Τι είπατε πως γιορτάζουμε αύριο;

Κάτι άκουσα πως γιορτάζετε ... το Πολυτεχνείο...

Για δες... ο θάνατος έγινε γιορτή. Και το άσμα - δεν το θέλω αλλά... - μου τριβελίζει τα αυτιά:

"Ετούτοι μέσα στη γιορτήηηηηη

κι εκείνοι μες στο χώμααααα"

Πώς; Λάθεψα το τραγούδι; Α, όχι. Τραγούδι είναι και λαλεί, τραγούδι είναι και λέει...

Και ξαναματαλάθεψα. Το άλλο τραγούδι. Γιατί τα τραγούδια δεν είναι πτώματα. Τα τραγούδια είναι έκφραση ψυχής. Και χρωστάνε να τραγουδάνε τον καημό της. Όχι να κάνουνε ριπλέι σε καημούς ξένους που δε μας αγγίζουν.

Λοιπόν. Δε θέλω κανενός να πικράνω τις μνήμες. Από το Πολυτεχνείο. Κι έχω κι εγώ τις δικές μου. Από πρώτο χέρι. Κι ακριβώς για τούτο το λόγο έχω και το δικαίωμα να αναρωτιέμαι για την αυριανή επέτειο. Γιατί σας το λέω ότι βαρέθηκα να σας βλέπω να έρχεστε με την κάμερα στο χέρι και την τσίχλα στο στόμα να καμαρώσετε τον απόγονο που θα πει το ποίημα. Και βαρέθηκα να χασκογελάτε κι εσείς και ο απόγονος την ώρα που ακούγονται οι στίχοι της Μητροπούλου:

Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,

δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,

λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,

πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.

Και μα την αλήθεια δεν ξέρω πόσο θα αντέξω αν δω και αύριο τα ίδια... Που ατυχώς έχω και την ομιλία... Ατυχώς γιατί δε θέλω να μιλάω για πράγματα που τα νιώθω πολύ δικά μου σε ανθρώπους που τους νιώθω πολύ ξένους. Και κίνδυνος μέγας είναι να παρατήσω στην άκρη το χαρτί και να σας τα πω κατάμουτρα όσα εδώ σκέφτομαι. Οι θεοί να με φυλάξουν... Και να με προφυλάξουν από τα τελεβίζια. Μα αν ακούσετε στα ραπόρτα τους για μια δασκάλα που αντί για ομιλία και πανηγυρικούς πήρε το μικρόφωνο και τα 'χωσε στους παρευρισκομένους, για μένα θα λένε.

Τουλάχιστον μην πείτε πως τρελάθηκα. Θέλω να ξέρετε πως ο πόνος με τρελαίνει... Αλλά τα έχω τετρακόσια. Δυστυχώς... Γιατί δεν ξέρω τι ΖΕΙ από το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ για τον καθένα σας. Για μένα ζει ολόκληρο. Με τα συν και με τα πλην. Δεν ξεχνώ και δεν εξωραΐζω. Γυμνό και απέριττο μου αρκεί και μου περισσεύει να το κουβαλώ. Κι έτσι γυμνό το καταθέτω στο σήμερα. Στο κάθε σήμερα. Γιατί σας το λέγω και να το γράψετε:

Το Πολυτεχνείο δεν είναι χτες. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ούτε αύριο... Το Πολυτεχνείο είναι το σήμερα. Η στιγμή μας και το τώρα. Η πράξη η καθημερινή και όχι οι επετειακές συνάξεις και τα βαρύγδουπα λόγια. Κι αυτό το σήμερα το δικό μου αποφασίζω και το χαρίζω στον Άλεξ. Για να μην ξεχνιόμαστε και για να μην ξεχνάμε...

Δε θέλω να εξηγήσω το γιατί. Αρκούμαι σε όσους δε χρειάζονται γιατί. Και μόνο γι' αυτούς μεταφέρω από το blog της πικραμένης μάνας του ένα σχόλιο που μου άγγιξε την καρδιά:

__________

Οφηλία said...

Όταν πρωτοείδα στις ειδήσεις τη σπαραξικάρδια για μια μάνα διαδικασία με τις μπουλντόζες να ψάχνουν τα χαλάσματα για ένα ίχνος του παιδιού της αλλά και την αδηφαγία των μέσων να καλύψουν την υπόθεση, άλλοτε για να κάνουν απλώς νούμερα, άλλοτε για να συμβάλλουν στην υπόθεση, εκτός από τον βαθύ πόνο που ένιωσα αυθόρμητα έγραψα κάτι που το αφιερώνω στον Άλεξ...

«Ας αλλάξουμε θέμα»

Κλικ. Κλικ. Τα φλας αστράφτουν. Φωτίζουν τα χαλάσματα. Οι πέτρες είναι βαριές. Ασήκωτες. Σακατεύουν τη νιότη μου. Ένα αγόρι ήμουν. Ήθελα να ζήσω. Σαν όλα τα παιδιά. Μα η ψυχή μου ήταν αβρή. Είχα στόχους. Όνειρα. Τι οικτρό λάθος! Τι λάθος να έχει όνειρα ένας μικρός μετανάστης. Ο «χειμώνας» του Βιβάλντι ξεπηδά από τα συντρίμμια. Τώρα πια είναι ένα ρέκβιεμ που τυλίγει την υστεροφημία μου. Τη σύντομη διαδρομή μου. Κλείσατε τ’ αυτιά σας. Δεν αντέχετε το στριγγό κατηγορώ της ενοχής; Όλοι τα κλείνουν. Όλοι ξέρουν. Όλοι ψιθυρίζουν. Η βία συνυπάρχει με την πρωινή προσευχή στο προαύλιο. Ο θεός μόλις έκλεισε τα μάτια. Ο μικρόκοσμος των σχολείων βρίθει από παιδιά-μάρτυρες σαν εμένα. Άλλα μπαντάρουν τη θλίψη τους και επιβιώνουν. Άλλα με ακολουθούν στα χαλάσματα. Παιδιά ευάλωτα, λυπημένα. Όλοι τα βλέπουν. Όλοι σιωπούν. Πάντα σιωπούν. Η πορτοκαλί ταινία της αστυνομίας γίνεται φίμωτρο. Σιωπούν μέχρι να γίνουν θέμα στις ειδήσεις. Και έπειτα; Θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή και θα περάσουμε στη λήθη. Μόνο μια μάνα θ’ ανάβει το καντήλι. Ένα θύμα που μεγάλωσε και επέζησε θα μας μνημονεύει. Μια παραγκωνισμένη λεζάντα στην άκρη μιας εφημερίδας.

Αλλά ας αλλάξουμε θέμα κυρίες και κύριοι, ο πρωθυπουργός της χώρας δέχθηκε…

ΥΓ. Αλλά εμείς δεν θ' αλλάξουμε θέμα, είμαστε δίπλα σας! Κουράγιο, θα τιμωρηθούν οι ένοχοι να είστε σίγουροι!

______________

Ίσως τώρα να κατάλαβαν και οι άλλοι το γιατί... γιατί στον Άλεξ αφιερώνω το φετινό μου Πολυτεχνείο... Γιατί όμοια στη λήθη μας τον θάψαμε και ας καμωνόμαστε πως τον ψάχνουμε, όμοια λέω, με εκείνο που λέμε πως θα γιορτάσουμε αύριο... Κι επειδή βαρέθηκα πια, και τις τσίχλες και τις κάμερες και όλους τους δήθεν, όλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αποφασίζω και διατάζω (επίκαιρο κι αυτό... ) να τον αναστήσω τον Άλεξ δίπλα στα παιδιά του Πολυτεχνείου. Και παραδίπλα κάθε παιδί που χάνεται άδικα... Κυριολεκτικά ή και μεταφορικά.

Μαζί και γενιές ολάκερες. Σαν τη δική μου. Που για αλλού εμείς κινήσαμε για αλλού και αλλού η ζωή μας πήγε. Τρίχες κατσαρές... Λάθος και πάλι το τραγούδι. Εμείς την πήγαμε τη ζωή μας. Γιατί δεν αντέξαμε τον ανήφορο. Μόνο φάλτσα ριπλάρουμε τους στίχους... Καταψηφίσαμε τους ανήφορους και διαλέξαμε τα ταμπούρλα να μας ξεκουφαίνουν.

Όσο για τον ανήφορο... Έναν μονάχα ξέρω που τον τράβηξε ως το τέλος. Τον λέγανε Λιαντίνη... Γιατί ήταν ο μόνος που πραγματικά δεν άντεξε να βλέπει το έγκλημα.

Και τώρα μπορείτε να συνεχίσετε την τσίχλα σας...

ΥΓ. Κι ας ηρεμήσουν οι φίλοι... Την άλλη ομιλία θα τους πω αύριο... Αυτή που κρέμασα στις Α-Ταξίες... Ελπίζω δηλαδή. Καλού κακού θα κοιτώ μόνο το χαρτί μου. Γιατί αν δω και πάλι τσίχλες, δεν υπόσχομαι τίποτα...