Εικόνες της Λαμπρής του Απρίλη



Το κλεινόν άστυ τη μέρα της Λαμπρής


Και οφείλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου όλους τους συμπολίτες που το εγκατέλειψαν και προτίμησαν άλλες πόλεις και χωριά για να γιορτάσουν τη Λαμπρή. Ήταν πραγματικά πιο ανθρώπινη χτες η κατακαημένη πόλη της Παλλάδας. Άδειοι οι δρόμοι, διαυγής η ατμόσφαιρα, ατλάζι ολόλαμπρο ο ουρανός.


Και η φύση; Ακόμη κι εδώ, στη μεγαλούπολη,
βρίσκει τρόπο και τόπο να οργιάζει.

Μη με Λησμόνει

Στη γη της Αττικής είμαστε και στις παρυφές της σύγχρονης Αθήνας. 19 του Απρίλη του 2009. Ημέρα της Λαμπρής και ημέρα ολόλαμπρη...

Γαλάζιο και Ξανθό σαν τον ήλιο και τη θάλασσα αυτού του μυρωμένου από τους θεούς τόπου, αυτού που γέννησε το στίχο - σύμβολό του:

Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη!

Ποιος ζωγράφος, ακόμη και ο μεγαλύτερος, θα μπορούσε να δώσει αυτή την απερίγραπτη ποικιλία που τα πινέλα της φύσης γνωρίζουν;

Λατρεύω αυτές τις εικόνες. Γιατί αυτές μου μαθαίνουν πως ό,τι βλέπεις εδώ συμβαίνει σε όλα όσα η φύση δημιουργεί. Ακόμη και σε όσα τα μάτια δεν μπορούν να ξεδιακρίνουν. Να, πάρε για παράδειγμα τους ανθρώπους. Στο βαθμό τουλάχιστον που είναι άνθρωποι φυσικοί, εσθλοί τω όντι. Και κρατούν αμίαντο το αηδονάκι της φύσης...

Και λίγες πιτσίλες κόκκινες. Να ζωοδοτούν την εικόνα. Γι' αυτό και πολύτιμο. Όσο πολύτιμη είναι η ζωή. Κι όσο ακριβό απόκτημα της φύσης το άλικο αίμα... Όμοια ακριβή και σπάνια η αγάπη.

Και το λευκό... Σπαθί που σκίζει και λογχίζει την αλήθεια. Θυμίζοντας ακόμη και σε φέγγη νυκτερινά πως το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο.

Το λευκό... Που αν το προσέξεις δεν είναι λευκό. Να θυμάσαι πως το κάθε τι γύρω σου μόνο την εικόνα του σου στέλνει. Κλείσε εσύ τα μάτια και πάει η εικόνα. Φόρα γυαλιά και δες την, άλλη. Σε κάθε περίπτωση μη λησμονάς πως εσύ είσαι ο παρατηρητής. Και μην κακίζεις τους άλλους που διαφωνούν με ό,τι εσύ βλέπεις. Παρατηρητές είναι κι εκείνοι. Εκτός αν βγάλεις διάτα και στη φύση ίδια να φτιάχνει όλα της τα λουλούδια...

Μα δες τη φύση πώς ξέρει να σε περιγελά! Ακόμη και στο ίδιο άνθος να σμιλεύει διαφορές και ίδιο όσο και αν θες λουλούδι με άλλο δε θα βρεις. Όμως σε μερικά θα βρεις ζούδια και ζουζούνια να απομυζούν τον ιχώρα και το νέκταρ τους... Την ίδια ώρα που τα άλλα δίπλα τους ανοίγουν τεράστιο το μάτι τους στον ήλιο.



Μα ναι, σου λέω. Η εμορφιά είναι στο διαφορετικό. Όχι στο όμοιο. Αλλά και το όμοιο μάθε να το βλέπεις στο συντελεσμό της επανάληψης ακόμη και με τους ίδιους όρους και του ίδιους λόγους. Κι όχι μόνο ως στείρα επανάληψη ομοιομορφίας. Μάθε δηλαδή να ακούς το βαθύ νεύμα κατάφασης των πραγμάτων. Να διακρίνεις το κοινό τους σημείο. Και τους πανεπίσκοπους νόμους που τα κυβερνούν. Έρωτας και Θάνατος. Και τίποτε άλλο πέρα από αυτά. Ο Απρίλης, ο ελληνικός Απρίλης, είναι ο ανυπέρβλητος δάσκαλος αυτού του νόμου των νόμων και της υπέρτερης αρχής όλων των άλλων αρχών που διέπουν τη ζωή μας.

Αυτόν τον Απρίλη γιορτάσαμε κι εμείς χτες. Τον έλληνα. Εκεί στις άκρες της πόλης. Στην καρδιά της άνοιξης. Ανάμεσα χειμώνα και καλοκαίρι. Εκεί που ισοζυγιάζονται τα αντίθετα. Εκεί που το μήνυμα ακούγεται πεντακάθαρο: Χωρίς χειμώνα καλοκαίρι δεν έρχεται.

Κι έπειτα πήραμε να κατεβαίνουμε το δρόμο με τα κυπαρίσσια:

Για ώρες χωρίς ίντερνετ και πάλι η Νότια Αθήνα

Κυριακή πρωί και λες να πιεις το καφεδάκι σου σερφάροντας. Να μάθεις τι γίνεται στον κόσμο, να επικοινωνήσεις με τους φίλους, να παρέμβεις στα γεγονότα με την κατάθεση της γνώμης σου, να αναζητήσεις πληροφορίες για όσα σε απασχολούν και τόσα άλλα που σημαίνει σήμερα το ίντερνετ για όλους μας.

Αυτά τα λες εσύ - ο ανίδεος και ο αθώος. Γιατί ξεχνάς την πραγματικότητα. Και λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο.

Έτσι μόλις πατάς σύνδεση δέχεσαι την ψυχρολουσία και μένεις με το ποντίκι στο χέρι να κοιτάς την άσπρη οθόνη με το αποκαρδιωτικό μήνυμα: Ο Internet explorer δεν μπορεί να συνδεθεί!

Κι αρχίζεις το ψάξιμο... Και καταλήγεις στο κόκκινο κουμπάκι του μόντεμ. Άντε ξανά, και αρχίζεις τα κινέζικα @^%$$#@@@@^%%$@@@@ Δε θέλετε να τα ακούσετε, ε; Μπορείτε όμως να τα φανταστείτε όσοι μοιράζεστε τον ίδιο καημό. Και δε λέμε για όσους ζουν στην επαρχία, ύβρις θα ήταν... Εκείνοι το ζουν το δράμα καθημερινά και χωρίς να χαλάσει τίποτε. Λέμε όμως για όσους ζουν στην πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής μας χώρας. Που δεν ξέρουμε πότε λειτουργεί το ρημάδι και πότε τα φτύνει και σε φτύνει κατάμουτρα και η οθόνη του υπολογιστή και σου κόβει τα χέρια και αισθάνεσαι ανίκανος να συνεχίσεις τη ζωή σου.



Ναι, ξέρω και τον αντίλογο. Κόψε και λίγο το ίντερνετ.... Να το κόψω εγώ αλλά μην ξανακούσω κανέναν να μου λέει για την αξία της πληροφορικής και πως πρέπει η Ελλάδα να προλάβει το τρένο. Γιατί λεβέντες μου για να προλάβεις το τρένο πρέπει να υπάρχει τρένο. Τι να προλάβω αλλιώς; Τη στάχτη και την μπούλμπερη;

Λίγα λεπτά πάνε που έληξε και το σημερινό μας δράμα... Και το χειρότερο ήταν που και η τεχνική βοήθεια δε γνώριζε πότε θα αποκατασταθεί η ζημιά... Μπορεί σε πέντε λεπτά μπορεί και σε μερικές ώρες. Αυτή ήταν η απάντηση. Και λέω πως τους καταλαβαίνω και εκείνοι είπαν πως καταλαβαίνουν εμάς τους χρήστες πως μας αναστατώνουν τη ζωή όσο δε λέγεται αυτές οι ιστορίες αλλά κάποτε να μας εξηγήσουν και γιατί συμβαίνουν...

Τι φταίει επιτέλους και το δίκτυο ξεχαρβαλώνεται;

Τουλάχιστον μετά από κάθε διακοπή και μάλιστα τόσων ωρών, δεν έπρεπε να στέλνουν ένα μέιλ σε κάθε πελάτη και να του λένε έστω και από ευγένεια ένα συγνώμη που σε αφήσαμε στα κρύα του λουτρού;

Και κυρίως τούτο. Να ενημερώνουν αν το πρόβλημα το δημιουργεί το δίκτυο του ΟΤΕ ή κάποιο άλλο, αν φταίει η σύνδεση της ΟΤΕΝΕΤ που έχω εγώ ή είναι γενικό το κακό...

Χαιρετίζουμε τη μεγάλη νίκη της ΠΕΜΕΝ

Κάθε φορά που οι ναυτεργάτες κατεβαίνουν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, η καρδιά μας χτυπά με άλλο ρυθμό. Στο νου γυρίζουν τα χρόνια που τρώγαμε κι εμείς το πικρό ψωμί της θάλασσας, που πιο πικρό άλλο επάγγελμα δεν έχει. Θυμόμαστε και τη μέρα που απομείναμε για πάντα στην Ακτή Μιαούλη, θύματα της στυγνής πολιτικής που στηρίζει όλο και περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο και όλο μεγαλύτερο ξεζούμισμα για τους εργαζόμενους.

Σε λίγες μέρες κλείνουν 27 χρόνια από τη μέρα που ξεμπάρκαρα για τελευταία φορά. Ένα μπάρκο δέκα μηνών ήταν το τελευταίο μου. Με ένα γκαζάδικο που το πήγαμε για σκραπ για τη Φορμόζα. Δέκα μήνες σκληρής δουλειάς και με συνθήκες που δε διανοούνται οι στεριανοί.

Να λιώνουν ως και οι σόλες σου κάτω στον Περσικό, να παραγεμίζεις τη φόρμα εφημερίδες για να αντέξεις το κρύο στα λιμάνια της Ευρώπης. Πάνω κάτω, Ευρώπη - Περσικός συνέχεια. Δυο μήνες ταξίδι. Βγαίναμε μόνο όταν πιάναμε Ευρώπη. 48 ώρες. Όλο και όλο 48 ώρες κράταγε η εκφόρτωση. Δούλευες 6ωρίες μέρα και νύχτα. 12 - 6 τη μέρα, 12 - 6 και τη νύχτα. Κι ανάμεσα αν άντεχες έτρεχες να πατήσεις και λίγο στεριά. Και μετά ξανά δυο μήνες στο πέλαγος. Ανάμεσα ουρανό και θάλασσα.

Στη στεριά οι άνθρωποι παρακαλάνε για 8ωρο. Αγωνίζονται να μην τους το καταργήσουν. Ο ναυτεργάτης παρακαλάει να του δώσουν οβερτάιμ. Παρακαλάει να εργάζεται και τις Κυριακές και τις αργίες. Γιατί τότε το οβερτάιμ μετράει περισσότερο. Και γιατί νόημα δεν έχει κανένα να κάθεσαι και να μη δουλεύεις. Έτσι κι αλλιώς ακόμα και όταν σταματάει η δουλειά, εσύ μένεις εκεί, στο καράβι. Στο χώρο εργασίας. Δεν πας στο σπίτι και στην οικογένεια όπως όλοι οι άλλοι.

Δε μοιάζει σε τίποτα η δουλειά της θάλασσας με τις άλλες δουλειές. 24 ώρες το 24ωρο ανήκεις στον εργοδότη σου. Όταν το καράβι σε χρειαστεί δε μετράει αν είναι νύχτα και αν σου λείπει ύπνος. Σε ποια δουλειά έξω δουλεύουν οι άνθρωποι 48 ώρες συνεχόμενες; Και δε λέμε δουλειά γραφείου. Λέμε να μη νιώθεις πια τα πόδια σου από την κούραση και τα μάτια σου να χρειάζονται οδοντογλυφίδες για να μείνουν ανοιχτά.

Και λέμε να είναι αποκομμένος από τον έξω κόσμο. Να πληρώνεις τα μαλλιά της κεφαλής σου για να μιλήσεις λίγα λεπτά στο τηλέφωνο με τους δικούς σου. Να γυρνάς μετά από μήνες και να αισθάνεσαι ξένος στην ίδια σου τη χώρα. Ούφο... που δεν ξέρει τίποτε για τους μήνες που έλειπε.

Λέμε ακόμη πως αλλάζεις συνεχώς τόπους. Το ρολόι γυρνάει σαν τρελό πότε πίσω και πότε μπρος. Το σώμα σου διαμαρτύρεται. Το δέρμα σου διαμαρτύρεται. Άλλο κλίμα στον ένα τόπο, άλλο στον άλλο. Και ούτε ξέρεις από που να φυλαχτείς να μην πάρεις και κανένα παράσημο από αρρώστιες άγνωστες στον πολιτισμένο δικό μας κόσμο.

Από την ώρα που θα πατήσεις στο καράβι ζεις συνέχεια με το βουητό των μηχανών. Με αυτό ξυπνάς, με αυτό δουλεύεις, με αυτό κοιμάσαι. Και σε ένα κόσμο που συνέχεια κουνιέται. Πότε λίγο και πότε πολύ. Είναι νύχτες που άδικα πολεμάς να κοιμηθείς. Το μπότζι σε πετάει πότε από τη μια και πότε από την άλλη.

Όσα και να πω τελειωμό δεν έχουν οι πίκρες και οι καημοί της θάλασσας. Νομίζουν κάποιοι πως είναι μονάχα ο κίνδυνος. Μακάρι να ήταν αυτός και μόνο. Γιατί αυτόν τον ξέραμε όταν διαλέγαμε το δρόμο της θάλασσας. Και μας άρεσε κιόλας. Να κονταροχτυπιέσαι με τη φύση και να τη νικάς. Είναι ηδονή αξεπέραστη και όποιος δεν την εισπράττει ως ηδονή, για ναυτικός δεν κάνει. Με τα άλλα όμως; Με τα άλλα πώς να την παλέψεις;

Και κυρίως πώς να παλέψεις την ώρα που θα σου κλείσουν οι πόρτες; Να πολεμάς μήνες και χρόνια όλους τους δαίμονες και όλες τις αναποδιές και μία μέρα των ημερών που η κρίση δένει καράβια, να σου δείχνουν την πόρτα. Όταν ένα καράβι δε βρίσκει ναύλο το πάνε στη ράδα. Οι άνθρωποι όμως; Οι άνθρωποι που το δουλεύανε τι γίνονται; Ποιος νοιάστηκε ποτέ γι' αυτούς;

Γι' αυτό και τα χρόνια δε φτάνουν να ξεχάσεις. Μένει ανοιχτή η πληγή και εκεί που δεν το περιμένεις ματώνει και σου σκίζει την ψυχή η αδικία. Μόνο βάλσαμο να βλέπεις τους χτεσινούς συναδέλφους να αγωνίζονται και να νικούν. Η δική τους νίκη είναι και δική σου. Όπως και ο κάθε αγώνας τους είναι δικός μας κι αυτός. Τον θρέφει το αγιάτρευτο άδικο από στρατιές ολάκερες ναυτεργατών, του χτες και του σήμερα.

Έτσι και τώρα με την ΠΕΜΕΝ. Χαρήκαμε χαρά μεγάλη μαθαίνοντας τα ευχάριστα. Και τους ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μου που είναι εκεί, στις επάλξεις πάντα, και κρατούν ψηλά το τίμιο λάβαρο των αγώνων.

Από το Ριζοσπάστη παραθέτουμε:

Με το σπαθί τους κέρδισαν τα δεδουλευμένα

Η απεργία που κήρυξε η ΠΕΜΕΝ στα πλοία που χρωστάνε μισθούς,

έφερε από χτες τα πρώτα αποτελέσματα


Από τη χτεσινή περιφρούρηση της απεργίας στο λιμάνι του Πειραιά


Με το κεφάλι ψηλά και στέλνοντας το μήνυμα σε όλους τους εργάτες ότι οι ταξικοί αγώνες φέρνουν αποτελέσματα, ξαναγύρισαν στα πόστα τους χτες το απόγευμα οι ναυτεργάτες των πλοίων «ΣΑΡΔΗΝΙΑ ΒΕΡΑ» της εταιρείας ΚΑΛΛΙΣΤΗ του εφοπλιστή Σπανού και οι ναυτεργάτες του πλοίου «ΜΑΡΙΝΑ» της GA FERRIES του Αγούδημου. Εδωσαν αποφασιστικά τον απεργιακό αγώνα για τα δεδουλευμένα που είχε κηρύξει η ΠΕΜΕΝ στα μηχανοστάσια των πλοίων αυτών των εταιρειών και κατάφεραν να καταγράψουν θετικά αποτελέσματα, αναδεικνύοντας τις μεσαιωνικές συνθήκες γαλέρας που βιώνουν.

Καθοριστικής σημασίας για την έκβαση του αγώνα ήταν η αλληλεγγύη των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Εργαζόμενοι από άλλους κλάδους με έντονη την παρουσία της νεολαίας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων συμπαρατάχθηκαν στους καταπέλτες των δύο πλοίων περιφρουρώντας την απεργία και δίνοντας δύναμη στους ναυτεργάτες να συνεχίσουν. Ο αγώνας για τα δεδουλευμένα συνεχίζεται και στα υπόλοιπα πλοία του Αγούδημου, ενώ από χτες το βράδυ ξεκίνησε η 24ωρη απεργία που έχει κηρύξει η ΠΕΜΕΝ και για τα πλοία της ΑΝΩΝΥΜΗΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΘΑΣΟΥ (ΑΝΕΘ) για να πάρουν τους μισθούς τους.

Οι ναυτεργάτες των πλοίων, από προχτές τα μεσάνυχτα που ξεκίνησε η απεργία αναμετρήθηκαν με ένα «όργιο» απεργοσπαστικών, τρομοκρατικών μηχανισμών που είχαν στήσει από κοινού υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και εφοπλιστές. Στο πλοίο «ΡΟΔΑΝΘΗ» του Αγούδημου, το ΥΕΝ είχε δώσει άδεια να αποπλεύσει ακριβώς με την έναρξη της απεργίας, δηλαδή προχτές τα μεσάνυχτα, παρά το γεγονός ότι οι ναυτεργάτες, ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ ταυτόχρονα με τα δεδουλευμένα είχαν καταγγείλει προβλήματα στην αξιοπλοΐα του και στις συνθήκες υγιεινής, που έθεταν σε κίνδυνο την υγεία και των επιβατών.

Προκειμένου να αποπλεύσει το πλοίο με κάθε τρόπο, οι Υπηρεσίες του Κλάδου Ελέγχου Εμπορικών Πλοίων και η Υγειονομική Υπηρεσία της Νομαρχίας Πειραιά δήλωσαν ότι δεν βρήκαν «κανένα πρόβλημα», σύμφωνα με το ΥΕΝ, όταν ακόμα και ο καταπέλτης του πλοίου κλείνει με «πατέντες»!

Οι απεργοσπαστικοί μηχανισμοί ήταν στο «φουλ» και χτες το απόγευμα στο «ΣΑΡΔΗΝΙΑ ΒΕΡΑ». Στελέχη του Σπανού επιδόθηκαν σε σωρό από τρομοκρατικές μεθοδεύσεις, ενώ ο εφοπλιστής δεν παρέλειψε να επιστρατεύσει και «αγανακτισμένους» επιβάτες. Μάλιστα, κάθε ώρα, από τα μεγάφωνα του πλοίου γινόταν ανακοίνωση από άνθρωπο του Σπανού, ότι «το πλήρωμα έχει πληρωθεί και δεν απεργεί»!

Οι ναυτεργάτες κράτησαν την απεργία τους, απαιτώντας ταυτόχρονα να ανακληθεί και η τρομοκρατική απόλυση σε βάρος του β' μηχανικού του πλοίου και ανάγκασαν τον εφοπλιστή σε υποχώρηση. Δεσμεύτηκε την Μ. Τετάρτη να καταβάλει τα λεφτά, ανακάλεσε την απόλυση του μηχανικού και το πλοίο απέπλευσε.Τα δεδουλευμένα τους πήραν και οι ναυτεργάτες του πλοίου «ΜΑΡΙΝΑ» του Αγούδημου, οπότε και απέπλευσε για τον προορισμό του.

_________

Μπράβο λεβέντες της ΠΕΜΕΝ! Μπράβο πολυαγαπημένοι μας μουντζούρηδες! Συνεχίστε δυνατά και αποφασιστικά. Οι ευχές μας και οι επιθυμίες μας για καλύτερες μέρες στη θάλασσα θα είναι πάντα κοντά σας.


Αφιέρωμα στην Κατερίνα μας