Ποιος θα σώσει την παιδεία;

Αλήθεια, ποιος; Ποιος θα τη σώσει; Την παιδεία, την αγωγή δηλαδή των νέων μας; Και ποιος θα σώσει επομένως και την κοινωνία μας; Γιατί αυτός είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος κάθε παιδείας. Το αύριο του τόπου και του λαού.

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος. Θα ήθελα να το ξέρω, να ήταν τόσο εύκολο να το πω και να απαντήσω στην αρθρογράφο της Ναυτεμπορικής, κ. Κατερίνα Τζωρτζινάκη, που έθεσε χτες το ερώτημα:

Ποιος θα σώσει την παιδεία;

Ξέρω μονάχα, και το ξέρω από πρώτο χέρι, πως είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να σωθεί. Και θα έπρεπε να το γνωρίζει κι εκείνη.

Περπάτησαν πέρυσι βδομάδες και μήνες τους δρόμους της Αθήνας και όχι μόνο. Ζητώντας αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Δεν τους ακούσατε; Δεν τους συναντήσατε; Ή μήπως αγνοείτε τι συναντήσανε εκείνοι που ζήταγαν αναβάθμιση της παιδείας;

Εσείς τότε που ήσασταν; Όλοι εσείς που τώρα θέλετε τάχα να σώσετε την παιδεία; Θέλω να πιστεύω πως ήσασταν εκεί. Και είδατε τι ζητούσαμε, είδατε πώς μας αντιμετώπισαν, είδατε και τη φωνή αγωνίας μας για τη στάση των υπευθύνων:

Τώρα, τι είναι εκείνο που αναζητάτε; Πού πήγαμε όλοι εμείς; Μας θέλετε πάλι στους δρόμους για να θυμίσουμε την αγωνία μας για την παιδεία; Να σας θυμίσουμε ότι είμαστε πάντα εκεί, στο μετερίζι της αγωγής, και κλαίει καθημερινά η ψυχή μας;

Νομίζω πως όχι... Εσείς αλλού αναζητάτε τους σωτήρες:

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα χαμένα μας παιδιά» (Νατάσα Πολονί), που δεν απέχει και πολύ από όσα διαδραματίζονται στην ελληνική Παιδεία, η οποία όπως μας πληροφόρησε ο αρμόδιος υπουργός «συνεχίζει να είναι το ισχυρότερο συγκριτικό μας πλεονέκτημα», και γι' αυτό στόχος είναι «να καταστήσουμε την πατρίδα μας σημαντικό περιφερειακό και διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο... να προσελκύσουμε σ' όλες τις βαθμίδες μαθητές και φοιτητές απ' την περιοχή και όλο τον κόσμο». (Από την εφημερίδα Ναυτεμπορική)

Δεν ξέρω ποιος είναι ο δικός σας στόχος, ξέρω μόνο να σας πω πως σε λίγες μέρες θα παραδώσω στην κοινωνία 18 νέα παιδιά. Ετών 12. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για τρία χρόνια, για να σας τα παραδώσω. Έτοιμα να ανοίξουν φτερά στη ζωή... Ό,τι μπορούσα. Και φώναξα και διαμαρτυρήθηκα και ενόχλησα... Και στο τέλος μου είπαν ότι είμαι τελειομανής. Και πως κοντεύω να τους τρελάνω όλους. Σας βεβαιώνω, δε ζήταγα το αδύνατο. Ούτε το ακατόρθωτο. Το αυτονόητο μόνο, εκείνο που της πατρίδας μας το Σύνταγμα και οι νόμοι προασπίζουν και επιβάλλουν για την αγωγή του κάθε παιδιού. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Και τώρα, τώρα που τελειώνουμε, είμαι υποχρεωμένη να σας πω ότι τα δύο, τα δύο από τα 18, δε θα τα ξαναδείτε σύντομα. Φεύγουν... Αναχωρούν. Για άλλους τόπους και για άλλες χώρες. Γιατί; Γιατί οι γονείς τους βλέπουν ότι εδώ δεν υπάρχει μέλλον για τα παιδιά τους.

Το ένα για Γερμανία. Με την ελπίδα κάποιο ειδικό σχολείο να καταφέρει εκείνο που εδώ δεν μπορούμε εμείς... Το άλλο, για τους αντίθετους ακριβώς λόγους, για Αμερική ή Καναδά. Με την ελπίδα να αναγνωρίσει κάποιος τα εξαιρετικά προσόντα...

Δύο παιδάκια μείον... Δύο ψυχούλες. Σε μια χώρα που υποφέρει από υπογεννητικότητα. Σε μια χώρα που λέει ότι έχει στόχο να προσελκύσει και ξένους φοιτητές και μαθητές!!!

Και την ίδια ώρα φεύγουν τα δικά της παιδιά. Γιατί;

Ποιος ακούει και ποιος διαβάζει; Ποιος πονάει μαζί μου; Δεν μπορώ και δε μου επιτρέπεται να πω περισσότερα. Λέω όμως την απόλυτη αλήθεια. Και λέω πως είναι άδικο. Λέω πως με σκοτώνει αυτή η αλήθεια. Να παιδεύεσαι και να προσπαθείς για να δώσεις ωραία παιδιά στην πατρίδα, και να τα βλέπεις να παίρνουν από τα δώδεκα το δρόμο της ξενιτιάς.

Πάντα φεύγαμε εμείς οι έλληνες. Πάντα αναχωρούσαμε... ψάχνοντας το καλύτερο. Οδυσσείς από πάππου προς πάππο. Αλλά με την Ιθάκη στο μυαλό μας. Εκεί πάντα ο προορισμός μας. Τώρα; Τώρα η Ιθάκη μετακόμισε... Πήγε στη Γερμανία και στην Αμερική. Και δε φεύγουν ώριμοι άνθρωποι, φεύγουν παιδιά.

Τα μορφώνουμε, παλεύουμε και τα ... χάνουμε στο τέλος.

Όλοι εσείς που πέρυσι, στους δυο μήνες της απεργίας μας, φωνάζατε από τα κανάλια και τις εφημερίδες εναντίον μας, όλοι εκείνοι που μας ψεκάζανε χημικά και μας τσάκιζαν με σιδερογροθιές, τι μπορούν να μου πούνε τώρα; Με στοιχεία σας απαντώ. Με ντοκουμέντα. Χάνουμε τα παιδιά μας. Και χάνουμε και κάθε κουράγιο.

Ακούει κανείς;

Μπορεί να τα σώσει κανείς;

Εγώ, που πέρυσι σας το φώναζα στους δρόμους της Αθήνας και εσείς μου απαντάγατε με δακρυγόνα και προπηλακισμούς...

Και με την "αμφίεση" που τότε μου φορέσατε... Τη μάσκα του άνθρακα για να αντέξω τα χημικά. Σταματάει τα δακρυγόνα, δε σταματάει την πίκρα που ξεχειλίζει. Γιατί αυτή έρχεται από μέσα. Και μας πνίγει πια:

Ποιος θα σώσει την παιδεία;

Ποιος θα σώσει τα παιδιά;

Και ποιος θα σώσει όλους μας;