαγωγικό κείμενο του Λιαντίνη.

Το αστείο είναι που στην αρχή του άρθρου ο αριθμός των βιβλίων του Λιαντίνη διαφέρει:

συγγραφέας οκτώ φιλοσοφικών βιβλίων

Και μάλιστα τα οκτώ βιβλία του είναι σκέτο φιλοσοφικά... άρα, το ένατο που βρίσκουμε παρακάτω είναι το παιδαγωγικό;

Οι ώρες των άστρων (2006): Περιέχει ποιήματα της νιότης του αποκηρυγμένα από τον ίδιο.

Όταν λέμε αποκηρυγμένα τι εννοούμε; Ότι τα δημοσίευσε πολλά από αυτά σε φιλολογικά περιοδικά (πχ στην ΕΠΟΠΤΕΙΑ) και μετά το μετάνιωσε και τα αποκήρυξε; Και πότε ακριβώς συνέβη αυτή η αποκήρυξη; Ρωτάμε γιατί εμείς τέτοια πληροφορία ουδέποτε μάθαμε.

Και για τη νιότη... Πώς ακριβώς τη μετράνε τη νιότη εκεί στη wikipedia; Τα ποιήματά του ο Λιαντίνης τα έγραψε από το 1971 (ετών 29) και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, δηλαδή ετών 40... Ο ίδιος θεωρούσε πως άνθρωπος αυτής της ηλικίας έχει πλέον περάσει το μεσοστράτι της ζωής του και όχι πως βρίσκεται στην ηλικία της νιότης!

Τα Ελληνικά (1992): Αναφέρεται στη διδακτική των αρχαίων και νέων ελληνικών

Πρώτα των αρχαίων και μετά των νέων; Προφανώς ούτε αυτό το βιβλίο το άνοιξαν. Αν το άνοιγαν, στη σελίδα 29 συγκεκριμένα, θα διάβαζαν:

"Για να τιμωρήσω το πικρό παρελθόν, ή για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, που λέει ο ποιητής, θα αρχίσω ανάποδα τη δουλειά. Θα αντιστρέψω το βέλος του χρόνου. Πρώτα θα σπάσει το κινέζικο βάζο στο πάτωμα, και μετά θα πέσει από το τραπέζι.

Θέλω να ειπώ πως στην εξέταση της διδασκαλίας των Ελληνικών θα αρχίσω με τα Νέα και θα τελειώσω με τα Αρχαία."

Αυτά λέγει ο Λιαντίνης. Η ελληνική wikipedia όμως φροντίζει να εκδικηθεί με τη σειρά της τα δικά του όνειρα...

Για την επιστημονικότητα του έργου του και την συνάφεια του έργου του με την έδρα της Παιδαγωγικής δέχθηκε σφοδρή κριτική από συναδέλφους του.

Σφοδρή κριτική από συναδέλφους του; Δηλαδή ποιους; Τον εξής ένα; Και δε μίλησαν εξίσου ένθερμα για εκείνον άλλοι συνάδελφοί του; Ούτε έλαβε ευνοϊκότατες επώνυμες κριτικές από άλλους συναδέλφους του και λογοτέχνες; Πάλι καλά με τη βιβλιογραφική πηγή που εδώ τους "φώτισε" που δεν έγραψαν ότι δυσκολεύτηκε να πάρει και το διδακτορικό του, κι ας το πήρε όπως βλέπετε με ΑΡΙΣΤΑ και ομόφωνα...

Άγνωστη είναι και η ακριβής ημερομηνία του θανάτου, η οποία ωστόσο δύναται να προσδιοριστεί μεταξύ 1ης και 5ης Ιουνίου 1998.

Αλήθεια, ε; Μπορεί να προσδιοριστεί; Ο ιατροδικαστής τότε γιατί δεν το έπραξε;

η επιθυμία του ίδιου ήταν αν βρεθούν τα οστά του να παραμείνουν στον Ταΰγετο

Να παραμείνουν στον Ταΰγετο; Δηλαδή έγραψε ψέματα ο Λιαντίνης στο τελευταίο γράμμα προς το παιδί του όπου ζήταγε να καεί... κάτι που ως γνωστόν δεν κατέστη δυνατόν λόγω της κατάστασης που βρέθηκε...

Homo educandus (1984): Εγχειρίδιο φιλοσοφίας της αγωγής

Εγχειρίδιο είναι κοτζάμ βιβλίο 170 σελίδων; Ναι, εντάξει, είναι ένα αιρετικό βιβλίο, το παραδέχεται ο ίδιος ο συγγραφέας του, άλλο όμως αυτό και άλλο να το υποτιμάν ως εγχειρίδιο!!!

Πολυχρόνιο (1987): Εξετάζει τη φιλοσοφία της στοάς και την επίδρασή της στην πολιτική της Ρώμης.

Στην πολιτική της Ρώμης; Ε, τότε να γράψουν πως ο Λιαντίνης άφησε και βιβλία πολιτικού περιεχομένου!!!!! Στην πολιτική παιδαγωγική της Ρώμης είναι ο σωστός όρος, όπως τουλάχιστον αναφέρει ο ίδιος ο Λιαντίνης στις πρώτες σελίδες.

Το 1973 παντρεύτηκε την καθηγήτρια θεολογίας Νικολίτσα Γεωργοπούλου.

Το ου γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά, το έχετε ακούσει; Αν διαβάσετε το λήμμα της ίδιας εγκυκλοπαίδειας για την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου, θα δείτε ότι είναι:

καθηγήτρια της Εισαγωγής στη Φιλοσοφία και Ιστορίας της Φιλοσοφίας

Όταν όμως αναφέρεται το όνομά της δίπλα στου Λιαντίνη, ξαφνικά μετατρέπεται σε καθηγήτρια Θεολογίας. Πού ακριβώς το στηρίζει αυτό η wikipedia; Γιατί και το βιογραφικό της κ. Γεωργοπούλου στο πανεπιστήμιο ως καθηγήτρια φιλοσοφίας την αναφέρει, όχι ως καθηγήτρια Θεολογίας.

Εκεί όμως που το άρθρο της wikipedia καταντά στον τραγέλαφο είναι στις συνδέσεις που παραθέτει. Συνολικά διαβάσαμε τέσσερις. Τις εξής:

Ιστοσελίδα για το Δημήτρη Λιαντίνη
Ιστοσελίδα της συζύγου του Δημήτρη Λιαντίνη
Βίντεο ντοκουμέντα από διαλέξεις του
Ηχητικά ντοκουμέντα από διαλέξεις του

Πατάς λοιπόν την πρώτη, που υποτίθεται ότι είναι ιστοσελίδα για το Δημήτρη Λιαντίνη και βρίσκεσαι σε ένα τυχαίο χώρο του ίντερνετ που εκτός από το domain τίποτε άλλο δεν πιστοποιεί πως εκπροσωπεί επισήμως το Δημήτρη Λιαντίνη, και ούτε νομικό πρόσωπο είναι ούτε και αναφέρει σε ποιον ανήκει. Μόνο μια ομάδα υποστήριξης δίδεται στην οποία βρίσκεις από ιδιωτικούς υπαλλήλους και καθηγητές πληροφορικής μέχρι και ζαχαροπλάστες.

Και πας στη δεύτερη επιλογή, που η wikipedia την αναφέρει ως ιστοσελίδα της συζύγου του Δημήτρη Λιαντίνη. Πράγματι εκεί ως ιδιοκτήτρια αναφέρεται η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη, και που όπως γνωρίζουμε είναι και νόμιμη εκπρόσωπος των πνευματικών του δικαιωμάτων, επομένως η ιστοσελίδα είναι ο επίσημος διαδικτυακός χώρος του Δημήτρη Λιαντίνη, εκτός αν στη wikipedia ισχύουν άλλοι νόμοι και κανόνες από εκείνους που επικρατούν τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς.

Πας μετά στην τρίτη και τέταρτη επιλογή και ξαναβρίσκεσαι στην πρώτη ιστοσελίδα! Διότι εκεί λέει υπάρχουν βίντεο ντοκουμέντα και ηχητικά ντοκουμέντα από διαλέξεις του Λιαντίνη. Σε ποιον ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των ντοκουμέντων; Ξέρουν μήπως οι υπεύθυνοι της wikipedia τι λέει ο σχετικός νόμος; Έχουν λοιπόν ελέγξει αν το υλικό αυτό στο οποίο παραπέμπουν είναι νομίμως αναρτημένο στο διαδίκτυο; Αν έστω διαθέτουν έγκριση εκείνοι που το αναρτήσαν, των κληρονόμων του Δημήτρη Λιαντίνη;

Ρωτάμε, γιατί στο παρελθόν οι υπεύθυνοι της wikipedia μας ενημέρωσαν ότι είναι πολιτική τους να μην παραπέμπουν λέει σε blog! Οπότε και μην περιμένετε εκεί να βρείτε δικό μας λινκ. Προφανώς γιατί δε θεωρούν αξιόπιστες πηγές τα ιστολόγια. Δικός τους ο χώρος και έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να βάζουν εκείνοι τους κανόνες.

Ανάμεσα στους υπόλοιπους κανόνες, ως φαίνεται από το χώρο συζητήσεων του άρθρου, είναι και η με το έτσι θέλω παραβίαση της επιθυμίας της κ. Λιαντίνη να μην αναφέρεται εκεί το όνομά της λόγω όσων τραγελαφικών κι εκείνη διαπίστωσε πως συμβαίνουν εκεί. Συγκεκριμένα η κ. Λιαντίνη αναφέρει τα εξής:

Κύριοι Διαχειριστές, επειδή δεν επιθυμώ να συναγελάζεται το όνομά μου με κάποιων που συγγράφουν-διορθώνουν το λήμμα "Λιαντίνης" σας παρακαλώ να μην επιτρέψετε την αναφορά του ονόματός μου και την καταχώρηση της επίσημης ιστοσελίδας του άνδρα μου www.liantinis.gr. Το δικαίωμα αυτής τουλάχιστον της αξίωσης, προκειμένου να προστατέψω την τιμή μου, το έχω, και επιθυμώ να το σεβαστεἰτε. Ας πληροφορείται ο κόσμος ποιος ήταν ο Λιαντίνης από τους "ειδήμονες" της Βικιπαίδεια!!!Εκείνοι που νοιάζονται γνήσια για το Λιαντίνη, γνωρίζουν που θα τον αναζητήσουν. Νικολίτσα Λιαντίνη

Το αίτημα της κ. Λιαντίνη δεν έγινε δεκτό, διότι κατά τη γνώμη της wikipedia δεν είναι προσβλητική η χρήση του ονόματός της εκεί!!!!!! Με λίγα λόγια θεωρούν ότι πέρα από το να γράφουν ανακρίβειες για το Δημήτρη Λιαντίνη, μπορούν να δημοσιεύουν και το δικό της όνομα με παραποιημένη την επαγγελματική της ιδιότητα. Με νέο της μήνυμα η κ. Λιαντίνη τους επισημαίνει ότι:

Κύριε Κ..........λε, είμαι η ίδια η κυρία Λιαντίνη που υπέβαλα στους διαχειριστές μια παράκληση. Μπορείτε να μου στείλετε μέιλ στο μέιλ της ιστοσελίδας www.liantinis.gr.για να διαπιστώσετε την αλήθεια. Αφήσατε όσα ανούσια θέλετε, δεν είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύονται είτε ηλεκτρονικά είτε έντυπα ηλιθιότητες για τον άνδρα μου. Σας παρακαλώ θερμά μόνο σβήσατε το ονομά μου και την ιστοσελίδα μου www.liantinis.gr.Με προσβάλλει η παρουσία μου σε αυτό το λήμμα.

Και καμαρώστε την απάντηση που της έδωσαν:

Προφανώς ηλιθιότητα δεν είναι η εκ μέρους της Wikipedia αναδημοσίευση των πορισμάτων της επιστήμης ότι ο Λιαντίνης είναι διαπιστωμένα νεκρός (ιατροδικαστική έρευνα). Ούτε ότι η ιστοσελίδα liantinis.gr είναι δική σας και όχι του Λιαντίνη, ούτε το ότι είστε καθηγήτρια θεολογίας καθότι διδάσκατε στη θεολογική σχολή με το μοναδικό διδακτορικό σας να είναι "Η Αγιότης της Εκκλησίας εξ'Ορθοδόξου απόψεως". Τίποτα από αυτά δεν είναι ψευδές. Τώρα το τι λέτε εσείς ότι διδάσκατε στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών είναι άλλο θέμα. Επιπρόσθετα δεν έχετε κανένα δικαίωμα να απαγορεύετε την αναπαραγωγή της αλήθειας. Αυτά στον δυτικό μεσαίωνα που κάποιοι θεολόγοι δημιούργησαν πριν κάποιες εκατοντάδες χρόνια. Πλεόν η πληροφορία και η γνώση είναι ελεύθερες .

Η πληροφορία και η γνώση ναι, η παραπληροφόρηση όμως; Είναι κι αυτή ελεύθερη;

Η στάση αυτή της wikipedia δεν προσβάλλει μόνο την κ. Λιαντίνη. Προσβάλλει και όλους όσους ενδιαφερόμαστε για το Λιαντίνη. Κι ευτυχώς είδαμε στη συνέχεια κάποιον να προβάλλει αντιρρήσεις για πολλά από τα ζητήματα που κι εμείς εδώ θίξαμε. Πχ για το δήθεν θέμα της σφοδρής κριτικής κατά του Λιαντίνη, το ατεκμηρίωτο της χρονολογίας θανάτου και το επίσης ατεκμηρίωτο της αποκήρυξης των ποιημάτων του. Ως ιδιαίτερα σημαντική θεωρούμε και την αναφορά στο ατεκμηρίωτο της αυτοκτονίας του Λιαντίνη.

Δεν γνωρίζουμε τι σκοπεύει να κάνει στη συνέχεια η wikipedia. Εμείς όμως είμαστε υποχρεωμένοι να καταγγείλλουμε αυτή την κατάσταση και μάλιστα δεν μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε ότι αυτά τα φαινόμενα συνάδουν με όσα ήδη έχουμε καταγγείλει στην προηγούμενη ανάρτησή μας.

Καλύτερα λοιπόν να διαγράψουν τελείως το λήμμα Δημήτρης Λιαντίνης παρά να παραπληροφορούν για το έργο και τη ζωή του.

__________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/03/wikipedia.html

ΣΧΕΤΙΚΗ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ:

http://educandus.blogspot.com/2008/03/wikipedia-blogs.html

Ρατσιστική αντιμετώπιση της wikipedia στα blogs



Δημήτρης Λιαντίνης: Φιλόσοφος ή ποιητής;

Πραγματική έκπληξη και ευχάριστη είναι για μας ο τρόπος της παρουσίας του liantinis.gr στο διαδίκτυο. Αν και δεν έχει κλείσει ο πρώτος μήνας λειτουργίας, ήδη έχουμε διαπιστώσει τη συνεχή ανανέωση του υλικού, το ζωντανό δηλαδή διάλογο με τους επισκέπτες, κάτι το ασύνηθες για παρόμοιους διαδικτυακούς τόπους που η πεπατημένη τους θυμίζει μαυσωλείο.

Το liantinis.gr όμως έδωσε ήδη το διαφορετικό του στίγμα. Έστω και αν η μορφή του χώρου δεν επιτρέπει την άμεση πρόσθεση και ανανέωση από το διαχειριστή και απαιτείται η παρέμβαση του υπεύθυνου τεχνικού. Περιττό να τονίσουμε τον ενθουσιασμό μας για την επιλογή αυτή.

Στα νεώτερα που προστέθηκαν, στο χώρο ΑΝΑΜΟΝΕΣ - ΠΡΟΣΘΗΜΑΤΑ περιλαμβάνονται τόσο κείμενα του ίδιου του Λιαντίνη όσο και κριτικές άλλων για το έργο του, διαλεγμένα με υψηλό κριτήριο από το αχανές αρχείο του Δημήτρη Λιαντίνη και που ως τώρα η μη επίσημη διαδικτυακή παρουσία δεν επέτρεπε να έρθουν εύκολα στο φως. Ευτυχώς ετούτη η άνοιξη σήμανε μια νέα εποχή για τους μελετητές του έργου του Λιαντίνη. Τώρα πια έχουμε τη χαρά να μελετάμε καθημερινά θα έλεγα και κάτι καινούριο, ώστε να διευκολύνεται η εμβάθυνση στο φιλοσοφικό του στοχασμό και η αποκωδικοποίηση του σπάνιου ποιητικού του ύφους.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η διαδικασία αυτή οδήγησε σε νέα κατεύθυνση και τους διαλόγους σε άλλους χώρους του διαδικτύου που ασχολούνται με το Λιαντίνη. Επιτέλους ενδιαφέρει ο λόγος του Λιαντίνη και όχι μονόπλευρα η τελευταία πράξη του.

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που προέκυψαν κάτω από τη διαδικασία αυτή είναι και η απορία αν είναι φιλόσοφος ή ποιητής ο Δημήτρης Λιαντίνης. Ερώτημα που κι εμείς θέσαμε σε διερεύνηση στο φόρουμ HOMA EDUCANDUS και μάλιστα σε μηδενική βάση:

http://educandus.forumotion.com/forum-f11/topic-t1759.htm

Ήδη μπορείτε εκεί να βρείτε πλούσιο υλικό που απαντά στην απορία, χωρίς βεβαίως να ισχυριζόμαστε πως κατέχουμε σύμπασα την αλήθεια. Το ερώτημα είναι τεράστιο και μόνο ως ανοικτό ερώτημα μπορεί να αντιμετωπιστεί. Και βέβαια με συνεχή αναστροφή στο λόγο του ίδιου του Λιαντίνη και όχι με αυθαίρετα συμπεράσματα.

Ως βασικό κείμενο και κλειδί που ανοίγει το δρόμο για την απάντηση θεωρούμε το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου του Δημήτρη Λιαντίνη. Και συγκεκριμένα το κεφάλαιο "Φιλοσοφία και ποίηση" που ξεκινά τα προλεγόμενα στο Έξυπνον Ενύπνιον. Η άποψή μας είναι πως όμοια προλέγει και όλο το υπόλοιπο έργο που δημιούργησε ο Δημήτρης Λιαντίνης.

Και τι σημαίνει αυτό; Πως για να κατανοήσεις τις υπόλοιπες σελίδες του προαπαιτείται η γνώση της μοναδικής και ιδιαίτερης σχέσης της φιλοσοφίας και της ποίησης στο έργο του Λιαντίνη. Είναι μία σχέση διαλεκτική, τονίζει ο ίδιος. Και προσθέτει πως και οι δύο, και η φιλοσοφία και η ποίηση, κατατείνουν σε στόχο κοινό, δηλαδή στην από τον άνθρωπο γνωστική κατάκτηση του όντος.

Έτσι το κείμενο αυτό καθίσταται αυτόματα απαραίτητο συμπλήρωμα του πρώτου κεφαλαίου της Γκέμμας, του κύκνειου άσματος του Δημήτρη Λιαντίνη, της περίφημης δηλαδή Ερώτησης της Μαργαρίτας.

Και θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι η Γκέμμα, ως κύκνειο άσμα, αποτέλεσε επί σειρά ετών και έως σήμερα το πλέον διαβασμένο βιβλίο του Λιαντίνη. Οι πλείστοι των αναγνωστών δεν έχουν καν ανοίξει τα άλλα του βιβλία. Θεωρώντας αφελώς πως η Γκέμμα περιλαμβάνει συμπυκνωμένο όλο το στοχασμό του Λιαντίνη και πως είναι χάσιμο χρόνου να διαβάσει κανείς και τα προηγούμενα βιβλία του.

Ακόμη και έτσι να είναι, διότι και η συστηματική και σε βάθος μελέτη του όλου έργου του δεν αποκλείει κάτι τέτοιο, και πάλι υπάρχει πρόβλημα κατανόησης της Γκέμμας. Διότι ο πυκνός της λόγος και η πληθώρα των συμβολισμών δεν επιτρέπουν τη διείσδυση στο βαθύτερο νόημα και την ασφαλή ερμηνεία των συμβόλων.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο ίδιος ο Λιαντίνης έλεγε για τη Γκέμμα πως θα τη διαβάζουμε και θα τη βρίσκουμε συνεχώς καινούρια. Φυσικά χωρίς μεταφυσικές προεκτάσεις. Και χωρίς τις αφελείς απόψεις του παρελθόντος πως λείπουν κεφάλαια από τη Γκέμμα... Αν λείπει κάτι είναι η μελέτη σε βάθος και των άλλων βιβλίων του Λιαντίνη.

Είναι λοιπόν ουσίας σημαντικόν που πλέον ο Δημήτρης Λιαντίνης εκπροσωπείται στο διαδίκτυο από το μόνο άνθρωπο που γνωρίζει σε όλο το πλάτος το έργο του. Από τη σύζυγό του, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη. Και που εκτός από σύζυγος του μεγάλου στοχαστή υπήρξε και επί τέσσερις δεκαετίες καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δίδαξε μάλιστα στους φοιτητές της και μέρος του έργου του άντρα της. Ενίοτε μάλιστα προσερχόταν και ο ίδιος ο Λιαντίνης στην αίθουσα διδασκαλίας και αναλάμβανε ο ίδιος να κοινωνήσει στους νέους ανθρώπους το στοχασμό του.

Και είναι η παράμετρος αυτή, η διδασκαλία δηλαδή του Λιαντίνη στα αμφιθέατρα της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, στη σχολή που δίδασκε η γυναίκα του, από τα στοιχεία εκείνα που απέμειναν στο σκοτάδι για χρόνια. Υμνήθηκε υπερβολικά η παρουσία του στο χώρο του Μαρασλείου και αγνοήθηκε εντελώς η αντίστοιχη επιλογή του να διδάσκει και τους νέους θεολόγους. Γιατί όμως; Μήπως και δεν προορίζονταν και εκείνοι για δάσκαλοι; Πού είναι το παράξενο; Και ποια αιτία οδήγησε στην αποσιώπηση της αλήθειας;

Στους παροικούντας την Ιερουσαλήμ του διαδικτύου είναι πασίγνωστη η αιτία. Διότι στην απόκρυψη αυτής της αλήθειας στηρίχθηκε η οξεία κριτική και αντιπαράθεση για το ποιος ήταν ο Λιαντίνης. Αποκύημα της ίδιας στάσης είναι και η περίπτωση των τελευταίων εβδομάδων. Των εβδομάδων που ακολούθησαν το άνοιγμα του liantinis.gr. Και που επικεντρώθηκε στην άρνηση της ποιητικής φύσης του Λιαντίνη.

Είναι μια επικίνδυνη άρνηση αυτή. Γιατί όπως ήδη δείξαμε στο φόρουμ Homa Educandus και στο θέμα που ειδικά ανοίξαμε προς τούτο, υπονομεύει ολόκληρο το έργο του Λιαντίνη.

Εάν ο Λιαντίνης δεν είναι ποιητής και είναι μόνο φιλόσοφος, εάν η ποίηση εξοβελιστεί από το έργο του και το αντικρίσουμε μόνο ως φιλοσοφικό στοχασμό, τότε είναι που αφήνουμε ορθάνοιχτη την κερκόπορτα για να εισβάλουν οι θρησκευτικές δοξασίες. Έστω και επιμελώς κρυμμένες σε νέου τύπου φερετζέδες.

Ο λόγος είναι και ευρίσκεται στη σχέση τέχνης και θρησκείας. Και δε μιλάμε βέβαια για την όποια τέχνη, μιλάμε για την αληθινή, την κλασική τέχνη, την τέχνη των ελλήνων, την ίδια που εκαλλιέργησε και ο Δημήτρης Λιαντίνης. Γιατί όπως ο ίδιος γράφει στα Ελληνικά του, (σελ. 127 ) η τέχνη των ελλήνων, γεννήθηκε από τον καημό του θανάτου. Εκεί που ο φόβος του θανάτου γέννησε στους λαούς τις θρησκείες. Δηλαδή:

Μη η τέχνη, τότε η θρησκεία αναλαμβάνει ρόλο.

Είναι νόμος αυτός, της φύσης. Να συμπληρώνει τα κενά. Και όσες φορές η ιστορία του ανθρώπου αγνόησε αυτό νόμο της φύσης, αντίκρισε έντρομη την αναξιμάνδρεια τιμωρία.

Ο ελληνικός πολιτισμός έζησε δραματικά αυτή τη μεταστροφή. Η πλήρης περιγραφή του φαινομένου εκτίθεται αναλυτικά στο βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη: Πολυχρόνιο.

Εκεί μπορεί κανείς να μελετήσει πώς η αρχαία ελληνική φιλοσοφία κατάντησε σύστημα:

"η φιλοσοφία εφόρεσε τα φαιά. Εντύθηκε τους λερωμένους τρίβωνες, τα ράσα, τα πολυτρίχια και τις καλύπτρες. Έγινε δμωή, θεραπαινίδα, αύρα και κλησάρισσα, αλλά ποτέ πια εκκλησιάζουσα. Ancilla theologiae, όπως την είπαν τυπικά. Δούλα της θεολογίας δηλαδή. Και εμόνασε στις μονές μόνη. Κλεισμένη σε κελλιά, καλύβες και κελλάρια κλειστά."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ, σελ. 9

Έτσι η βιαστική και ατεκμηρίωτη κριτική που ασκήθηκε στο liantinis.gr, πως τάχα παρουσιάζει το Λιαντίνη ως ποιητή ώστε να τον καταντήσει ακίνδυνο και τα επιχειρήματα πως ο χαρακτηρισμός ποιητής εκπορεύεται από θρησκευτικές αντιλήψεις, προκαλούν θυμηδία σε όσους έχουν μελετήσει πραγματικά το Λιαντίνη. Διότι λέγουν πράγματα φαιδρά και καταμαρτυρούν τρομακτική άγνοια του έργου του Λιαντίνη. Αποδεικνύεται έτσι πως είναι κακοί σύμβουλοι στην αναζήτηση της αλήθειας τόσο η ημιμάθεια όσο και η εμπάθεια που αποτελεί δίδυμη αδερφή της.

Η στάση αυτή, αν και καλύπτεται με μία δήθεν αντιθρησκευτική φρασεολογία, είναι ωστόσο συγγενής πρώτου βαθμού με τη στάση που ακολουθούν συνήθως οι οπαδοί των θρησκειών. Λόγοις αντιστρατεύεται τις θρησκευτικές μεθόδους και τύποις τις υιοθετεί και τις εφαρμόζει απαράλλαχτες. Υπάρχει φανατισμός που ενίοτε φτάνει στα άκρα, στηριγμένος όμως όχι στη γνώση μα σε μισές αλήθειες.

Διότι πράγματι ο Λιαντίνης είναι και φιλόσοφος. Όμως δεν είναι μόνο φιλόσοφος. Όπως επίσης ο Λιαντίνης είναι και ποιητής. Αλλά δεν είναι μόνο ποιητής.

Ο ίδιος στο Έξυπνον Ενύπνιον εξηγώντας αυτή την παράξενη σχέση, ομιλεί για ποιητικούς φιλοσόφους και φιλοσοφικούς ποιητές. Αναφέρει μάλιστα και συγκεκριμένα ονόματα, τόσο ελλήνων όσο και ξένων.

Δε μένει όμως μόνο σ' αυτό. Προχωρά και σε κάτι το τελείως νέο. Στην αναζήτηση ενός νέου ζητητή του όντος. Ενός τρίτου ανθρώπινου τύπου. Που θα είναι πάνω από τους φιλοσόφους και τους ποιητές.

Η αναζήτηση αυτή παραπέμπει αναγκαστικά στην αρχή της απροσδιοριστίας και στο tertium datur. Και που όλοι γνωρίζουμε, έστω και αν έχουμε μελετήσει μόνο τη Γκέμμα, πως αποτέλεσε υπόβαθρο του στοχασμού του Λιαντίνη.

Αναγκάζει έτσι σε νέα οπτική και για το ποιος αληθινά υπήρξε ο στοχαστής, ο Δημήτρης Λιαντίνης. Κατάφερε δηλαδή να υψωθεί στον τρίτο ανθρώπινο τύπο που από τα πρώτα του συγγραφικά βήματα αναζητούσε;

Το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Διότι αυτόν τον ανθρώπινο τύπο δεν τον έχουμε απαντήσει ξανά. Με ποιο λοιπόν μέτρο σύγκρισης θα γίνει η ταυτοποίηση;

Βλέπετε, είναι άλλο πράγμα να ταυτοτοποιείς ένα σκελετό και άλλο να καλείσαι να πιστοποιήσεις κάτι το εντελώς νέο και άγνωστο ως τώρα. Κι εδώ γίνεται το δεύτερο μεγάλο λάθος: Η μονόπλευρη εμμονή στην τελευταία πράξη του Λιαντίνη, όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε την εξαφάνισή του, ως απόδειξης λέει του φιλοσοφικού του στοχασμού. Και με μόνο κριτήριο την ταυτοποίηση του σκελετού εφτά χρόνια αργότερα.

Έτσι ο Λιαντίνης μετατρέπεται σε μία χούφτα οστά. Και φτάνουμε στο σημείο να συναντάμε ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι κατάλαβαν το Λιαντίνη γιατί κατάφεραν να χουφτώσουν τα οστά του! Και προσοχή. Δεν αποτελεί - δυστυχώς - σχήμα λόγου...

Και στη στάση αυτή αναγνωρίζουμε έντονα τα θρησκευτικά σημάδια. Όμοια και οι πιστοί των θρησκειών τρέχουν να προσκυνήσουν οστά αγίων. Καταφεύγουν ακόμη και σε συλλογές με αντικείμενα του λατρεμένου όντος. Θυμάμαι παιδί ακόμη μια επίσκεψη στο νησί των Φαιάκων. Σήμερα νησί του άγιου Σπυρίδωνα. Και τα φυλαχτά που εκεί μοίραζαν. Κομματάκια υφάσματος από τις παντούφλες του αγίου...

Ε, όμοια ακριβώς άλλοι έφτασαν να διαμαρτύρονται που κατέληξαν λέει στη χωματερή το πουκάμισο και η ζώνη του νεκρού Λιαντίνη. Αλλά και να αναρτούν φωτογραφίες των οστών του! Ώστε εκείνοι που δεν πρόκαμαν να τα αγγίξουν, να τα βλέπουν τουλάχιστον στο διαδίκτυο!Δείτε λοιπόν στο διαδίκτυο και ετούτο: http://www.pare-dose.net/?p=3427

Άρθρο με τίτλο: Η λειψανολατρεία κι ο φετιχισμός στον Χριστιανισμό – Πτώματα, τρίχες, πέτρες, ξύλα, σιδερικά, αποξηραμένο γάλα, ακροβυστίες, κόπρανα και οστά…γαϊδάρου, στην υπηρεσία της «πίστεως».

Έχουμε λοιπόν άδικο να λέμε πως τέτοιες στάσεις συνάδουν με τα καμώματα των πιστών των διαφόρων θρησκειών; Και επομένως απάδουν του στοχασμού του Δημήτρη Λιαντίνη; Του ανθρώπου που πέραν κάθε αμφιβολίας καταδίκασε τις μεθόδους των θρησκειών.

"Οι θρησκείες είναι η ομαδική παράκρουση των λαών να πιστεύουν και να καταθέτουν στο θεμέλιο της ζωής τους υλικά πνεύματος που δεν έχουν καμία σχέση με τη φύση και την αλήθεια."

"Ο κίνδυνος της θρησκείας είναι το εκτροφείο και των τριών άλλων κινδύνων. Του δημογραφικού, του οικολογικού και του πυρηνικού. Γιατί η θρησκεία με την κυρίαρχη δράση της στην ιστορία έκαμε, ώστε σήμερα σάπισε η αντίληψη και η γνώμη του ανθρώπου για τη ζωή."

"Ο άνθρωπος που τιμάει τον εαυτό του, και τιμάει και το συνάνθρωπο, ένα μόνο του μένει να κάνει: Με το φως και την ακτινοβολία της γνώσης να αγωνίζεται να συγκρατεί τη φοβερή δύναμη του σκότους των θρησκειών."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, σελ. 204 - 227

Κι αυτό ακριβώς κάνουμε κι εμείς, με αυτό το άρθρο. Αντιστεκόμαστε στην καμουφλαρισμένη προσπάθεια θρησκειοποίησης του Δασκάλου μας.

Ως τώρα είχαμε να αντιμετωπίζουμε μόνο τη δεύτερη περίπτωση. Την εξώφθαλμη για κάθε τίμιο μελετητή του Λιαντίνη, μετατροπής του σε λατρευτικό σύμβολο.

Τώρα η επίθεση πέρασε σε βαθύτερο επίπεδο και επιχειρεί να σκυλεύσει και το στοχασμό του. Δεν είναι λέει ποιητής ο Λιαντίνης. Είναι μόνο φιλόσοφος.

Μοιραία στο επόμενο βήμα θα συναντηθεί η άποψη αυτή με την άλλη που ήδη επικρατεί στους κύκλους εκείνους που εξ αρχής εξέφρασαν αμφιβολίες για το Λιαντίνη. Δηλαδή με την άποψη ότι δεν είναι και φιλόσοφος.

Ήδη έχουν δει επίσημα το φως της δημοσιότητας απόψεις που υποστηρίζουν ότι "τα συγγράμματά του δεν τα ήθελαν οι φιλόσοφοι και πως ήταν φιλοσοφικά δοκίμα sui generis" και πως τα βιβλία του είναι "φυλλάδες ενός ανθρώπου ο οποίος γράφει ό,τι του κατεβαίνει".

Η άποψη αυτή εύκολα αναγνωρίζεται ως πολεμική τακτική κατά του Λιαντίνη. Διότι ευθέως βάλλει εναντίον του. Αντίθετα η άλλη άποψη, πως είναι μόνο φιλόσοφος και δεν είναι ποιητής, δρα ύπουλα. Γι' αυτό και ενδύεται τον μανδύα της αντιθρησκευτικότητας. Και για τον ίδιο λόγο σε πρώτη φάση φρόντισε να δημιουργήσει ένα σώμα οπαδών ακολουθώντας την πεπατημένη των θρησκειών. Στους ανθρώπους αυτούς που είναι πλέον εθισμένοι να βλέπουν τα οστά του Λιαντίνη στο διαδίκτυο και να μην αντιδρούν, και που έχουν γαλουχηθεί σε κλίμα μισαλλοδοξίας και φανατισμού, είναι πλέον εύκολο να διαδοθούν και οι νέες απόψεις που διαστρεβλώνουν και το στοχασμό του.

Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η μέθοδος της σαθροποίησης του στοχασμού του Λιαντίνη, θα φέρω ένα παράδειγμα από το χώρο της πολιτικής. Όταν πριν αρκετές δεκαετίες εμφανίστηκε το φάντασμα του κομμουνισμού πάνω από τη γέρικη Ευρώπη, ενώθηκαν να το πολεμήσουν όλες οι αντίπαλες ιδεολογίες. (Βλέπε Μανιφέστο Μαρξ και Ένγκελς). Αντί όμως να το ξεριζώσουν το φάντασμα που απειλούσε την κυριαρχία τους, αυτό όλο και δυνάμωνε. Σαν λερναία ύδρα. Κάθε χτύπημα το έκανε και πιο ισχυρό. Τότε αναγκάστηκαν να επιστρατεύσουν την επίθεση εκ των έσω. Τα αποτελέσματα μας είναι πλέον γνωστά...

Δεν είναι λοιπόν καινούρια η μέθοδος που τώρα εφαρμόζεται κατά του Λιαντίνη. Ο ίδιος μάλιστα την πρόβλεψε και την καταδίκαζε με τον όρο λιαντινίαση. Αναφορές βρίσκουμε και στα βιβλία του, αποτροπής όσων τα μελετούν να καταστούν οπαδοί του. Ακόμη και προς τους μαθητές του ο Λιαντίνης δε δίστασε να επαναλάβει τη σοφή οδηγία του Νίτσε:

«Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ’ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.» (Τα Ελληνικά, σελ. 75 )

Κι ενώ εμείς που υπήρξαμε πραγματικά μαθητές του τηρούμε αυτόν τον κανόνα, έχουμε άλλους που δεν πρόλαβαν καν να συναντήσουν το Λιαντίνη να παριστάνουν τους υπέρμαχους των ιδεών του και να τον αποκαλούν Δάσκαλο με την ίδια έννοια που και οι μαθητές του Ιησού τον αποκαλούσαν ραβί...

Το γεγονός έχει το όμοιό του και στην περίπτωση της διάδοσης του χριστιανισμού. Με κορυφαία την περίπτωση του Παύλου. Που από Σαούλ και διώκτης των χριστιανών, εξελίχθηκε σε απόστολο της νέας θρησκείας και πρωτοστάτησε στη διάδοσή της. Από το Πολυχρόνιο του Λιαντίνη (σελ. 152 ) το ακόλουθο:

"Αυτοί οι τέσσερις άοπλοι, ο Ιησούς, ο Πέτρος, ο Παύλος και η Μαρία, νικήσανε σαράντα κατάφρακτες λεγεώνες. Και το πιο δεινό, έφτασαν να στρέψουν οπίσω τις ροές των ποταμών. Η μέθοδος που δουλέψανε ήταν ένα στρατήγημα που ο Νίτσε το ονόμασε πνευματική εκδίκηση:

die geistige Rache

Η μέθοδος αυτή έγινε πράξη σαν μεταξίωση όλων των αξιών:

die Umwertung aller Werte"

Και αξίζει κανείς να μελετήσει το Πολυχρόνιο του Λιαντίνη ώστε να κατανοήσει πώς προετοιμάστηκε από τα φιλοσοφήματα της κάμψης και ειδικά τη Στοά, η διάδοση του χριστιανισμού. "Η προοδοποίηση των στωικών ετοίμασε το μηχανισμό των ψυχικών κυττάρων στους χριστιανούς", γράφει ο Λιαντίνης. Σήμερα έχουμε το ανάλογο φαινόμενο εκ μέρους διαφόρων φιλοσοφούντων, με ορατό τον κίνδυνο μιας νέας ιδιότυπης θρησκείας, του λιαντινισμού!!!

Δεν είναι μάλιστα τυχαίο που και οι οπαδοί του λιαντινισμού εμμένουν πεισματικά στο θέμα της αυτοκτονίας του Λιαντίνη. Κάθε θρησκεία χρειάζεται έναν ιδρυτή που θυσιάστηκε υπέρ των πιστών. Το ένα είναι αυτό. Και το άλλο είναι μια σημαντική παρατήρηση του Λιαντίνη από το Πολυχρόνιο (σελ. 17 ) και πάλι:

"Η στάση των στωικών απέναντι στο θάνατο σε σύγκριση με τους έλληνες κλασικούς, με τον Πλάτωνα λ.χ., φανερώνει τη διαφορά. Η Στοά φθανει να υποδείχνει την αυτοκτονία, την εύλογον εξαγωγήν όπως την ονομάζει, στις περιπτώσεις που η ψυχική λογική δίνει το πράσινο φως για μια τέτοια έξοδο ανάγκης. Οι περισσότεροι δάσκαλοι και μαθητές επήραν αυτοθέλητα τη ζωή τους."

Έτσι και οι οπαδοί του λιαντινισμού ηρωοποιούν την αυτοκτονία του Λιαντίνη και που πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι κανείς δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να αποδείξει ότι ο Λιαντίνης πράγματι αυτοκτόνησε. Διότι είναι άλλο πράγμα να βρίσκεις ένα σκελετό, απόδειξη θανάτου δηλαδή, και άλλο να εντοπίζεις και την αιτία που τον προκάλεσε. Σημειώνουμε ότι και ο ιατροδικαστής που εξέτασε το σκελετό, αφενός δεν εντόπισε αιτία θανάτου και αφετέρου δήλωσε: "Έχω την αίσθηση ότι δεν πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία στην περίπτωση του Λιαντίνη."

Ας δούμε όμως και κάτι ακόμη που ο Λιαντίνης ο ίδιος έγραψε για την αυτοκτονία, σε συνέχεια του προηγούμενου αποσπάσματος:

"Είναι χαρακτηριστικό πως στους κατοπινούς αιώνες, που η Στοά διαδόθηκε στη Ρώμη, συναντούμε έναν εκπληκτικό αριθμό αρχόντων και πατρικίων να αυτοκτονούν.

Απέναντι σε τούτη την εκλογή βίας σχετικά με το θάνατο, που είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της ζωής και της φιλοσοφίας - ας θυμηθούμε πως ο Πλάτων όριζε τη φιλοσοφία σαν μελέτη θανάτου -, οι έλληνες στέκουνται με θαλασσινή ανάσα ελευθερίας. Στο δογματικό καταβιασμό των στωικών είχαν αντιτάξει τη διαλεκτική τους ευπορία. Ο θάνατος, για να τον μελετάς, έχει το εύρος της ζωής που την ζεις. Έτσι τα δύο μπροστά σου γίνουνται ένα. "

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ, σελ. 17

Και πάλι εδώ δεν είναι τυχαίο πως οι εκπρόσωποι του λιαντινισμού σήμερα επιχειρούν τη διαστρέβλωση της ζωής του Λιαντίνη. Καταφέρονται με βιαιότητα μάλιστα κατά των προσώπων που μοιράστηκαν τη ζωή τους μαζί του και με επιχείρημα πως όλα γίνονται για να προστατεύσουν την τελευταία του πράξη, δηλαδή την αυτοκτονία του όπως αυθαίρετα την αποκαλούν. Ακόμη όμως και αν ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε, και πάλι λάθος είναι μια τέτοια αντιμετώπιση. Γιατί ο θάνατος αποκόπτεται βίαια από τη ζωή αυτού του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνονται οι αιτίες που τον προκάλεσαν.

Έτσι φτάσαμε στο παρελθόν να δούμε ακόμη και τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο:

Σχολή θανάτου Λιαντίνη!!!!!!!!!!

Και ναι μεν καταφέραμε τότε να βγούμε στον αέρα δύο μαθήτριες του Δημήτρη Λιαντίνη και να διαψεύσουμε την απαράδεκτη σε βάρος του κατηγορία, συνδυασμένη μάλιστα με την υποψία πως τα βιβλία του οδήγησαν σε αυτοκτονία κάποιον φουκαρά, όμως οι υπεύθυνοι της εκπομπής όταν ξεπέρασαν το αρχικό σοκ της δικής μας παρέμβασης, προτίμησαν να κλείσουν το δικό μας μικρόφωνο και να δώσουν το λόγο σε έναν άνθρωπο που δε γνώρισε ποτέ το Λιαντίνη. Και που όλως τυχαίως τάσσεται αναφανδόν υπέρ της αυτοκτονίας του! (Το περιστατικό αυτής της εκπομπής, και η αλγεινή εντύπωση που προκάλεσε, έχει καταγραφεί στο διαδίκτυο και από άλλους, άγνωστους σε μας, δείτε σχετικά εδώ)

Αναφέραμε αυτό το στοιχείο, για την τηλεοπτική εκπομπή, όχι για να ευλογήσουμε τα γένια μας πως κάναμε κάτι για το Δάσκαλό μας, μα για να αποδείξουμε πως έχουμε σοβαρούς λόγους να ανησυχούμε από την προσπάθεια υπονόμευσης του στοχασμού του Λιαντίνη όχι μόνο ως μαθητές του αλλά και ως υπεύθυνοι πολίτες. Η αυτοκτονία δεν μπορεί να ανάγεται σε αντικείμενο θαυμασμού. Και με τα λόγια του Λιαντίνη θα εξηγήσουμε γιατί:

«Η αυτοκτονία, έστω κι αν έχει σαν αυτουργό το Λεωνίδα της Σπάρτης ή τον Αίαντα, είναι περίπτωση παθολογική στο βαθμό που είναι αφύσικη. Στο βαθμό, δηλαδή, που το χρέος ή το πάθος αποστρατεύει τη φύση μας. Την υπαρκτική μας δηλαδή ηρεμία και κανονικότητα.»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Ο ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ, σελ. 124

Και λίγες σελίδες μετά, μιλώντας για δυο στίχους του Σεφέρη, θα γράψει και τούτο:

"Σα να θέλει να δείξει πως, όπως για όλα, έτσι και για την πράξη του θανάτου μας, δεν ημπορούμε αλλά ούτε και μας επιτρέπεται να ορίσουμε τη μοίρα της συμμετοχής μας. Το χρέος μας είναι να δεχόμαστε τη λύση γνωρίζοντας πως δε γνωρίζουμε τα νήματα που την ετοιμάζουν και την κινούν."

Πώς τώρα, με τόσο ξεκάθαρες αναφορές του Λιαντίνη κατά της αυτοκτονίας, φτάσαμε να του επιδικάζουν Σχολή Θανάτου, είναι να απορεί ο αθώος μελετητής του και να δακρύζει από πόνο όποιος το έχει ψάξει βαθύτερα το θέμα. Όχι μόνο για τη σκύλευση του στοχασμού του αλλά πάνω απ' όλα για την απειλή σε βάρος της αθώας νέας γενιάς. Διότι ο κίνδυνος είναι πλέον ορατός να αναχθεί σε ιδανικό η αυτοκτονία!

Και το τραγικό είναι πως ο ίδιος ο Λιαντίνης άφησε πίσω του φεύγοντας τούτη τη φράση:

"Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει."

από το τελευταίο γράμμα προς το παιδί του

Ως μαθητές του Λιαντίνη και ως παιδαγωγοί οι ίδιοι, είναι εύλογο να αντιδρούμε με κάθε τρόπο σ' αυτή την παραχάραξη του στοχασμού του, απ' όπου κι αν προέρχεται. Και να κρούουμε προς κάθε κατεύθυνση τον κώδωνα του κινδύνου. Για την επιχείρηση θρησκειοποίησης του Λιαντίνη που περνά τώρα σε νέα φάση διαγραφής του όρου ποιητής από την ταυτότητά του.

Εμείς λέμε: Ο Λιαντίνης υπήρξε και φιλόσοφος αλλά και ποιητής. Κι έχουμε στο σημείο αυτό και τη σύμφωνη άποψη του πρώτου εξαδέλφου του, κ. Πέτρου Βλαχάκου, διακεκριμένου φιλόλογου και με διδακτορικό στο ΑΠΘ. (Δείτε το άρθρο του στο liantinis.gr) Δεν το λέγουμε λοιπόν μόνο εμείς, ούτε μόνο η διαχειρίστρια της ιστοσελίδας liantinis.gr, η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη, και καθηγήτρια φιλοσοφίας επίσης. Και το ίδιο υποστηρίζει και ο λογοτέχνης κ. Χρήστος Κορέλας, και προσωπικός φίλος του Λιαντίνη, στην κριτική που έγραψε για το έργο του. (Δείτε την εδώ) Στην ίδια κατεύθυνση και η άποψη της επίκουρης καθηγήτριας της συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Κίρκης Κεφαλαία.

Και πάνω απ' όλους είναι ο ίδιος ο Λιαντίνης με το έργο του που απαντά στο ερώτημα αν είναι μόνο φιλόσοφος ή και ποιητής. Αρκεί βεβαίως κάποιος να το μελετήσει. Και όχι να διαμορφώνει άποψη για το Λιαντίνη παρακολουθώντας βίντεο από διδασκαλίες του στο διαδίκτυο. Δεν είναι τυχαίο πως η προσπάθεια προσέγγισης του Λιαντίνη μέσα από βίντεο προφορικών διαλέξεων και διδασκαλιών, έχει και πάλι ως αυτουργούς τους ίδιους κύκλους που τώρα επιχειρούν να τον κατεβάσουν από το βάθρο του ποιητή.

Είχαμε διαγνώσει έγκαιρα αυτόν τον κίνδυνο και πολλάκις υποστηρίξαμε πως είναι επικίνδυνη τακτική παραχάραξης του στοχασμού του Λιαντίνη το να τον προσεγγίζει κάποιος μέσα από βίντεο και όχι με παράλληλη μελέτη του συγγραφικού του έργου. Πράγμα που και ο ίδιος ο Λιαντίνης υποστήριξε, μιλώντας για το άγιον πρωτότυπον. (Homo Educandus, σελ. 104 )

Για όλους λοιπόν αυτούς τους λόγους και τους τρόπους που έχουν ακολουθήσει εκείνοι που αρνούνται την ποιητική διάσταση του Λιαντίνη, συμπεραίνουμε πως δεν είναι ούτε κατά λάθος ούτε τυχαία η προσπάθειά τους να παραχαράξουν το στοχασμό του. Και ως τέτοια την καταγγέλλουμε. Ως σκόπιμη διαδικασία σκύλευσης του Δημήτρη Λιαντίνη.

Και από το Homo Educandus του Δημήτρη Λιαντίνη, σελ. 70, παραθέτω ως επίλογο το ακόλουθο:

"Ο προσωκρατικός αιώνας είναι η αψηλότερη στιγμή της ανθρώπινης συνείδησης.

Τα διανοήματα και τα έργα του ανθρώπου πριν και μετά τον προσωκρατικό αιώνα έχουν λάβει διάταξη στην ανωφέρεια και στην κατωφέρεια των οροσειρών που επιστεγάζονται από αυτή την κορυφή.

Αν σήμερα πιστεύεται ότι ο άνθρωπος στις μετά τον προσωκρατικό αιώνα εποχές ξεπέρασε εκείνο το ύψος, αυτή η απατηλή πίστη οφείλεται σε δύο αιτίες.

Πρώτα, γιατί έρχεται στον άνθρωπο εύκολο να γλιστρά, και δύσκολο ν’ αναρριχιέται στον ίλιγγο αυτής της πέτρας. Και ύστερα, γιατί χαμένη η κορυφή αυτή στην συναστεριά των αστραπών και των καταιγίδων φαίνεται σα να μην υπάρχει, και σα να μην την πάτησαν άνθρωποι ποτέ.

Εάν είναι, υπερβαίνοντας ο άνθρωπος στο μέλλον τη σύγχρονη κρίση του, να ξαναφτάσει ψηλά, αναγκαία θα ανεβεί και θα σταθεί – με μια πείρα διαφορετική μόνο – στην ίδια κορυφή.

Λέγοντας ο Νίτσε τον περασμένο αιώνα ότι το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από το να μην πεθάνει το τραγικό αίσθημα, εννοούσε αυτό ακριβώς.

Γιατί όλα όσα έδωκε ο προσωκρατικός αιώνας ημπορούν να συμφορηθούν στην εκβολή ενός πράγματος: του τραγικού αισθήματος.

Από την εποχή του προσωκρατικού έλληνα η φιλοσοφία, με όλη τη χορεία των πνευματικών επιστημών, δεν έχει προχωρήσει στη διατύπωση νέων λόγων. Στην πραγματικότητα αρκέστηκε να αναμασά τις αλήθειες εκείνες, που μοιάζουν με κομμάτια φλόγες αποσπασμένα από τα έμπυρα μετέωρα του θεού:


Κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών
Κομμάτια πέτρες τ’ αποσπάσματα του Ηρακλείτου.


Και το χειρότερο είναι που επικάλυψε και παραποίησε μέσα στη λήθη της ανίας και της στείρας επανάληψης εκείνους τους αρχαϊκούς λόγους.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσο και πώς, σ’ ένα ύφος περίτεχνης και απολεσμένης μέσα στην ομίχλη των λεπτομερειών δημοσιογραφίας, ο πολύς στις ημέρες μας Καρλ Πόππερ παραποιεί, διαστρέφει, και σκυλεύει τον Ηράκλειτο.

Η άποψη που πριν από διόμισυ περίπου αιώνες διατύπωσε ο Λάιμπνιτς ότι η φιλοσοφία πρέπει να προσανατολιστεί στην κατεύθυνση του να εκφράζεται στη λιτή και αναγκαία γλώσσα των φυσικών επιστημών, σε μια

lingua adamica

όπως την ονομάζει, νομίζω ότι υλοποιείται σωστά, εάν ερμηνευτεί σαν προτροπή επιστροφής στη μελέτη των γεωμετρικών προτάσεων των Προσωκρατικών, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα πνευματικά αντικρύσματα των φυσικών νόμων."

Αρκεί κανείς, τίμιε αναγνώστη, να αλλάξει τα ονόματα Κάρλ Πόππερ και Ηράκλειτος, για να αντιληφθεί όλα όσα παραπάνω είπαμε για τη σκύλευση του Λιαντίνη. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Οι θρησκείες βρίσκουν πάντα τον τρόπο να ξεβοτανίζουν το χωράφι των οπαδών τους από το τραγικό αίσθημα. Γιατί αυτό είναι που πραγματικά τις απειλεί. Ως προπέτασμα καπνού προβάλλουν το επιχείρημα ότι τέχνη είναι ακίνδυνη!!!!!!!! και μόνο με τη φιλοσοφία αξίζει να ασχολούμαστε! Διότι τη φιλοσοφία την έχουν πλέον διαφθείρει σε τέτοιο βαθμό (βλέπε χριστιανική φιλοσοφία ίσον ξύλινος σίδηρος στα Ελληνικά, σελ. 151 ) και την έχουν καταστήσει όπως προείπαμε δούλα της θεολογίας (Πολυχρόνιο, σελ. 9 ). Η τέχνη όμως είναι απρόβλεπτη. Και μπορεί την κάθε στιγμή να θέσει σε κίνδυνο το ιδεοσύστημα των θρησκειών.

Ένας λόγος παραπάνω που η τέχνη τρυπώνει και στ' αυτιά του απλού κοσμάκη. Δεν απευθύνεται μόνο στους λίγους και εκλεκτούς του συστήματος, όπως η φιλοσοφία.

Επομένως πυροβολείστε την τέχνη. Την αληθινή τέχνη. Και στη θέση της στήστε τα πλαστικά πρότυπα της υποκουλτούρας. Δημοτικά τραγούδια είπατε; Μα αυτά τα άκουγαν οι παππούδες μας. Σήμερα έχουμε eurovision για το λαό! Και ψιψινάκηδες να ξετρυπώνουν τα νέα μέλη του σταρ σύστεμ. Όπως τα ψιψίνια ξετρυπώνουν τα ποντίκια. Και εγέμισε πλέον η χώρα όχι μόνο ποντίκια δασκάλους (Τα Ελληνικά, σελ. 101 - 118 ) μα και ποντίκια καλλιτέχνες. Και να τα σαχλοκούδουνα του απογευματινού τελεβίζιου να ασχολούνται με την τάδε ποντικομαμή που βρήκε νέο εραστή ή ακόμη χειρότερα με την άλλη που εισήγαγε επιτέλους την υψηλή τέχνη του πορνό στην Ελλάδα. Και τρέξτε κόσμε να πάρετε το dvd της νέας θεάς της έβδομης τέχνης!

Και όσο "ακίνδυνη" είναι και αυτή η μορφή της τέχνης, άλλο τόσο και περισσότερο ακόμη είναι η αληθινή τέχνη. Μόνο που η μία ξεθεμελιώνει ό,τι ανθρώπινο απέμεινε και η άλλη βάζει νάρκες στο σάπιο σύστημα. Όπως πάντα έπρατταν οι ποιητές. Οι αληθινοί ποιητές. Οι στρατευμένοι αναγκαία και αναπότρεπτα, κατά το Λιαντίνη, στον αγώνα ενάντια στο άδικο και την ανισότητα, και πάντα με έμπρακτη γνώση και ανθρωπιά. (Τα Ελληνικά, σελ. 56 )

Όταν λοιπόν λέμε πως ο Λιαντίνης είναι ποιητής, εννοούμε αληθινός ποιητής. Το υπογραμμίζουμε προς αποφυγή παρερμηνειών. Ταγμένος δηλαδή στην υψηλή αποστολή της αναζήτησης της αλήθειας. Και της εμορφιάς. Γιατί τέχνη θα πει εμορφιά. Και η εμορφιά θα σώσει τον κόσμο, προφήτευσε ο Ντοστογιέβσκι. (Τα Ελληνικά, σελ. 45 )

Μα ποιος νοιάζεται να σώσει τον κόσμο; Ειδικά σε μια εποχή που επικρατεί το ο σώζων εαυτόν σωθείτω; Ένας κάποιος Λιαντίνης κάτι πήγε να κάνει, μα ας είναι καλά οι ασφαλιστικές δικλείδες του συστήματος. Τον παρέδωσαν πρώτα στα τελεβίζια και στους δημοισιογράφους, ήρθε μετά το ίντερνετ για στρατολόγηση οπαδών και τώρα ανέλαβαν δράση οι φιλοσοφίσκοι. Ομολογώντας εν ψυχρώ πως ο Λιαντίνης αποτελεί πρόσφορο έδαφος - ούτε αυτό είναι σχήμα λόγου - για να αναπτύξουν τις απόψεις τους περί αυτοκτονίας!

Από την άποψη αυτή ήταν ευχής έργον που επιτέλους τα αρμόδια όργανα της πολιτείας τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Τους αφαίρεσαν το domain με το όνομα του Λιαντίνη που επί τόσα χρόνια είχαν καρπωθεί, παριστάνοντας στο διαδίκτυο τους εκπροσώπους του. Με την ίδια "λογική" που και ο κάθε εκπρόσωπος θρησκείας παριστάνει τον εκπρόσωπο του θεού επί της γης.

Τώρα πλέον το liantinis.gr ανήκει σε εκείνους που έχουν το νόμιμο δικαίωμα να εκπροσωπούν το Λιαντίνη. Και που τα έως τώρα δείγματα γραφής τους, μα έχουν όχι μόνο ικανοποιήσει μα και ενθουσιάσει.

Ιδιαίτερα για το θέμα που εδώ αναπτύξαμε, το ρόλο του τραγικού αισθήματος και τη σχέση του με το μέλλον της ανθρωπότητας, με ιδιαίτερη χαρά διαβάσαμε σήμερα ένα νέο κείμενο στο liantinis.gr, με τίτλο ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ:

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=43:totragiko&catid=7&Itemid=44

Η μελέτη του θεωρούμε ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ για όσους θέλουν να εμβαθύνουν στο στοχασμό του Λιαντίνη αλλά και για όσους ενδιαφέρονται το βαθύτερο κύτταρο του ελληνικού πολιτισμού: Την αναπόσπαστη σχέση στοχασμού και τέχνης των ελλήνων.

Καλορίζικο και καλοτάξιδο. Το νέο liantinis.gr!


Έτοιμο να σαλπάρει. Για τις θάλασσες του διαδικτύου.

Μια χαραμάδα μόνο πρόφτασα να δω.

Σε χρώματα της γης. Στο ίδιο χρώμα η σελίδα με το βιβλίο που κάποτε μου δώσαν τα χεράκια του.



Το πολυαγαπημένο Homo Educandus...

Και φόντο, τι άλλο; Του γρανίτη την ασημένια λάμψη.

Να θυμίζει εκείνο που θεμελίωσε το στοχασμό των προσωκρατικών. Τη βούληση.

Έτσι ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος. Και δεν ανοηταίνει...

«Το μυστικό της ζωής, που εδώ ο άνθρωπος προσπαθεί να το κατακτήσει μέσα από την απόλυτη χαρά, μ’ έναν έρωτα δηλαδή που υπερβαίνει και τα όρια του θεού ακόμη, δε θα το λύσει ζητώντας να φτάσει στο γαλαξία της Ανδρομέδας. Αλλά θα το λύσει ζητώντας να πλουτίσει τον πρωινό του περίπατο στον κήπο του με τη μόνιμη ηρεμία που θα του χαρίσουν οι διαλογισμοί του για το μακρυνό γαλαξία που δε θα τον φτάσει ποτέ. Τόσο μπορεί και τόσο του γράφτηκε.»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ "Ο ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ" σελ. 39

Φιλοκαλείν στην ευτέλεια, που έλεγε ο αρχαίος σοφός. Και φιλοσοφείν χωρίς μαλθακότητα. Όπως κι εκείνος...

Κι έπειτα έπιασα τη Γκέμμα και τη γύρισα στο τελευταίο άγγιγμα.

Το πρόσωπό του! είπα. Και πίσω η πυραμίδα. Το πρόσωπο και το χέρι του. Στο χρώμα που η Μέριμνα μας έπλασε. Στο χρώμα του ανθρώπου.

Όπου άνθρωπος σημαίνει άνδρες και ωψ ( πρόσωπο)

Και η πυραμίδα με της πέτρας την κοφτερή την λάμψη. Και το βασιλικό της ήθος.

Ένα μνημείο για το Δάσκαλο.

«Ετούτο ούτε οι άγριες μπόρες ούτε ο βίαιος βοριάς
θα μπορέσουν να το σκορπίσουν. Ούτε οι αναρίθμητες
διαδοχές των ετών και η φυγή των αιώνων.»

«Είναι το αχνάρι που τύπωσε το πέλμα του ήρωα απάνω στην πέτρα του καιρού και στο σωρό τα χαλάσματα του κόσμου.

Αχνάρι και τύπος, που το καμαρώνουν τα βλέμματα της γης, και το χειροκροτεί η σιγή του ουρανού.»

Η εικόνα του ευρήκε τη δικαίωση που περίμενε:

«Επί το μέγα ερείπιον
η ελευθερία ολόρθη
προσφέρει δύο στεφάνους.
έν' από γήινα φύλλα
κι άλλον απ' άστρα.»

Η Κόρη επιτέλους καταστέρισε με όλα τα πρεπά το Σήμα!

Για να μπορεί εκείνον όλη η Ελλάδα πρώτον να βλέπει.

Κι εκείνος να μας αφανίζει μες στο φως.

Το φως της αλήθειας και του λόγου του.

Καλορίζικο και καλοτάξιδο το νέο Liantinis.gr!


Αφιέρωμα στην Κατερίνα μας