Ο ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ

Ο Πετρολούκας Χαλκιάς στην ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ



Πέμπτη 29 Νοεμβρίου

ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ Ήπειρος

Μοιρολόγια, σκάροι, μπεράτης, οσμαντάκας και βαρείς πωγωνίσιοι με τον κορυφαίο του ηπειρώτικου κλαρίνου, τον ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑ ΧΑΛΚΙΑ και την ηπειρώτικη ζυγιά του. Μια σπάνια, μοναδική και ίσως ανεπανάληπτη ευκαιρία να χαρούμε έναν κορυφαίο σε συνθήκες που να τιμούν την τέχνη του αντάξιά της. Όπως ο ίδιος μας είπε κάποτε "στην ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ παίζω ολόκληρα, με όλα μου τα σόλα ακέραια, είναι σαν να πηγαίνεις στο χασάπη και να ζητάς μια μερίδα όλο κρέας, χωρίς κόκαλα και ξύγκια, καθαρό κρέας. Μόνο εδώ φυσάω τόσο πολύ"...!!!


Παρασκευή 30 Νοεμβρίου

ΕΙΡΗΝΗ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ, LAMIA BEDIOUI Μεσόγειος, μια θάλασσα Ανατολής και Δύσης

Ένας μαγικός πλους σε όλες τις μουσικές όχθες της Μεσογείου. Λιβανέζικοι ύμνοι, αραβικά τραγούδια του έρωτα, μικρασιάτικα, σεφαραδίτικα, γκρεκάνικα, fados, τραγούδια της Piaf. Δύο εξαίρετες ερμηνεύτριες προερχόμενες από τις δύο αντικρινές όχθες της Μεσογείου σε μια υποσχετική σύμπραξη.

Σάββατο1 Δεκεμβρίου

ΠΟΛΥΤΣΑΝΗ, ΧΛΩΜΟ Ατόφια και αθησαύριστα πολυφωνικά τραγούδια

Άντρες από το Χλωμό, γυναίκες από την Πολύτσανη, ένας όμιλος που τραγουδά πολυφωνικά με τρόπο ατόφιο και αυθεντικό αποκαλύπτοντας τον ανεξάντλητο και άγνωρο πλούτο της ηπειρώτικης πολυφωνίας στην απέκει πλαυρά των συνόρων. Για πρώτη φορά σε μουσική σκηνή, σπάνια κορυφαία στιγμή που κανείς φίλος του πολυφωνικού τραγουδιού δεν πρέπει να χάσει...

κρατήσεις: 2109270628, ώρα έναρξης καθημερινές 10 μμ αυστηρά, Παρασκευή & Σάββατο 10:30 μμ χαλαρά

Μουσική σκηνή ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ SITE:



ΔΕΥΤΕΡΑ 26 ΝΟΕΜΒΡΗ :

ΑΠΕΡΓΙΑ !

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ


Στιγμιότυπο της περσινής μεγάλης απεργίας


Ζόρικη εποχή!

Ο πόλεμος έχει αρχίσει από καιρό. Όμως φτάνει στην πόρτα του καθενός διαφορετική μέρα, διαφορετική βδομάδα, άλλον μήνα, ενίοτε και άλλη χρονιά…

Αλλά, φτάνει…

Στα νηπιαγωγεία, όπου η υποχρεωτική μονοετής φοίτηση, μετατρέπεται σε κερκόπορτα για τη νεκρανάσταση της «αποκέντρωσης», για το πέρασμα τμήματος της εκπαίδευσης στου δήμους με «τις οικείες συμβάσεις» όπως λέει η τροπολογία της κυβέρνησης της Ν.Δ., εφαρμόζοντας τους νόμους 2280 & 2240 του ΠΑΣΟΚ.

Εκεί που οι ιδιώτες θησαύρισαν αφού τα νήπια και τα προνήπια δεν «χωρούσαν» στο δημόσιο νηπιαγωγείο. Μόνο φέτος 35.000 περίπου νήπια παραπάνω στους εμπόρους της παιδείας.

Εκεί που το ωράριο, χρόνο με το χρόνο αυξάνεται, μόνο φέτος, 2,5 ώρες παραπάνω την εβδομάδα.

Στα δημοτικά, όπου τα «νέα βιβλία» κουβαλάν όλη της σκουριά της ταξικότητας στην εκπαίδευση, εντατικοποιούν την εκπαιδευτική διαδικασία, τεμαχίζουν τη γνώση σε θραύσματα πληροφοριών, «κατεβάζουν» την ύλη από μεγαλύτερες σε μικρότερες τάξεις εντείνοντας και εσωτερικοποιώντας την αποτυχία σε ολοένα και μικρότερη ηλικία.

Εκεί που τέλος Νοέμβρη τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό βασιλεύουν - ποιος νοιάζεται τώρα για την αναπλήρωση τόσων χιλιάδων χαμένων ωρών εξαιτίας της αναλγησίας της κυβερνητικής πολιτικής ;

Εκεί που οι σχολικές επιτροπές βουλιάζουν στη λιτότητα εξαιτίας της περικοπής ακόμα και αυτών των πενιχρών επιχορηγήσεων. Εκεί που και ο νέος προϋπολογισμός καταδικάζει σε οικονομικό στραγγαλισμό την όποια δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση.

Εκεί που οι νέοι διευθυντές της «συνέντευξης» θα κληθούν να γίνουν managers αλλά και αξιολογητές, όπως δήλωσε ο νέος υπουργός Παιδείας στην Κ.Ε. της Ν.Δ.

Στην εργασία, όπου ο μισθός εξανεμίζεται πριν καν ζεστάνει το πορτοφόλι μας, η λιτότητα αναγάγεται σε οικονομικό σύνταγμα, σε μόνιμο καθεστώς, όταν δίπλα μας τα κέρδη των επιχειρήσεων μόνο εξαιτίας των αυξήσεων των τιμών στα είδη λαϊκής κατανάλωσης εκτοξεύονται στα ύψη. Οι αριθμοί της οικονομίας τους ευημερούν - οι εργαζόμενοι λιμοκτονούν.

Εκεί που η σταθερή και μόνιμη δουλειά γίνεται η εξαίρεση, όταν οι ωρομίσθιοι, οι εργαζόμενοι των 7 ευρώ την ώρα γίνονται ο κανόνας των προσλήψεων στα σχολεία.

Εκεί που η παράταση του σχολικού - εργασιακού ωραρίου των μαθητών, γίνεται το όχημα για την ελαστικοποίηση και την αύξηση των ωρών παραμονής των εκπαιδευτικών στα σχολεία.

Στην ασφάλιση όπου οι προεκλογικές δηλώσεις του Καραμανλή, «καμιά αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, καμιά μείωση των συντάξεων», μετατρέπονται στο μεγαλύτερο ψέμα. Τη σκυτάλη από τον Αναλυτή, διορισμένο πρόεδρο τη επιτροπής σοφών, πήρε ο υπουργός Απασχόλησης Μαγγίνας, που μίλησε για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, έως και 39 χρόνια δουλειάς, μείωση των συντάξιμων αποδοχών, όχι μόνο από την εφαρμογή του νόμου Ρέππα του ΠΑΣΟΚ , αλλά και από τον υπολογισμό των συντάξιμων αποδοχών στο μέσο όρο της δεκαετίας με βάση το 70% αυτού του μέσου όρου. Να δουλεύεις όλο και περισσότερο για όλο και λιγότερα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Και από κοντά τα παπαγαλάκια της εξουσίας να εξασκούν την πιο άγρια ιδεολογική τρομοκρατία για τις αντοχές της οικονομίας, τις αντοχές του ασφαλιστικού συστήματος, τις αντοχές της δημόσιας παιδείας.

Για τις αντοχές των εργαζομένων, τις δικές μας αντοχές ποιος θα μιλήσει;

Και από κοντά ο υποταγμένος συνδικαλισμός, ο συνδικαλισμός τύπου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που έβαλε πλάτη σε όλες αυτές τις αντιδραστικές επιλογές. Σήμερα, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, δηλώνει ότι «μπαίνουμε σε περίοδο μακροχρόνιας λιτότητας» - προφανώς όλα τα προηγούμενα χρόνια καλοπερνούσαμε ! Αυτοί δεν μιλούσαν σε ρόλο αριστερού ψάλτη, για τα ιερά και τα όσια της ΟΝΕ – Ε.Ε. όταν η λιτότητα θέριευε, αυτοί δεν μιλούσαν για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας όταν σαν λίπασμα χρησιμοποιούνται τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις μας; Αυτοί δεν ανέχτηκαν – στήριξαν το νόμο Ρέππα στο ασφαλιστικό, δεν αποδέχτηκαν τους νόμους περί «αποκέντρωσης»; Αυτοί δεν ήταν που μας άφησαν μόνους πέρσι στην απεργία, όταν με αίτημα τα 1400 βασικό για όλους μπορούσαν να είχαν ανοίξει και άλλα μέτωπα απεργιακά στην κυβέρνηση;

Για αυτό και η ΔΟΕ δεν μιλάει για την κατάργηση των νόμων για την αποκέντρωση, για αυτό και δεν τολμάει να ζητήσει την κατάργηση του νόμου Ρέππα, για αυτό ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ σε ρόλο «αριστερού» ή «δεξιού» ψάλτη στηρίζουν τις βασικές επιλογές της αντιδραστικής κυβερνητικής πολιτικής και της συντηρητικής αντιπολίτευσης.

Στις 26 Νοέμβρη απεργούμε για όλα τα παραπάνω. Όλοι για όλα. Μια πρώτη απεργιακή απάντηση στην αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική, ένα πρώτο καμπανάκι, μετά τους μαθητές και τα πρώτα φοιτητικά συλλαλητήρια, ότι ο κόσμος της μεγάλης απεργίας, ο κόσμος των 6 εβδομάδων αγώνα, είναι εδώ.

Και θα είναι εδώ στη συντηρητική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που θυμίζει λεηλασία, θα είναι εδώ σε κάθε σχέδιο αντιασφαλιστικών μέτρων και νόμων, δηλώνοντας ότι κάτι τέτοιο είναι αιτία απεργιακού αγώνα διαρκείας.

Στις 26 Νοέμβρη απεργούμε για όλα τα παραπάνω. Όλοι για όλα. Αποφασισμένοι να μην αποτελέσει μια ντουφεκιά και μετά όλοι στη σκέπη των προαποφασισμένων κοκορομαχιών τύπου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, με τη δημιουργία επιτροπών αγώνα, τον οριζόντιο συντονισμό των Συλλόγων, των Συνελεύσεων, με τον πανεργατικό, πανεκπαιδευτικό συντονισμό, το γενικευμένο απεργιακό μπλακ άουτ, να ανατρέψουμε τα σχέδια κυβέρνησης – Ε.Ε. – ΠΑΣΟΚ – επιχειρήσεων.



ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ 26/11 ΣΤΙΣ 12:ΟΟ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ, 26 ΝΟΕΜΒΡΗ

24ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΟΕ


Από την περσινή μεγάλη απεργία των Δασκάλων

Απόφαση του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.



Αθήνα 19/11/2007

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε., στη σημερινή του συνεδρίαση, αφού έλαβε υπόψη του:

  • τη συνεχιζόμενη αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης,

  • την ανάγκη άμεσης απάντησης των εργαζομένων με τη συγκρότηση κοινού πανεκπαιδευτικού-πανεργατικού μετώπου,
α π ο φ ά σ ι σ ε την κήρυξη 24/ωρης απεργιακής κινητοποίησης, για τη Δευτέρα 26/11/07 με πλαίσιο αιτημάτων:


1. Κατάργηση του άρθρου 32 του Ν. 3577/07 που δίνει τη δυνατότητα ίδρυσης τμημάτων νηπιαγωγείων στους ιδιωτικούς και δημοτικούς παιδικούς σταθμούς και στα ιδιωτικά Σχολεία. Άμεση απόσυρση της εγκυκλίου της 20ης Ιουλίου 2007, που αυξάνει το ωράριο και καταστρατηγεί τα εργασιακά δικαιώματα των Νηπιαγωγών


2. Στήριξη της Δημόσιας και Δωρεάν Εκπαίδευσης - Αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του Α.Ε.Π. ή στο 15% του Γ.Κ.Π. για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της εκπαίδευσης (άμεση κάλυψη κενών, υποδομές, διπλοβάρδια, επιμόρφωση εκπαιδευτικών, κ.λ.π.).


3. Αυξήσεις στους μισθούς των εκπαιδευτικών. 1.400 € καθαρά στο νεοδιόριστο.


4. Αποτροπή της αντιασφαλιστικής καταιγίδας. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων της τελευταίας 15ετίας. Καμιά συμμετοχή στο διάλογο.



Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. καλεί όλους τους συναδέλφους να πάρουν μαζικά μέρος στην 24ωρη απεργία και στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια που συνδιοργανώνουν, την ίδια μέρα, η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ, στην Αθήνα (Προπύλαια Πανεπιστημίου Αθηνών ώρα 12.00΄) και στη Θεσσαλονίκη (άγαλμα Βενιζέλου ώρα 12.00΄).


Για το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.


Ο Πρόεδρος - Ο Γενικός Γραμματέας

Μπράτης Δημήτρης - Μαντάς Κομνηνός

Ο Τεμπονέρας ζει! Με Πέτρουλα, Λαμπράκη, μας οδηγεί!

Κάθε φορά που η Παιδεία κατεβαίνει στους δρόμους, το ίδιο σύνθημα:

"Ζει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει!

Με Πέτρουλα, Λαμπράκη, μας οδηγεί!"

Γιατί εμείς δεν ξεχνάμε τους νεκρούς μας. Και γιατί τα μνημόσυνα των αγωνιστών γίνονται με νέους αγώνες και όχι με κλάματα.

Σωτήρη, Γρηγόρη, Νίκο...

Αύριο πάλι θα σας αναστήσουμε στους δρόμους της Αθήνας, στους δρόμους του αγώνα. Αιώνια σύμβολα εσείς του ανθρώπου που δε σκύβει το κεφάλι, του ανθρώπου που ξέρει να αγωνίζεται μέχρις εσχάτων για τα ιδανικά του.

Κανέλο, ερχόμαστε αύριο! Να μας περιμένεις!

Ο πιστός σύντροφος των αγώνων μας, τότε ο Ντικ, τώρα ο Κανέλος...

Αύριο πάλι... Στους δρόμους της Αθήνας παρέα με τον Κανέλο.

Παρέα με τα όνειρά μας για τον κόσμο που δικαιούμαστε...

"περνοδιαβαίνοντας κάτω από τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα:

ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ!

... είναι καλός Κανέλος!"

ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΣΑΣ ΜΑΖΙ! ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΦΕΔΑΚΙ!

Αδέρφια τις μάσκες σας μαζί.

Από χρωματοπωλείο και να είναι άνθρακα. Φτάνει να κλέβουν τον ιδρώτα μας δε θα μας πεθάνουν και με τα ληγμένα χημικά...

Προπύλαια, ώρα 12. Με πανό, με πλακάτ, με ντουντούκες... Και με όλα τα όνειρά μας για έναν καλύτερο κόσμο.

ΑΥΡΙΟ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ...

Ένα βίντεο από την περσινή μεγαλειώδη απεργία των δασκάλων. Αύριο επιτέλους το αγωνιστικό μας τραγούδι θα συνεχιστεί στους δρόμους της Αθήνας και της θεσσαλονίκης.

Και θα συνεχίζεται με επιμονή μέχρι να γυρίσουν πίσω όλα τα κλεμμένα στα ταμεία μας.

Και μέχρι η Παιδεία να βρει επιτέλους τη θέση που της αξίζει!

Όλοι στα Προπύλαια στις 12 το μεσημέρι!

Και στη Σαλονίκη, ίδια ώρα, στο άγαλμα του Βενιζέλου!

Το ποτάμι πίσω δε γυρνά!!!!!!


Παγκόσμια Μέρα Δικαιωμάτων των Παιδιών



Σαν σήμερα, το 1989 γεννήθηκε η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Convention on the Rights of the Child). Η Σύμβαση που κλείνει φέτος τα 18 της χρόνια καθορίζει το εύρος των δικαιωμάτων τα οποία οφείλουν να απολαμβάνουν τα παιδιά οπουδήποτε. Θέτει τις βασικές προϋποθέσεις για την ευημερία των παιδιών στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους και είναι ο πρώτος παγκόσμιος, νομικά δεσμευτικός, κώδικας δικαιωμάτων των παιδιών στην ιστορία. Σημειώνουμε ενδεικτικά μερικά από τα άρθρα της:



άρθρο 1: “…θεωρείται παιδί κάθε ανθρώπινο ον μικρότερο των δεκαοκτώ ετών,…”



άρθρο 3: “Σε όλες τις αποφάσεις που αφορούν στα παιδιά… πρέπει να λαμβάνεται πρωτίστως υπόψη το συμφέρον του παιδιού.”




άρθρα 7 & 8: “Το παιδί εγγράφεται στο ληξιαρχείο αμέσως μετά τη γέννησή του… και έχει το δικαίωμα … σε όνομα …εθνικότητα … τη διατήρηση της ταυτότητάς του…”


άρθρο 23: “Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν ότι τα πνευματικώς ή σωματικώς ανάπηρα παιδιά πρέπει να διάγουν πλήρη και αξιοπρεπή ζωή, σε συνθήκες οι οποίες εγγυώνται την αξιοπρέπειά τους …και διευκολύνουν την ενεργό συμμετοχή τους στη ζωή…”



Εάν είστε εκπαιδευτικός, γονιός, επιμορφωτής και θέλετε να μάθετε περισσότερα για τα δικαιώματα των παιδιών:

Δείτε το αντίστοιχο εκπαιδευτικό υλικό και ζητήστε αυτό που χρειάζεστε!

Μάθετε για τα εκπαιδευτικά προγράμματα που υλοποιούνται σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και προωθούν τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού:

Τα Παιδιά Γράφουν & Ζωγραφίζουντα Δικαιώματά τους

Σχολεία Υπερασπιστές των Παιδιών

Μακάρι τα επόμενα χρόνια που θα έρθουν να μπορέσουν όλα τα κράτη να συμβάλλουν για τα παιδιά!!!

EL PUEBLO UNIDO JAMΑS SERΑ VENCIDO!

El pueblo unido, jamás será vencido,
el pueblo unido jamás será vencido...

De pie, cantad
que vamos a triunfar.
Avanzan ya
banderas de unidad.
Y tú vendrás
marchando junto a mí
y así verás
tu canto y tu bandera florecer.
La luz
de un rojo amanecer
anuncia ya
la vida que vendrá.

De pie, luchad
el pueblo va a triunfar.
Será mejor
la vida que vendrá
a conquistar
nuestra felicidad
y en un clamor
mil voces de combate se alzarán,
dirán
canción de libertad,
con decisión
la patria vencerá.

Y ahora el pueblo
que se alza en la lucha
con voz de gigante
gritando: ¡adelante!

El pueblo unido, jamás será vencido,
el pueblo unido jamás será vencido...

La patria está
forjando la unidad.
De norte a sur
se movilizará
desde el salar
ardiente y mineral
al bosque austral
unidos en la lucha y el trabajo
irán,
la patria cubrirán.
Su paso ya
anuncia el porvenir.

De pie, cantad
el pueblo va a triunfar.
Millones ya,
imponen la verdad,
de acero son
ardiente batallón,
sus manos van
llevando la justicia y la razón.
Mujer,
con fuego y con valor,
ya estás aquí
junto al trabajador.

Y ahora el pueblo
que se alza en la lucha
con voz de gigante
gritando: ¡adelante!

El pueblo unido, jamás será vencido,
el pueblo unido jamás será vencido...

El Pueblo Unido

Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος!

Αφιερωμένο σε όλους τους λαούς του κόσμου που ξέρουν να αγωνίζονται!

Οι "επίσημοι" νεκροί του Πολυτεχνείου

Στοιχεία από το πόρισμα Τσεβά


Προς
Τον κ. Προϊστάμενον της Εισαγγελίας
Πρωτοδικών Αθηνών

ΘΕΜΑ: «Υποβολή φακέλλου ενεργηθείσης προκαταρκτικής εξετάσεως».

Δια της υπ' αριθμ. 1868 / 5-9-1974 παραγγελίας υμών έλαβον την εντολήν όπως ενεργήσω προκαταρκτικήν εξέτασιν προς διακρίβωσιν τυχόν τελέσεως, αξιοποίνων πράξεων εξ αφορμής των περί το Πολυτεχνείον γνωστών αιματηρών εκδηλώσεων του Νοεμβρίου 1973. Επιληφθείς ούτω της ερεύνης εξήτασα πλήθος μαρτύρων, συνέλεξα έγγραφα, ενήργησα αυτοψίας και αλλάς έρευνας, ήκουσα μαγνητοταινίας και παρηκολούθησα την προβολήν κινηματογραφικών ταινιών, ληφθεισών κατά τας ερευνωμένας εκδηλώσεις. Υποβάλλων ήδη υμίν τον σχηματισθέντα ογκώδη φάκελλον αναφέρω τα ακόλουθα επί των εκ της ερεύνης ταύτης διαπιστωθέντων:

.....

Β) ΤΕΤΑΡΤΗ, 14-11-1973

Και την 14-11-1973 αι επίφοβοι Γενικοί Συνελεύσεις των σπουδαστών πραγματοποιούνται νομίμως. Από 14.00 μέχρι 17.30 ώρας περίπου 3.000 σπουδασταί του Πολυτεχνείου συνέρχονται εις τα κτίρια των Σχολών των και πραγματοποιούνται Συνελεύσεις των Συλλόγων: Αρχιτεκτόνων, Πολιτικών Μηχανικών, Μηχανολόγων - Ηλεκτρολόγων και Χημικών Μηχανικών. Εις απάσας τας Συνελεύσεις ταύτας συνεζητήθησαν σπουδαστικά μόνον θέματα και απεφασίσθη η αποχή εκ των μαθημάτων μέχρι και της Δευτέρας 19-11-1973. Το προηγούμενον όμως των περί την Νομικήν, ιδία, Σχολήν, γεγονότων του Φεβρουαρίου 1973 και των εξ αυτών δυσμενών εξελίξεων, σοβαρός μεν προεκάλει εις τους τότε κρατούντος ανησυχίας, προάγγελος όμως ήτο ελπίδων πολλών δια τας νεανικάς καρδίας των σπουδαστών.

..........

Γ) ΠΕΜΠΤΗ 15-11-1973

Την Πέμπτην, 15-11-1973, η συγκέντρωσις λαμβάνει αμιγώς πολιτικόν χαρακτήρα. Πλήθη λαού κατέρχονται προς το Πολυτεχνείον, αι εκτός αυτού συγκεντρώσεις ογκούνται και αυξάνονται γεωμετρικώς οι εντός αυτού εισερχόμενοι σπουδασταί, αλλά και εργάται. Μαχητικά, αναρχικά και αριστερά στοιχεία επηρεάζουν προς στιγμήν το δια του Ρ / Σ και των μεγαφώνων ριπτόμενα συνθήματα, ενώ πράκτορες της ΚΥΠ, της ΕΣΑ και άλλων μυστικών υπηρεσιών νοθεύουν την καθαρότητα των φοιτητικών συνθημάτων δια της διαδόσεως αναρχικών και ανατρεπτικών τοιούτων όπως: ΚΚΕ - κάτω το Κράτος, Λαοκρατία, ζήτω η σεξουαλική επανάστασις κ.ά. (κακότεχνος προβοκάτσια κατά Σιφναίον και Δασκαλόπουλον) και προσπαθούν να εξωθήσουν και παρασύρουν τους σπουδαστάς εις παντοίας πράξεις βίας και δολιοφθορών. (Καταθέσεις υπ'αρ. 33, 61, 75, 130, 155, 159, 187, 202 και 213). Και οι σπουδασταί αμύνονται προς πάσαν κατεύθυσιν.

...........


Δ) ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 16-11-1973

Το δράμα των γεγονότων του Πολυτεχνείου οδηγείται εις την τραγικήν του κορύφωσιν και την αιματηράν του κατάληξιν. Εντός μεν του Πολυτεχνείου η θέσις των ως είρηται, ποικιλώνυμων φατριών και πολιτικών τάσεων σκληρύνεται, ενώ τα δια του Ρ / Σ εκπεμπόμενα συνθήματα συγκινούν, προκαλούν, διεγείρουν και κινητοποιούν μάζας λαού εις ομαδικός συγκεντρώσεις. Κατά τας μεσημβρινός ώρας πραγματοποιούνται αι πρώτοι μεγάλοι πορείαι προς Ομόνοιαν και Πολυτεχνείον δια των μεγάλων αρτηριών: Αιόλου, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πατησίων και Αλεξάνδρας. Την 18.00 ώραν μέγα πλήθος διαδηλωτών πορεύεται προς το Σύνταγμα.

Ανακόπτεται όμως υπό αστυνομικών δυνάμεων η πορεία του και εις την συμβολήν των οδών Σταδίου - Δραγατσανίου και Κοραή επιχειρείται η βιαία διάλυσίς του. Κατά την επανακολουθήσασαν συμπλοκήν ρέει το πρώτον αίμα, διότι υπήρξαν εκατέρωθεν τραυματίαι. Κατά τινας μάλιστα μαρτυρίας, μη πλήρως εξελεγχθείσας, ετραυματίσθησαν θανασίμως νεαρά διαδηλώτρια και διαδηλωτής και επυροβολήθη δις Υπαστυνόμος ανεπιτυχώς (καταθέσεις υπ' αριθ. 215, 216 και 217). Στοιχεία ύποπτα και ανεύθυνα, ομαδικώς ή και ατομικώς ενεργούντα, προβαίνουν εις πράξεις βιαιοπραγίας κατά πολιτών και εις καταστροφάς περιουσιών (θραύσεις βιτρινών και προθηκών καταστημάτων - κατάθεσις 239). Ομάς διαδηλωτών επέτυχε και εισήλθε εις το επί της οδού Αιόλου αρ. 104 Μέγαρον της Νομαρχίας Αττικής και μετά κόπου εξεβλήθη υπό των αστυνομικών. Η κατάοτασις συνεχώς εκτραχύνεται και καθίσταται επικίνδυνος. Την 19.30 ώραν ζητείται υπό της Αστυνομίας η επικουρία της Χωροφυλακής, ήτις και αναλαμβάνει την φρούρησιν διαφόρων δημοσίων καταστημάτων, (έγγραφον της υπ' αρ. Ε 34356 Φ 0025 / 16-11-1973). Περί ώραν 20.30 αρχίζουν αι πρώτοι συγκεντρώσεις και επιθέσεις των διαδηλωτών κατά του επί της συμβολής των οδών Γ Σεπτεμβρίου και Μάρνη κτιρίου του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, αίτινες και κατά τρεις διαδοχικός φάσεις συνεχίζονται μέχρι της 22.30 ώρας. Επιτυγχάνεται αρχικώς η απόκρουσις και διάλυσίς των διαδηλωτών δι' απλών απωθήσεων και χρήσεως αστυνομικών ράβδων, ως και δακρυγόνων αερίων. Κατά τας τελικάς όμως φάσεις των επιθέσεων τούτων γίνεται χρήσις πυροβόλων όπλων, τη εντολή του Διοικητού του Μικτού Επιτελείου του Υπουργείου Στρατηγού Βαρνάβα. Ως προς τον χαρακτήρα της τοιαύτης χρήσεως των όπλων τα υπό των αρμοδίων υποστηριζόμενα σοβαρώς προς την πραγματικότητα αντιτίθενται. Ομιλούν ούτω περί πυροβολισμών εις τον αέρα προς εκφοβισμόν ενώ οι δύο (2) πρώτοι νεκροί εκ του καταλόγου των γνωστών θυμάτων έπεσαν εις τον γύρωθεν χώρον και ακόμη υπήρξαν πολλοί τραυματίαι.

......

Η κατά του πλήθους όμως χρήσις των όπλων διαπιστούται, ως ετονίσθη ήδη, κατά τρόπον αναμφισβήτητον. Πέραν των συγκεκριμένων και επωνύμων θυμάτων, τα επί των κατέναντι τοίχων και των αυτόθι επί των οδών εσταθμευμένων αυτοκινήτων διαπιστωθέντα και εισέτι υπάρχοντα ίχνη εκ προσκρούσεως βλημάτων πυροβόλων όπλων, εις μακρόν μάλιστα από του εδάφους ύψος καταδεικνύουν το έωλον του περί εκφοβιστικών βολών ισχυρισμού. Η ύπαρξις τέλος ελευθέρων σκοπευτών, ελευθέρως εις τον χώρον του Υπουργείου κινουμένων, καθιστά ύποπτον πάσαν αντίθετον θέσιν. Διότι υπήρξεν αληθώς τραγική εν τη ενεργηθείση ερεύνη η ακόλουθος αποκάλυψις: Άτομον εν πολιτική περιβολή, φέρον κόμην μακράν και γενειάδα, εκράτει μακρύκανον πυροβόλον όπλον και ου μόνον ελευθέρως και ανεμποδίστως ως εις οικείον και γνώριμον χώρον, εκινείτο μεταξύ των οργάνων του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, αλλά και επυροβόλει δια του όπερ έφερε φονικού όπλου εκ διαφόρων σημείων του κτιρίου και από της ταράτσας, αλλά και εκτός αυτού, κατά του πλήθους ή και μεμονωμένων διαδηλωτών προς το Πολυτεχνείον και την οδόν Αβέρωφ. Τα στοιχεία ταυτότητος και η κακούργος συμπεριφορά του αδιαστάκτου τούτου φονέως βεβαιούνται εκ των συλλεγεισών αποδείξεων (οράτε καταθέσεις υπ' αρ. 25, 151, 181 και 251).

........

Ότε όμως ήρχισεν η διακομιδή των πρώτων τραυματιών, εις το Ρυθμιστικόν Κέντρο Αθηνών η ανθρωπινή βαρβαρότης έδειξε το αληθές προσωπείον της, ημαύρωσε και διέσυρε πάσαν έννοιαν φιλαλληλίας και ανθρωπισμού. Οι τραυματίαι δεν απετέλουν εκεί αντικείμενον περιθάλψεως και μερίμνης, αλλά στόχον καννιβαλικών εκδηλώσεων εκ μέρους ευάριθμων, εκ των αυτόθι υπηρεσιακώς ευρισκομένων, αστυνομικών υπαλλήλων, υπό τας ευλογίας και παροτρύνσεις του τότε διοικητικού Διευθυντού του Νοσοκομείου, όστις κραδαίνων παρανόμως περίστροφον, υβρίζων και απειλών και βλάσφημων, περιεφέρετο εις τους χώρους του Νοσοκομείου ενσπείρων τον τρόμον (οράτε και κατάθεσιν του ιδίου). Υβρίζοντα αναιδώς και εκακοποιούντο βαναύσως ου μόνον οι τραυματίαι αλλά και οι συνοδοί των. Και υπήρξαν πολλοί περιπτώσεις βαρύτατων τραυματισμών, υπό των «γενναίων» αυτών αστυνομικών προκληθέντων. Το ανήκουστον όμως και φοβερόν είναι ότι εδολοφονήθη άνθρωπος εν ψυχρώ εκ της κακουργίας των ταύτης: «Γύρω στα μεσάνυχτα της Παρασκευής - κατατίθεται υπό υπαλλήλου του Ρυθμιστικού (κατάθεσις υπ' αρ. 78) - ένας νέος άνθρωπος, ήλθε στο Ρυθμιστικό, ζητώντας πληροφορίες για τους δικούς του. Πέσανε επάνω του τρεις αστυφύλακες που ήσαν στο Ρυθμιστικό και τον κομμάτιασαν κυριολεκτικώς στο ξύλο με αποτέλεσμα να πεθάνη.

........

Ε) ΣΑΒΒΑΤΟΝ, 17-11-1993

Οδηγούμεθα ήδη ραγδαίως εις την λύσιν του δράματος. Περί το μεσονύκτιον της Παρασκευής, 16-11-73, αι μεν αστυνομικοί δυνάμεις έχουν αποκλείσει το οικοδομικόν τετράγωνον του Πολυτεχνείου δια της τοποθετήσεως ανδρών εις επίκαιρα σημεία προσβάσεων υπό τους Αστυνομικούς Διευθυντάς, ο δε στρατός ευρίσκεται ήδη εν κινήσει εγγύς του Πολυτεχνείου. Το τριήμερον των συνεχών συγκρούσεων και ο κάματος έχουν υπερφορτίσει μέχρις εκρηκτικότητας την ψυχολογίαν των συμμετεχόντων εις την επιχείρησιν αστυνομικών υπαλλήλων. Περί την 01.30 ώραν του Σαββάτου, 17-11-73, τα εκ της Λεωφόρου Αλεξάνδρας κατερχόμενα άρματα εστάθμευσαν εις την πλατείαν Αιγύπτου, ενώ όγκος διαδηλωτών ευρίσκετο εις το ύψος των προ του ΟΤΕ κτισμάτων και καθ' όλον το πλάτος της Λεωφόρου Πατησίων. Νεαρός Αξιωματικός αγνώστου ταυτότητος, κατελθών ενός των αρμάτων μετά του οπλοπολυβόλου του, τοποθετείται εις το μέσον της Πατησίων και υβρίζων πυροβολεί προς την κατεύθυνσιν των διαδηλωτών (οράτε κατάθεσιν υπ' αριθ. 49). Και καθ' όλην όμως την εντός της πόλεως διαδρομήν των αρμάτων ρίπτονται πυροβολισμοί εξ αυτών. «Διεπίστωσα μετ' εκπλήξεως - καταθέτει ο τότε Διευθυντής της Αστυνομίας - ότι τα άρματα ήσαν ουχί 2 ή 3 αλλά ευάριθμα. Μερικά τούτων εκινήθησαν επί των πέριξ του Πολυτεχνείου οδών, έρριπτον δε ριπάς πολυβόλων. Τελικώς παρετάχθησαν προ του Πολυτεχνείου με ανημμένους τους προβολείς και τα πολυβόλα εστραμμένα προς το Πολυτεχνείον. Ερρίπτοντο παρ' αυτών εκφοβιστικαί βολαί. Επλησίασα Αξιωματικόν και του είπον ότι ο πυροβολισμός είναι επικίνδυνος δια τους εις τας παρυφάς του Λυκαβηττού και του λόφου Στρέφη κατοικούντας. Μου απήντησε: «Μην ανησυχείς είναι άσφαιρα». Ο ίδιος όμως ακολούθως επείσθη εκ της αποκοπής ηλεκτροφόρων συρμάτων των τρόλεϊ, ότι ήσαν ένσφαιρα! (Οράτε κατάθεσίν του υπ' αριθ. 84). Την 01.45 ώραν τα άρματα ενούνται εις τον προ του Πολυτεχνείου χωράν και αι μονάδες καταδρομών τοποθετούνται καταλλήλως. Οι ισχυροί προβολείς των αρμάτων καταυγάζουν ολόκληρον την περιοχήν του Πολυτεχνείου και οι εντός αυτού εγκλεισμένοι αναρτώνται επί των κιγκλιδωμάτων και χειροκροτούν τους στρατιώτας ρίπτοντες διάφορα συνθήματα, όπως «αδέλφια μας φαντάροι, είμαστε άοπλοι, μη μας χτυπάτε, κ.ά.». Και άρχονται οι αγωνιώδεις διαπραγματεύσεις. Εκπρόσωποι των σπουδαστών, μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής αυτών, προσέρχονται περί ώραν 02.30 εις την κεντρικήν πύλην του Πολυτεχνείου. Δηλούν ότι αποδέχονται την άμεσον και ειρηνικήν εκκένωσιν, υπό την εγγύησιν όμως και παρουσία εκπροσώπων της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης, των καθηγητών των, του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και του τύπου. Προσπαθούν να αποφύγουν την μετά βεβαιότητας αναμενομένην κακοποίησιν και επιζητούν να σωθούν. Οι όροι των όμως απορρίπτονται και ακολουθεί ημίωρον περίπου εκνευρισμού, απειλών, αγωνίας, φόβου και απογοητεύσεων.

...........


Και αποτέλεσμα της αυθαιρεσίας ταύτης υπήρξεν η αναστάτωσις, η σύγχυσις, η ανωμαλία και η εμφανής παρανομία, ως το σοβαρώς υπό της ερεύνης πιθανολογηθέν ότι Συνταγματάρχης του Στρατού εξετέλεσε εν ψυχρώ νέον ηλικίας 17 ετών έμπροσθεν του Πολυτεχνείου (οράτε καταθέσεις υπ' αριθ. 99 και 242 ένθα και τα στοιχεία ταυτότητος του Συνταγματάρχου αυτού).

Την 02.43 ώραν τάσσεται μικρά, ίσως 15λεπτος, προθεσμία εις τους σπουδαστάς δια να εξέλθουν. Μερικοί εκ των εγκλείστων ήρχισαν να απασφαλίζουν την είσοδον και τελικώς το επέτυχαν. Εδυσχεραίνετο όμως η έξοδος διότι όπισθεν της πύλης είχεν τοποθετηθή και ευρίσκετο αυτοκίνητον Μερσεντές. Και ενώ η μεν πρόθεσις των εγκλείστων προς έξοδον είχε καταστή εμφανής, προσπάθεια δε κατεβάλλετο δια την απομάκρυνσιν του φράσσοντας την πύλην αυτοκινήτου, ανυπόμονος Ίλαρχος, αυτόθι ιστάμενος, απώλεσε την ψυχραιμίαν του και εν οργή ανεφώνησεν: «Τσογλάνια ρεζιλεύετε το στράτευμα...» και αμέσως έδωσε την διαταγήν της εισόδου (οράτε κατάθεσιν του τότε Διευθυντού της Αστυνομίας - υπ' αριθ. 84). Το άρμα εκινήθη μετά δυνάμεως, συνεκλόνισε την πύλην, κατέστρεψε τους μαρμάρινους κίονας της εισόδου, συνέτριψε και κατέρριψε την εξώθυραν και ακολούθως κυριολεκτικώς ισοπέδωσεν το προεκτεθέν αυτοκίνητον, εισελθόν εις βάθος 10 περίπου μέτρων εντός του προαυλίου του Πολυτεχνείου. Δημοσιογράφος, επί ενός των κιόνων ευρισκόμενος, κατεκρημνίσθη μετ' αυτού εις το έδαφος, τραυματισθείς ελαφρώς (κατάθεσις υπ' αριθ. 172), νεαρός σπουδαστής επί των κιγλιδωμάτων της πύλης ιστάμενος εκτινάσσεται, άγνωστον που ενώ σιδηρούν αντικείμενον συνθλίβει τους πόδας νεαράς σπουδάστριας (κατάθεσις υπ' αριθ. 83). Και εις το αγωνιώδες ερώτημα περί του εάν συνεθλίβησαν ή ετραυματίσθησαν άνθρωποι εκ της εισόδου του άρματος διάφορα και αντίθετα προέκυψαν εκ της ερεύνης στοιχεία.

...........


αυτόπτης, δημοσιογράφος αυτός, καταθέτει τα εξής: «Προσποιούμενος τον αδιάφορον ρώτησα έναν αστυνομικόν: Τι έγινε; Πατήσαμε πολλούς; Μου απήντησε: Δεν βαριέσει μόνον δύο - τρεις αλήτες». Και εις έτερον σημείον της καταθέσεως του προσθέτει: «Καθώς προχωρούσα σαστισμένος, λίγο έλειψε να σκοντάψω πάνω σε ένα σώμα που ήταν πεσμένο δίπλα από την Μερσεντές. Δύο μέτρα πιο πέρα ήταν πεσμένος άλλος ένας φοιτητής»


.............

Έντρομοι και εμβρόντητοι οι οπουδασταί κυριεύονται από την ενώπιον του εσχάτου κινδύνου φοβεράν αγωνίαν. Και άρχεται ακολούθως η έξοδος. Οι εγγύς της κατακρημνησθείσης πύλης ευρισκόμενοι εξέρχονται πρώτοι. Οι περισσότεροι, όμως, πηδούν εκ των παραθύρων και των κιγκλιδωμάτων. Υπό την πίεσιν πλήθους ανθρώπων καταρρίπτεται τμήμα των προς την οδόν Στουρνάρα κιγκλιδωμάτων. Και δια του δημιουργηθέντος ανοίγματος εξέρχονται οι σπουδασταί κατά μάζας. Κατευθύνονται προς όλα τα σημεία, απομακρυνόμενοι. Νέον, όμως, δι' αυτούς αρχίζει μαρτύριον. Ύβρεις κατ' αυτών εκτοξεύονται και καταδιωκόμενοι βαναύσως κακοποιούνται. Πολλοί εκ των κατωτέρων Αστυνομικών Υπαλλήλων, ως ετονίσθη ήδη, είχον απολέσει την ψυχραιμίαν των.

.........

Εις την συμβολήν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα άνδρες εν πολιτική περιβολή, κραδαίνοντες ρόπαλα, εξήλθον από ομάδα αυτόθι ευρισκομένων αστυνομικών και εκακοποίησαν σεβάσμιον καθηγητήν Πανεπιστημίου, την σύζυγόν του και νεαρόν σπουδαστήν διότι εξήρχοντο του Πολυτεχνείου, ένθα ο Καθηγητής - ιατρός και η σύζυγος του είχον μεταβή προς εκπλήρωσιν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος. Και οι ροπαλοφόροι ούτοι ήσαν άνδρες της ΕΣΑ εν πολιτική περιβολή

........

Εις τας ταράτσας των γύρω κτιρίων επισημαίνονται ελεύθεροι σκοπευταί υπό του ιδίου Διευθυντού της Αστυνομίας να επιτελούν το φονικόν έργον των (στοιχείον προκύπτον έκτων μαγνητοταινιών και κατάθ. υπ' αριθμ. 31), ενώ ομάδες ανεύθυνων και ανωνύμων «τραμπούκων» και επικινδύνων τρωκτικών της γαλήνης του τόπου εκδηλώνουν το εγκληματικόν μένος των κατά των ατυχών σπουδαστών που κατά μάζας εξέρχονται του Πολυτεχνείου. Και εις το πανδαιμόνιον τούτο της εξόδου των φωνών, των κραυγών, των οιμωγών, των καταδιώξεων και των πυροβολισμών έπεσαν οι περισσότεροι εκ του πλήθους των τραυματιών των αιματηρών αυτών γεγονότων. Ειδικώς δέον ενταύθα να σημειωθή ότι πολλά εκ των ριφθέντων βλημάτων ήσαν της κατηγορίας των εκρηκτικών τοιούτων ντουμ - ντουμ (κατάθ. υπ' αριθ. 122).

.........

Και επειδή ήτο αδύνατον να επισημανθούν οι πρωταίτιοι και υπεύθυνοι ούτοι εις το πλήθος των εξερχόμενων συνελήφθησαν 866 άτομα και μετήχθησαν αρμοδίως!

.........

Μετά τινας ώρας κηρύσσεται ο στρατιωτικός νόμος και νέον ανοίγει κεφάλαιον δολοφονιών και αιμάτων. Αστυνομικοί πυροβολούν εν ψυχρώ ανύποπτους διαβάτας, ενώ τα επί των κεντρικών αρτηριών των Αθηνών κινούμενα άρματα μάχης σκορπίζουν τον θάνατον. Οι επ' αυτών πυροβοληταί ασκούνται εις την σκοποβολήν επί κινουμένων ανθρωπίνων στόχων. Πυροβολούντες κατά τρόπον σκληρόν και ανάγλητον. Οι επί του κτιρίου του ΟΤΕ, της οδού Πατησίων, εγκατεστημένοι στρατιώται πυροβολούν, προς πάσαν κατεύθυνσιν και δύο (2) τουλάχιστον νεκροί συγκαταλέγονται μεταξύ των θυμάτων των (οράτε κατωτέρω ειδικόν κεφάλαιον). Νεαρός Ανθυπίλαρχος, εις τα ανωτέρω περιπολίας των αρμάτων συμμετασχών, εκόμπαζε μεταξύ των συναδέλφων του Αξιωματικών, διότι «πολλούς εγάζωσε και μια κοπέλα την έκοψε στη μέση»!

............

Ήσαν πολλά ομοίως τα θύματα του Σαββάτου, 17-11-1973 και της Κυριακής 18-11-1973. Το πλήθος των ληφθεισών μαρτυρικών καταθέσεων και τα συλλεγέντα έγγραφα στοιχεία παρέχουν την πλήρη επί του προκειμένου απόδειξιν. Τας αμέσως επομένως ημέρας συνελήφθησαν ο Πρύτανις του Πολυτεχνείου Κωνσταντίνος Κονοφάγος και οι καθηγηταί: Σκουληκίδης, Βέης, Κουμούτσος και Σακελλαρίδης, επί μακρόν στερηθέντες της ελευθερίας των εις τα κρατητήρια της ΕΣΑ και εις μαρτύρια υποβληθέντες.

..........

II. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
Α. ΝΕΚΡΟΙ:


Βαρύς υπήρξεν ο φόρος του αίματος εις νεκρούς και τραυματίας ο καταβληθείς δια την καταστολήν δια την καταστολήν της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου. Και των μεν τραυματιών τον αριθμόν, ήγγισε, μετά βεβαιότητας μάλλον, η έρευνα. Ανεξιχνίαστος, όμως, παραμένει εισέτι ο ακριβής αριθμός των νεκρών.

.......

α) Επισήμως ανακοινωθέντες νεκροί είναι οι ακόλουθοι:

1. Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής. Εφονεύθη έξωθιτου Πολυτεχνείου περί ώρα 22.15' της 16.11.73. Βασίμως πιθανολογείται ότι δράστης του φόνου τούτου είναι ο προεκτεθείς Συνταγματάρχης.

2. Βασίλειος Παναγιώτου Φαμέλλος, ετών 26. Εφονεύθη εγγύς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως περί ώρα 22.30' της 16.11.73, βληθείς προφανώς υπό τίνος των εκ του υπουργείου πυροβολούντων.

3. Toril Engelend, σπουδάστρια, Νορβηγίς. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώρα 23.30'της 16.11.1973 παρ' αγνώστου δράστου.

4. Γεώργιος Ανδρέου Σαμούρης, σπουδαστής, ετών 22. Εφονεύθη υπ' αγνώστου εις άγνωστον σημείον εξ επαφής περί το μεσονύκτιον της 16.11.1973 και το πτώμα του μετεφέρθη και απερρίφθη εις την διασταύρωσιν των οδών Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων (Κατάθεσις υπ' αριθμ. 137).

5. Αλέξανδρος Ευστρατίου Σπαρτίδης, ετών 16, μαθητής. Εφονεύθη επί της οδού Κότσικα (παρόδου Πατησίων) την 10.20 ώραν της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ.

6. Μάρκος Δημητρίου Καραμάνης, ετών 23. Εφονεύθη ευρισκόμενος εις την επί της οδού Πατησίων και Αιγύπτου 1 πολυκατοικίαν την 10.30 ώραν της 17.11.1973, βληθείς ομοίως υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ.

7. Βασίλειος Καράκας, Τούρκος υπήκοος, ετών 43. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώραν 13.00' της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος μάχης.

8. Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρας, ετών 6. Εφονεύθη επί της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας Ζωγράφου περί ώραν 13.30 της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιώτου ευρισκομένου έμπροσθεν του Ναού του Αγίου Θεράποντος.

9. Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη, ετών 17. Εφονεύθη ευρισκομένη εις την ταράτσα της επί της οδού Μεταγένους 8 - Νέος Κόσμος οικίας της περί ώρα 12.30' της 17.11.1973, δεχθείσα εις την κεφαλήν της βλήμα αδέσποτον άρματος.

10. Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Εφονεύθη ευρισκόμενος εν Ν. Λιοσίοις προς εκτέλεσιν υπηρεσίας περί ώραν 12.15' της 17.11.1973 δεχθείς ομοίως βλήμα αδέσποτον άρματος μάχης εις την κεφαλήν.

11. Νικόλαος Πέτρου Μαρκουλής, ετών 25. Εφονεύθη παρά την πλατείαν Βάθης περί ώραν 11.00'της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος μάχης.

12. Στυλιανός Αγαμ. Καραγεώργης, ετών 19, εργάτης. Ετραυματίσθη θανασίμως επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του κινηματογράφου ΕΛΛΗΝΙΣ, περί ώρα 10.00'της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσεν εις το ΚΑΤ την 30.11.1973.

13. Ανδρέας Στεργίου Κουμπος, ετών 63. Ετραυματίσθη σοβαρώς διερχόμενος την οδό Καποδιστρίου περί ώρα 14.00' της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσε την 30.1.1974.

14. Μιχαήλ Δημήτριου Μυρογιάννης, ετών 20. Εφονεύθη εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα περί ώραν 13.30' της 18.11.73, βληθείς δια περιστρόφου εις την κεφαλήν και

15. Κυριάκος Δημητρίου Παντελάκης, ετών 45, δικηγόρος. Ετραυματίσθη σοβαρώς επί της οδού Γλάδστωνος περί ώραν 12.40' της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου επί της οδού Πατησίων άρματος και απεβίωσεν την 18.12.1973.

β) Νεκροί πλήρως βεβαιωθέντες:

1. Σπύρος Κοντομάρης, δικηγόρος. Απεβίωσεν τας απογευματινός ώρας της 16.11.73 ευρισκόμενος επί της οδού Γεωργίου Σταύρου, συνέπεια θανατηφόρου επενέργειας των ριπτομένων υπό της αστυνομίας αερίων (κατάθ. υπ' αριθμ. 93).

2. Αικατερίνη Αργυροπούλου, ετών 75. Ετραυματίσθη σοβαρώς ενώ ευρίσκετο εις την εν Αγ. Αναργύροις οικίαν της περί ώραν 11.00' της 17.11.1973, δεχθείσα αδέσποτον βλήμα άρματος και απεβίωσεν κατά μήνα Μάιον 1974 και

3. Δημήτριος Παπαϊωάννου, ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Απεβίωσεν την μεσημβρίαν της 17.11.1973 εκ προσφάτου εμφράγματος του μυοκαρδίου κατά την ιατροδικαστικήν έκθεσιν σοβαρώς όμως, υπό της συζύγου του αμφισβητούμενης και υποστηριζούοης ότι ο σύζυγος της απεβίωσεν είτε βληθείς δι' όπλου, είτε υποστάς συγκοπήν εκ των ριπτομένων αερίων, καταθεσάσης δε ότι μόνον εις το Νεκροταφείον της επετράπη να πλησιάσει απλώς και να ατενίσει το πρόσωπον του νεκρού συζύγου της.

γ) Νεκροί βασίμως προκύπτοντες:

1. Ο ιατρός - χειρουργός Γεώργιος Γρηγοριάδης, μετά λόγου γνώσεως καταθέτει ότι ο ίδιος προσωπικώς αντελήφθη και διεπίστωσεν ιατρικώς τον θάνατον (2) δύο αγνώστων νέων, πληγέντων: Του μεν ενός εις την πλατείαν Βικτωρίας περί ώραν 11.00' της 17.11.1973 δια βλήματος περιστρόφου υπό Ανθυπασπιστού της Χωροφυλακής ριφθέντος, του δε ετέρου εις την οδόν Γ Σεπτεμβρίου περί ώραν 12.00' της 18.11.1973 δια βλήματος διερχομένου άρματος (κατάθ. υπ' αριθμ. 25).

2. Η μάρτυς Παναγ. Παπακυριακού καταθέτει περί θανάσιμου τραυματισμού μικράς κορασίδος, ηλικίας 9 περίπου ετών, εις την γωνίαν των οδών Πατησίων και Κλωναρίδου περί ώραν 14.00 της 17.1.1.1973 εκ βλημάτων διερχομένου άρματος, εξ ων και η ιδία ετραυματίσθη βαρύτατα (κατάθ. υπ' αριθμ. 168).

3. Ο φοιτητής Λεωνίδας Ανωμερίτης, καταθέτει περί θανάσιμου τραυματισμού νεαράς μαθήτριας, εντός του χώρου του Πολυτεχνείου ευρισκόμενης, περί ώρα 11.45' της 16.11.1973, δια βλήματος ριφθέντος εκ του εκτός του Πολυτεχνείου χώρου (κατάθ. υπ. αριθμ. 32).

4. Ο Φαρμακοποιός Αλέξανδρος Παναγόπουλος καταθέτει ότι, ότε προ του μεσονυχτίου της Παρασκευής 16.11.1973, επεσκέφθη μετά της συζύγου του το Πολυτεχνείον προς παροχήν υπηρεσιών εις τους τραυματίας και εισήλθεν εις το αυτόθι υπάρχον πρόχειρον ιατρείον, ιδίοις όμμασιν αντελήφθη την ύπαρξιν (3) τριών νεκρών και μιας γυναικός θανασίμως τραυματισθείσης, τα τραύματα των οποίων σαφώς περιγράφει. Προσθέτει δε ότι εκ μελών της Συντονιστικής Επιτροπής Φοιτητών έλαβε την πληροφορίαν ότι είχαν και οκτώ (8) εισέτι νεκρούς, τα πτώματα των οποίων είχον τοποθετηθεί και εφυλάσσοντο εις παρακείμενον χώρον ίνα μη υποπέσουν εις αντίληψιν των σπουδαστών και προκληθή πανικός (κατάθ. υπ' αριθμ. 245).

..............

Β. ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΙ:

Είναι αληθώς μέγας ο αριθμός των τραυματιών. Κατά τα υπό της ερεύνης ημών συλλεγέντα στοιχεία και δη τας υπό των Νοσοκομείων, Κλινικών και Ιατρών υποβληθείσας καταστάσεις, οι επισήμως γνωσθέντες τραυματίαι του από 16ης μέχρι και 19ης Νοεμβρίου 1973 αιματηρού τριημέρου ανέρχονται εις χίλιους εκατόν τρεις (1.103) πολίτας και 61 αστυνομικούς. Εις τούτους δέον να προστεθούν και ανεξακρίβωτον πλήθος ετέρων πολιτών οίτινες ή εφυγαδεύοντο υπό των ιατρών ή ενοσηλεύοντο οίκοι, ή και ουδαμού προς νοσηλείαν κατέφευγαν, φοβούμενοι προφανώς δυσάρεστους δι' αυτούς ή τας οικογενείας των εξελίξεις. Τα πλήρη στοιχεία ταυτότητος των τραυματιών τούτων απολύτως βεβαιούνται εκ των υποβληθεισών τη ερεύνη και συνημμένων τη παρούση σχετικών καταστάσεων. Ελαχίστων εκ των τραυματιών τούτων ελήφθησαν καταθέσεις, καθ' όσον η εξέτασις απάντων θα απήτει χρόνον μακρόν, η διάθεσις του οποίου κείται εκτός των πλαισίων της υπ' εμού ενεργηθείσης προκαταρκτικής ερεύνης.

.............

β) Ειδικωτέρα επισήμανσις

Δύνανται ήδη να κατονομασθούν προς διευκόλυνσιν του ανακριτικού έργου, οι εκ της ερεύνης προκύπτοντες και κατά την γνώμην ημών υπεύθυνοι της περί ης πρόκειται τραγωδίας, κατά νομικήν αξιολόγησιν του ρόλου εκάστου εις ταύτην.

1) Γεώργιος Χρ. Παπαδόπουλος, τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

2) Δημήτριος Αριστοτ. Ιωαννίδης, Υποστράτηγος, ε.α. τότε διοικητής της ΕΣΑ και

3) Μιχαήλ Ρουφογάλης, Υποστράτηγος ε.α., τότε Αρχηγός της ΚΥΠ. Φέρονται ως ηθικοί αυτουργοί ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως (τετελεσμένων και εν απόπειρα) επικινδύνων σωματικών βλαβών, διακεκριμένων φθορών και προκλήσεων εις τέλεσιν κακουργημάτων ή πλημμελημάτων, πράξεων υπό γνωστών και αγνώστων - τη ερεύνη - δραστών, τελεσθεισών (ως κατωτέρω). Παρατηρητέον ενταύθα ότι ο ηθικός αυτουργός δεν δρα κατά του αντικειμένου του εγκλήματος, αλλά επιδρά επί της βουλήσεως του υποκειμένου, ίνα προκολέση απόφασιν αυτού προς εκτέλεσιν της αδίκου πράξεως. Και ως γνωστόν δεν είναι απαραίτητον να προκαθορισθή εν ταις λεπτομερείαις της η υπό εκτέλεσιν πράξις, ουδέ το πρόσωπον εις βάρος του οποίου θα τελεσθή (ΑΠ 334 / 58 Π. Χρ. Α' 151). Ομοίως δεν είναι απαραίτητον όπως αποκαλυφθή και γνωσθή ο αυτουργός του εγκλήματος (ΑΠ 37 / 1969 Γ. Χρ. Ιθ' 208).

4) Νικόλαος Ντερτιλής, Ταξίαρχος, τότε επιτελάρχης ΑΣΔΕΝ, αυτουργός ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως εις βάρος νεαρού σπουδαστού και ηθικός αυτουργός ετέρων ανθρωποκτονιών (τετελεσμένων και εν απόπειρα) ως και σωματικών βλαβών.

5) Δημήτριος Ιωάννου, Ζαγοριαννάκος, Αντιστράτηγος ε.α. τότε Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων, διατάξας την κίνησιν των τμημάτων στρατού.

6) Κωνσταντίνος Ιωάννου Μαυροειδής, Αντιστράτηγος ε.α. τότε Δ / ντής ΑΣΔΕΝ, έχων τον συντονισμόν και το γενικόν πρόσταγμα της επιχειρήσεως.

7) Νικόλαος Κων. Ραφαηλάκης, Αντιστράτηγος ε.α., τότε Δ / ντής της ΣΔΑ, παριστάμενος κατά την εκτέλεσιν της επιχειρήσεως και εποπτεύων ταύτης.

8) Νικόλαος Αριστ. Δασκαλόπουλος, τότε Αρχηγός Αστυνομίας, εποπτεύων των Αστυνομικών Δυνάμεων.

9) Λουκάς Γεωργίου Χριστολουκάς, τότε Διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών, υπεύθυνος των ενεργειών των αστυνομικών δυνάμεων ως προς την αντιμετώπισιν των εκδηλώσεων.

10) Θρασύβουλος Γιοβάνης, Ταξίαρχος, τότε Συνταγματάρχης, επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων εις την κατά του Πολυτεχνείου επιχείρησιν.

Άπαντες εμφανίζονται ως απλοί συνεργοί του ως είρηται, του ηθικού αυτουργού, δια της παροχής θετικής συνδρομής εις αυτόν εν τω πλαισίω της αρμοδιότητος εκάστου, απλοί ομοίως συνεργοί των γνωστών και αγνώστων εγκληματιών εν τη διαπράξει των ανθρωποκτονιών και σωματικών βλαβών, της τοιαύτης συνδρομής των εκδηλωθείσης, ως ετονίσθη ήδη αρνητικώς, ήδη δια παραλείψεως εκτελέσεως του εκ του νόμου και της αποστολής των τικτομένου ιερού καθήκοντος προασπίσεως της ζωής και σωματικής ακεραιότητος των πολιτών έναντι των πάσης φύσεως κακοποιών και των εγκληματικώς δρώντων οργάνων των. Ο εξ αυτών Νικόλαος Δασκαλόπουλος, τυγχάνει ομοίως και έμμεσος αυτουργός παρανόμου συλλήψεως και κατακρατήσεως των συλληφθέντων.

11) Σπυρίδων Σταθάκης, Ίλαρχος τεθωρακισμένων, διατάξας την είσοδον του άρματος εντός του Πολυτεχνείου, αυτουργός αποπειρών ανθρωποκτονίας των επί των κιγκλιδωμάτων της πύλης του Πολυτεχνείου ευρισκομένων σπουδαστών, ιδία δε της διαφυγούσης τον θάνατον και βαρύτατα μόνον τραυματισθείσης Π. Ρηγόπουλου.

12) Σταύρος Βαρνάβας, Αντιστράτηγος ε.α., Δ / ντής του εν τω Υπουργείω Δημοσίας Τάξεως Μικτού Επιτελείου. Ηθικός αυτουργός ανθρωποκτονιών (μιας τετελεσμένης και πολλών εν απόπειρα) ως διατάξας την χρήσιν των όπλων κατά του πλήθους.

13) Ηλίας Τσιαούρας ή Τσαπούρης, αυτουργός ανθρωποκτονιών (μιας τετελεσμένης και πολλών εν απόπειρα) και παρανόμου οπλοφορίας δια πολεμικού όπλου.

14) Ευάγγελος Κων. Μαντζώρος, Ανθυπίλαρχος τότε τεθωρακισμένων, αυτουργός αποπειρών ανθρωποκτονίας και επικινδύνων σωματικών βλαβών (κατάθ. υπ' αριθμ. 241 και 242).

15) Υπίλαρχος Μιχαήλ Γουνελάς, Ανθυπασπιστής Λάμπρος Κωνσταντέλλος, Αξιωματικοί του ΚΕΤΘ, λαβόντες μέρος εις την κατά του Πολυτεχνείου επιχείρησιν. Φέρονται ως αυτουργοί ή ηθικοί αυτουργοί αποπειρών αυτοκτονίας και επικινδύνων σωματικών βλαβών (καταθέσεις υπ' αριθμ. 72, 76 και 116).

16) Αστυφύλαξ υπό στοιχεία Λ 21 Ηλίας Καραδήμας και δεύτερος τοιούτος υπό το μικρόν όνομα Νικόλαος, εκτελούντες υπηρεσίαν εν τω Ρυθμιστικά) Κέντρω Αθηνών την νύκτα της 16ης προς 17ην Νοεμβρίου 1973, τυγχάνουν συναυτουργοί μετ' άλλων αγνώστων, ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και επικινδύνων σωματικών βλαβών εις βάρος τραυματιών και των συνοδών τους (καταθ. υπ' αριθμ. 72, 76 και 116).

17) Βασίλειος Γεωργίου Μπουκλάκος, τότε Διοικητικός Δ / ντής του Ρυθμιστικού, απλούς συνεργός, δια της παροχής υλικής και ψυχικής συνδρομής, εις τους υπό στοιχ. 15 κατηγορουμένους και αυτουργός παρανόμου οπλοφορίας, απειλών και βλασφημίας εις βάρος των τραυματιών και των συνοδών του.

18) Δημήτριος Κων. Κατσούλης, Ταγματάρχης Χωροφυλακής, τότε στέλεχος της ΚΥΠ, απλούς μεν συνεργός του υπό στοιχ. 3 ηθικού αυτουργού, δια της παροχής θετικής εις αυτόν συνδρομής εν των πλαισίω της αρμοδιότητος τους και απλούς ομοίως συνεργός των γνωστών και αγνώστων εγκληματιών εν τη διαπράξει ανθρωποκτονιών και σωματικών βλαβών, δια παραλείψεως ως ανωτέρω της τοιαύτης συνδρομής του εκδηλωθείσης.

19) Δημήτριος Παναγ. Πίμπας, αυτουργός προκλήσεων εις διάπραξιν κακουργήματος ή πλημμελήματος.

20) Ο υπ' αριθμ. 472 αστυφύλαξ (κατάθ. υπ' αρ. 229), αυτουργός απόπειρας ανθρωποκτονίας νεαρού μαθητού έμπροσθεν του Μητροπολιτικού Ναού την 17-11-1973.

21) Αγνώστων στοιχείων αστυφύλαξ του Γ' Αστυνομικού Τμήματος, ευρισκόμενος εν υπηρεσία περί ώραν 14.30 της 17-11-1973 αυτουργός επικινδύνου σωματικής βλάβης εις βάρος του Δημοσθένους Σαμούρη, ιατρού (καταθ. υπ' αριθμ. 145), μεταβάντος αυτόθι κατά την διαδικασίαν παραλαβής του νεκρού αδελφού του.

22) Ιωάννης Νικ. Καλύβας, Υπαστυνόμος, αυτουργός επικινδύνων σωματικών βλαβών εις βάρος των εξερχόμενων του Πολυτεχνείου σπουδαστών (κατάθ. Θεοδ. Καλούδη, υπ' αριθμ. αρ. 104).

23) Σάκης Ταμπούρης, Ιωάννης Κουρής και Σωτήριος Νάνος, αρχιφύλακες του ΛΖ' Αστυνομικού Τμήματος, συναυτουργοί επικινδύνου σωματικής βλάβης, εις βάρος του Ιωάννου Χρα (κατάθ. υπ' αριθ. 142).

24) Πλήθος αγνώστων δραστών όλων των αναφερθεισών πράξεων, μεταξύ των στρατιωτών, αστυνομικών και απλών πολιτών.

..............


Εν Αθήναις τη 14 Οκτωβρίου 1974 Ο ενεργήσας την προκαταρκτικών εξέτασιν Εισαγγελεύς

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΒΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΩΝ




Τι είπατε πως γιορτάζουμε αύριο;

Κάτι άκουσα πως γιορτάζετε ... το Πολυτεχνείο...

Για δες... ο θάνατος έγινε γιορτή. Και το άσμα - δεν το θέλω αλλά... - μου τριβελίζει τα αυτιά:

"Ετούτοι μέσα στη γιορτήηηηηη
κι εκείνοι μες στο χώμααααα"

Πώς; Λάθεψα το τραγούδι; Α, όχι. Τραγούδι είναι και λαλεί, τραγούδι είναι και λέει...

Και ξαναματαλάθεψα. Το άλλο τραγούδι. Γιατί τα τραγούδια δεν είναι πτώματα. Τα τραγούδια είναι έκφραση ψυχής. Και χρωστάνε να τραγουδάνε τον καημό της. Όχι να κάνουνε ριπλέι σε καημούς ξένους που δε μας αγγίζουν.

Λοιπόν. Δε θέλω κανενός να πικράνω τις μνήμες. Από το Πολυτεχνείο. Κι έχω κι εγώ τις δικές μου. Από πρώτο χέρι. Κι ακριβώς για τούτο το λόγο έχω και το δικαίωμα να αναρωτιέμαι για την αυριανή επέτειο. Γιατί σας το λέω ότι βαρέθηκα να σας βλέπω να έρχεστε με την κάμερα στο χέρι και την τσίχλα στο στόμα να καμαρώσετε τον απόγονο που θα πει το ποίημα. Και βαρέθηκα να χασκογελάτε κι εσείς και ο απόγονος την ώρα που ακούγονται οι στίχοι της Μητροπούλου:

Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.

Και μα την αλήθεια δεν ξέρω πόσο θα αντέξω αν δω και αύριο τα ίδια... Που ατυχώς έχω και την ομιλία... Ατυχώς γιατί δε θέλω να μιλάω για πράγματα που τα νιώθω πολύ δικά μου σε ανθρώπους που τους νιώθω πολύ ξένους. Και κίνδυνος μέγας είναι να παρατήσω στην άκρη το χαρτί και να σας τα πω κατάμουτρα όσα εδώ σκέφτομαι. Οι θεοί να με φυλάξουν... Και να με προφυλάξουν από τα τελεβίζια. Μα αν ακούσετε στα ραπόρτα τους για μια δασκάλα που αντί για ομιλία και πανηγυρικούς πήρε το μικρόφωνο και τα 'χωσε στους παρευρισκομένους, για μένα θα λένε.

Τουλάχιστον μην πείτε πως τρελάθηκα. Θέλω να ξέρετε πως ο πόνος με τρελαίνει... Αλλά τα έχω τετρακόσια. Δυστυχώς... Γιατί δεν ξέρω τι ΖΕΙ από το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ για τον καθένα σας. Για μένα ζει ολόκληρο. Με τα συν και με τα πλην. Δεν ξεχνώ και δεν εξωραΐζω. Γυμνό και απέριττο μου αρκεί και μου περισσεύει να το κουβαλώ. Κι έτσι γυμνό το καταθέτω στο σήμερα. Στο κάθε σήμερα. Γιατί σας το λέγω και να το γράψετε:

Το Πολυτεχνείο δεν είναι χτες. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ούτε αύριο... Το Πολυτεχνείο είναι το σήμερα. Η στιγμή μας και το τώρα. Η πράξη η καθημερινή και όχι οι επετειακές συνάξεις και τα βαρύγδουπα λόγια. Κι αυτό το σήμερα το δικό μου αποφασίζω και το χαρίζω στον Άλεξ. Για να μην ξεχνιόμαστε και για να μην ξεχνάμε...

Δε θέλω να εξηγήσω το γιατί. Αρκούμαι σε όσους δε χρειάζονται γιατί. Και μόνο γι' αυτούς μεταφέρω από το blog της πικραμένης μάνας του ένα σχόλιο που μου άγγιξε την καρδιά:

__________

Οφηλία said...


Όταν πρωτοείδα στις ειδήσεις τη σπαραξικάρδια για μια μάνα διαδικασία με τις μπουλντόζες να ψάχνουν τα χαλάσματα για ένα ίχνος του παιδιού της αλλά και την αδηφαγία των μέσων να καλύψουν την υπόθεση, άλλοτε για να κάνουν απλώς νούμερα, άλλοτε για να συμβάλλουν στην υπόθεση, εκτός από τον βαθύ πόνο που ένιωσα αυθόρμητα έγραψα κάτι που το αφιερώνω στον Άλεξ...

«Ας αλλάξουμε θέμα»

Κλικ. Κλικ. Τα φλας αστράφτουν. Φωτίζουν τα χαλάσματα. Οι πέτρες είναι βαριές. Ασήκωτες. Σακατεύουν τη νιότη μου. Ένα αγόρι ήμουν. Ήθελα να ζήσω. Σαν όλα τα παιδιά. Μα η ψυχή μου ήταν αβρή. Είχα στόχους. Όνειρα. Τι οικτρό λάθος! Τι λάθος να έχει όνειρα ένας μικρός μετανάστης. Ο «χειμώνας» του Βιβάλντι ξεπηδά από τα συντρίμμια. Τώρα πια είναι ένα ρέκβιεμ που τυλίγει την υστεροφημία μου. Τη σύντομη διαδρομή μου. Κλείσατε τ’ αυτιά σας. Δεν αντέχετε το στριγγό κατηγορώ της ενοχής; Όλοι τα κλείνουν. Όλοι ξέρουν. Όλοι ψιθυρίζουν. Η βία συνυπάρχει με την πρωινή προσευχή στο προαύλιο. Ο θεός μόλις έκλεισε τα μάτια. Ο μικρόκοσμος των σχολείων βρίθει από παιδιά-μάρτυρες σαν εμένα. Άλλα μπαντάρουν τη θλίψη τους και επιβιώνουν. Άλλα με ακολουθούν στα χαλάσματα. Παιδιά ευάλωτα, λυπημένα. Όλοι τα βλέπουν. Όλοι σιωπούν. Πάντα σιωπούν. Η πορτοκαλί ταινία της αστυνομίας γίνεται φίμωτρο. Σιωπούν μέχρι να γίνουν θέμα στις ειδήσεις. Και έπειτα; Θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή και θα περάσουμε στη λήθη. Μόνο μια μάνα θ’ ανάβει το καντήλι. Ένα θύμα που μεγάλωσε και επέζησε θα μας μνημονεύει. Μια παραγκωνισμένη λεζάντα στην άκρη μιας εφημερίδας.

Αλλά ας αλλάξουμε θέμα κυρίες και κύριοι, ο πρωθυπουργός της χώρας δέχθηκε…

ΥΓ. Αλλά εμείς δεν θ' αλλάξουμε θέμα, είμαστε δίπλα σας! Κουράγιο, θα τιμωρηθούν οι ένοχοι να είστε σίγουροι!

______________

Ίσως τώρα να κατάλαβαν και οι άλλοι το γιατί... γιατί στον Άλεξ αφιερώνω το φετινό μου Πολυτεχνείο... Γιατί όμοια στη λήθη μας τον θάψαμε και ας καμωνόμαστε πως τον ψάχνουμε, όμοια λέω, με εκείνο που λέμε πως θα γιορτάσουμε αύριο... Κι επειδή βαρέθηκα πια, και τις τσίχλες και τις κάμερες και όλους τους δήθεν, όλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αποφασίζω και διατάζω (επίκαιρο κι αυτό... ) να τον αναστήσω τον Άλεξ δίπλα στα παιδιά του Πολυτεχνείου. Και παραδίπλα κάθε παιδί που χάνεται άδικα... Κυριολεκτικά ή και μεταφορικά.

Μαζί και γενιές ολάκερες. Σαν τη δική μου. Που για αλλού εμείς κινήσαμε για αλλού και αλλού η ζωή μας πήγε. Τρίχες κατσαρές... Λάθος και πάλι το τραγούδι. Εμείς την πήγαμε τη ζωή μας. Γιατί δεν αντέξαμε τον ανήφορο. Μόνο φάλτσα ριπλάρουμε τους στίχους... Καταψηφίσαμε τους ανήφορους και διαλέξαμε τα ταμπούρλα να μας ξεκουφαίνουν.

Όσο για τον ανήφορο... Έναν μονάχα ξέρω που τον τράβηξε ως το τέλος. Τον λέγανε Λιαντίνη... Γιατί ήταν ο μόνος που πραγματικά δεν άντεξε να βλέπει το έγκλημα.

Και τώρα μπορείτε να συνεχίσετε την τσίχλα σας...

ΥΓ. Κι ας ηρεμήσουν οι φίλοι... Την άλλη ομιλία θα τους πω αύριο... Αυτή που κρέμασα στις Α-Ταξίες... Ελπίζω δηλαδή. Καλού κακού θα κοιτώ μόνο το χαρτί μου. Γιατί αν δω και πάλι τσίχλες, δεν υπόσχομαι τίποτα...

Τα Μικρά Τερατάκια στο Θωρηκτό Αβέρωφ

Τα Μικρά μου Τερατάκια επισκέφθηκαν προχτές το Θωρηκτό Αβέρωφ.

Ένα από αυτά, ο Βασιλάκης Παναγιωτίδης, αποτύπωσε με το φακό του τις στιγμές της επίσκεψης. Με αυτό το υλικό φτιάξαμε τούτο το βιντεάκι και το ντύσαμε με "Το όνειρο δεμένο στο μουράγιο" του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Σταύρου Ξαρχάκου, για να μας θυμίζει το όνειρο που ζήσαμε στα καταστρώματα και στα εσωτερικά διαμερίσματα αυτού του ζωντανού μνημείου της ιστορίας μας.

Το αφιερώνουμε σε όλους όσους υπηρέτησαν και υπηρετούν στο Θωρηκτό Αβέρωφ!

Φόρουμ για Πολυφωνικά Ακούσματα

Ένα νέο φόρουμ έκανε την παρουσία του στο διαδίκτυο - μέσα στα εκατοντάδες - αλλά η κεντρική του ιδέα ξέχωρη και άκρως ενδιαφέρουσα:

Το Πολυφωνικό Τραγούδι



Και το όνομα του φόρουμ: ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ

Αναδημοσιεύσουμε την πρόσκληση που λάβαμε και ταυτόχρονα δίνουμε ολόθερμες ευχές για ανάπτυξη γόνιμου διαλόγου γύρω από το στολίδι αυτό της μουσικής μας παράδοσης, την Πολυφωνία:


Ένα νέο forum ξεκίνησε το διαδικτυακό ταξίδι του.

Ένας χώρος συνάντησης, αλληλοενημέρωσης και επικοινωνίας για τους φίλους του πολυφωνικού τραγουδιού και τους συνταξιδιώτες της ΜΚΟ "ΑΠΕΙΡΟΣ". Ένας δυναμικός χώρος που παρουσιάζει με καθημερινή εναλλαγή στίχους και ήχους πολυφωνικών τραγουδιών και, προσεχώς, video συναυλιών και καταγραφών.

Κάθε εβδομάδα φιλοξενείται και η πιο πρόσφατη μετάδοση της ραδιοφωνικής εκπομπής "ΦΩΤΑΨΙΕΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΟΧΘΗΣ".

Τέλος το forum παρέχει τη δυνατότητα chat.


Ηλεκτρονική διεύθυνση του ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟΥ FORUM: http://polyphonic.forumotion.com/portal.htm


To forum είναι προσβάσιμο και από τη ...γενέθλια ιστοσελίδα του www.polyphonic.gr που σύντομα θα γνωρίσει ευρύτερη ανανέωση.


Ευκαιρία να συνταξιδεύουμε και από το νέο forum!








ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ


11 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

  1. Γιάννη Ρίτσου: Εξαίσιες Φωταψίες της Άλλης Όχθης... Ένα από τα ωραιότερα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, "Η Σονάτα του Σεληνόφωτος"
  2. Βίντεο: Μελοποιημένοι στίχοι από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος. (Κ. Θωμαΐδης - Θ. Μικρούτσικος)
  3. Γιάννη Ρίτσου: Επιτάφιος (Βίντεο με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη και φυσικά με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.)
  4. Γιάννη Ρίτσου: Ρωμιοσύνη (Βίντεο. Ο Μίκης Θεοδωράκης τραγουδά Γιάννη Ρίτσο.)
  5. ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ Το ποίημα. Απαγγέλλει τους στίχους ο ίδιος ο ποιητής.
  6. Αφιέρωμα της ΚΝΕ στο Γιάννη Ρίτσο Ο Βασίλης Κολοβός απαγγέλλει Γιάννη Ρίτσο.
  7. Γιάννη Ρίτσου: Όταν σφίγγουν το χέρι... - Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες... Βίντεο

Κλείνουν σήμερα έντεκα χρόνια από το θάνατο του ποιητή της Ρωμιοσύνης και του Επιτάφιου.

Γεννήθηκε στη Μονεμβασιά τη Πρωτομαγιά του 1909 και πέθανε στην Αθήνα το 1990. Έγραψε πάνω από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, πεζογραφήματα θεατρικά, μελέτες, μεταφράσεις, χρονογραφήματα.

Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη «Διάπλαση Των Παίδων». Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Τρακτέρ", ενώ άρχισε και τη συνεργασία του με το Ριζοσπάστη, με τα "Γράμματα Για Το Μέτωπο". Το 1935 κυκλοφορούν οι "Πυραμίδες", το 1936 ο "Επιτάφιος" και το 1937 "Το Τραγούδι Της Αδελφής Μου".

Έλαβεν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1948-52 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά. Το 1956 τιμήθηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη "Σονάτα Του Σεληνόφωτος". Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ από 75 Γάλλους ακαδημαϊκούς, συγγραφείς και νομπελίστες, το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν για την ειρήνη.

Πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 1990, αφήνοντας 50 ανέκδοτες συλλογές ποιημάτων.


Καπνισμένο Τσουκάλι

Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
'Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

...έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.

Γιάννη Ρίτσου: Όταν σφίγγουν το χέρι...

Όταν σφίγγουν το χέρι
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης



Όταν σφίγγουν το χέρι ] 2x
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο ] 2x

Όταν χαμογελάνε ] 2x
ένα μικρό χελιδόνι
φεύγει μέσα απ' τ' άγρια γένια τους ] 2x

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται ] 2x
η ζωή τραβάει την ανηφόρα ] 2x
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με ταμπούρλα

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα ] 2x
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με ταμπούρλα

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται ] 2x
η ζωή τραβάει την ανηφόρα ] 2x
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με ταμπούρλα


Θα σημάνουν οι καμπάνες
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης


Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ' τα σίδερα και κείνοι μεσ' το χώμα.

Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.

Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

Κάτω απ' το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει

Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες

Αφιέρωμα της ΚΝΕ στο Γιάννη Ρίτσο

Μια υπέροχη απαγγελία Ρίτσου από το Βασίλη Κολοβό.

Γιάννη Ρίτσου: Και να αδερφέ μου...

ΚΑΙ ΝΑ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.

Γιάννη Ρίτσου: Ρωμιοσύνη

Ο Μίκης Θεοδωράκης τραγουδά Ρίτσο.

"Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται..."

Γιάννη Ρίτσου: Επιτάφιος

Με τη φωνή της Φαραντούρη και τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Ο Ρίτσος ... στις καλύτερες ώρες του. Στον Επιτάφιο που τραγουδήσαμε όλοι...

"Πού πέταξε το αγόρι μου;"

Γιάννη Ρίτσου: Εξαίσιες Φωταψίες της Άλλης Όχθης...

H Σονάτα Του Σεληνόφωτος



(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδώσει δύο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα Μαύρα μιλά στον Νέο):


'Αφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!

Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται

που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι

θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.

'Αφησέ με να έρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,

αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,

ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου

λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ ακούσω. Σώπα.

'Αφησε με να έρθω μαζί σου

λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου,

ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται

η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,

τόσο αδιάφορη κι άυλη

τόσο θετική σαν μεταφυσική

που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις

πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις

πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.

'Αφησε με να έρθω μαζί σου.....

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,

κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας

μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,

γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη,

ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου

σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,

κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος

νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,

κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,

μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,

δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις

κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,

(δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου

είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).

'Αφησε με να έρθω μαζί σου

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,

μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.

'Αφησε με να έρθω μαζί σου...

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει θέλω να πω έχει παλιώσει

πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,

τα κάδρα ρίχνονται σα να βουτάνε στο κενό,

οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα

όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου

απ' την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο

όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής

απ' τα γόνατά της

ή όπως πέφτει μιά λουρίδα φεγγάρι στην παλιά,

ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, -όχι η φωτογραφία που κοιτάς

με τόση δυσπιστία

λέω για την πολυθρόνα, πολύ αναπαυτική,

μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι

και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει

-μιάν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,

πιο στιλβωμένη απ' τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα δίνω

στο στιλβωτήριο της γωνίας,

ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος

λικνισμένο απ' την ίδια του ανάσα,

τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δύο

σα να μην είχε τίποτα να κλείσει ή να κρατήσει

ή ν' ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό.

Πάντα μου είχα μανία με τα μαντίλια,

όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,

τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο

στους αγρούς με το λιόγερμα

ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το αντικρινό γιαπί

ή να σκουπίζω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου,

ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μιά απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια....

Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι

ν' απασχολώ τα δάχτυλά μου. Και τώρα θυμήθηκα

πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο

με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δύο ξανθές πλεξούδες

- 8, 16, 32, 64, -

κρατημένη απ' το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς

όλο φως και ροζ λουλούδια,

(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια κακή συνήθεια) 32, 64, -

κι οι δικοί μου στήριζαν μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο.

Λοιπόν, σου λεγα για την πολυθρόνα

ξεκοιλιασμένη φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα

έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,

μα που καιρός και λεφτά και διάθεση τι να πρωτοδιορθώσεις; -

έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα

τ' άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. Εδώ κάθισαν

άνθρωποι που ονειρεύτηκαν μεγάλα όνειρα,

όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε,

και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ' το χώμα

δίχως να ενοχλούνται απ' τη βροχή ή το φεγγάρι.

'Αφησε με να έρθω μαζί σου...

Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας του 'Αϊ- Νικόλα,

ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω

έχοντας στ' αριστερό πλευρό μου τη ζέστα

απ' το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου

κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα

κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ' το φεγγάρι

που 'ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων

και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ

πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα

άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε

ντυμένος την αχλύ και την δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,

και πολλούς νέους, πιο ωραίους κι από σένα ακόμη, του εθυσίασα,

έτσι λευκή κι απρόσιτη ν' ατμίζομαι μες στη λευκή μου φλόγα,

στη λευκότητα του σεληνόφωτος,

πυρπολημένη απ' τ' αδηφάγα μάτια των αντρών

κι απ' τη δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,

πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,

άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,

στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα 'βλεπα)

- ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς, ό,τι θαυμάζεις,

σου φτάνει ο θαυμασμός σου, -

θε μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν

σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων

γιατί, έτσι πολιορκημένη απ' έξω κι από μέσα,

άλλος δρόμος δε μου 'μενε παρά μονάχα

προς τα πάνω ή προς τα κάτω.

- Όχι, δε φτάνει.

'Αφησε με να έρθω μαζί σου ...

Το ξέρω η ώρα είναι πια περασμένη. 'Αφησέ με,

γιατί τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια,

έμεινα μόνη, ανένδοτη, μόνη και πάναγνη,

ακόμη στη συζυγική μου κλίνη πάναγνη και μόνη,

γράφοντας ένδοξους στίχους στα γόνατα του Θεού,

στίχους που, σε διαβεβαιώ, θα μένουνε

σα λαξευμένοι σε άμεμπτο μάρμαρο

πέρα απ' τη ζωή μου και τη ζωή σου,

πέρα πολύ. Δε φτάνει.

'Αφησε με να έρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.

Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.

Πρέπει πάντα να προσέχεις, να προσέχεις,

να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ

να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι

να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες

να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου

να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ' το δοκάρι που κρέμασε.

Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δε τολμάς να τ' ανοίξεις.

Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν

αντέχω.

'Αφησε με να έρθω μαζί σου...

Τούτο το σπίτι, παρ' όλους τους νεκρούς του,

δεν εννοεί να πεθάνει.

Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του

να ζει απ' τους νεκρούς του

να ζει απ' τη βεβαιότητα του θανάτου του


και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του

σ' ετοιμόρροπα κρεββάτια και ράφια.

'Αφησε με να έρθω μαζί σου.

Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες στην άχνα της βραδιάς,

είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλυτη,

κάτι θα τρίξει, -ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,

κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.

Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -

η μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -

κι αν κάνεις να κοιτάξεις σ' αυτόν ή τον άλλον καθρέφτη,

πίσω απ' την σκόνη και τις ραγισματιές,

διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,

το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή παρά να το κρατήσεις

καθάριο κι αδιαίρετο.

Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο

σαν κυκλικό ξυράφι πώς να το φέρω στα χείλη μου;

όσο κι αν διψώ, - πως να το φέρω; - Βλέπεις;

έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,

αυτό με βεβαιώνει ακόμη πως δεν λείπω.

'Αφησε με να έρθω μαζί σου...

Φορές-φορές, την ώρα που βραδιάζει, έχω την αίσθηση

πως έξω απ' τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης

με τη γριά βαρειά του αρκούδα

με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια

σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο

ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο

και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο

και δεν τ' αφήνουν πια να βγουν έξω

μ' όλο που πίσω απ' τους τοίχους μαντεύουν

το περπάτημα της γριάς αρκούδας

κι η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,

μη ξέροντας για πού και γιατί

έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια

να χορεύει στα πισινά της πόδια

δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της

να διασκεδάζει τα παιδιά, τους αργόσχολους, τους απαιτητικούς,

και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα

αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά,

παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της,

δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,

την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων,


στους κρίκους των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της,

την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή

με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου έστω κι ενός αργού θανάτου

την τελική της ανυπακοή στο θάνατο

με τη συνέχεια και τη γνώση της ζωής

που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ τη σκλαβιά της.


Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;

Κι η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται

υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,

χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλη της

στις πενταροδεκάρες που της ρίχνουνε

τα ωραία κι ανυποψίαστα παιδιά

(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)

και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε

το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ, ευχαριστώ.

'Αφησέ με να έρθω μαζί σου...

Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα

είναι σαν το βυθό της θάλασσας.

Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν σα στρογγυλά,

μεγάλα μάτια απίθανων ψαριών,

τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,

φύκια κι όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου

δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω ύστερα,

δεν μπορώ ν' ανέβω πάλι στην επιφάνεια

ο δίσκος μου πέφτει απ' τα χέρια άηχος, -σωριάζομαι

και βλέπω τις φυσαλίδες απ' την ανάσα μου ν' ανεβαίνουν,

ν' ανεβαίνουν

και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντές τες

κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται

από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,

τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,

στο βάθος του πνιγμού, κοράλλια και μαργαριτάρια

και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,

απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά μελλούμενα,

μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,

κάποιο ξανάσαμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,

μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,

κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια,

μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω όχι τα δίνω,

μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν

πάντως εγώ τα δίνω.

'Αφησέ με να έρθω μαζί σου...

Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.

Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να 'ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.

Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι

δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;

'Ασε να σου κουμπώσω το πουκάμισο τι δυνατό το στήθος σου,

- τι δυνατό φεγγάρι,- η πολυθρόνα, λέω κι όταν σηκώνω

το φλιτζάνι απ' το τραπέζι

μένει από κάτω μιά τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω

να μη κοιτάξω μέσα, - αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του,

και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου

μην κοιτάξεις μέσα,

έχει μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει μην κοιτάξεις,

μη κοιτάχτε,

ακούστε με που σας μιλάω θα πέσετε μέσα.

Τούτος ο ίλιγγος ωραίος, ανάλαφρος θα πέσεις, -

ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,

ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές δεν τις ακούτε;

Βαθύ-βαθύ το πέσιμο,

βαθύ-βαθύ το ανέβασμα,

το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ' ανοιχτά φτερά του,

βαθειά-βαθειά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -

τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,

όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,

ανάσα ωκεανού. Ωραίος, ανάλαφρος

ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις.

Μην κοιτάς εμένα,

εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα ο εξαίσιος ίλιγγος.


Έτσι κάθε απόβραδο έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες...

Συχνά πετάγομαι στο φαρμακείο απέναντι

για καμμιάν ασπιρίνη,

άλλοτε πάλι βαριέμαι και μένω με τον πονοκέφαλό μου

ν' ακούω μες στους τοίχους τον κούφιο θόρυβο που κάνουν

οι σωλήνες του νερού,

ή ψήνω έναν καφέ, και, πάντα αφηρημένη,

ξεχνιέμαι κ ετοιμάζω δυο ποιος να τον πιει τον άλλον; -

αστείο αλήθεια, τον αφήνω στο περβάζι να κρυώνει

ή κάποτε πίνω και τον δεύτερο, κοιτάζοντας απ' το παράθυρο

τον πράσινο γλόμπο του φαρμακείου

σαν το πράσινο φως ενός αθόρυβου τραίνου

που έρχεται να με πάρει

με τα μαντίλια μου, τα στραβοπατημένα μου παπούτσια,

τη μαύρη τσάντα μου, τα ποιήματα μου,

χωρίς καθόλου βαλίτσες τι να τις κάνεις;

'Αφησέ με να έρθω μαζί σου...

Α, φεύγεις; Καληνύχτα. Όχι, δε θα έρθω. Καληνύχτα.

Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί, επιτέλους, πρέπει

να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.

Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, -όχι, όχι το φεγγάρι

την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της,

την πολιτεία του μεροκάματου,

την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της

την πολιτεία που μας αντέχει στη ράχη της

με τις μικρότητες μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,

με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τα γερατειά μας, -

ν' ακούσω τα μεγάλα βήματά της πολιτείας,

να μην ακούω πια τα βήματα σου

μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα.

Καληνύχτα...


(Το δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πως κάποιο σύννεφο θα έκρυψε το φεγγάρι. Μονομιάς, σαν κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μια πολύ γνωστή μουσική φράση. Και τότε κατάλαβα πως όλη τούτη τη σκηνή τη συνόδευε χαμηλόφωνα η "Σονάτα του Σεληνόφωτος", μόνο το πρώτο μέρος. Ο νέος θα κατηφορίζει τώρα μ' ένα ειρωνικό κι ίσως συμπονετικό χαμόγελο στα καλογραμμένα χείλη του και μ' ένα συναίσθημα απαιλευθέρωσης. Όταν θα φτάσει ακριβώς στον 'Αη-Νικόλα, πριν κατέβει τη μαρμάρινη σκάλα, θα γελάσει, -ένα γέλιο δυνατό, ασυγκράτητο. Το γέλιο του δε θ' ακουστεί καθόλου ανάρμοστα κάτω

απ' το φεγγάρι. Ίσως το μόνο ανάρμοστο να είναι το ότι δεν είναι καθόλου ανάρμοστο. Σε λίγο ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και θα πει: "Η παρακμή μιάς εποχής". Έτσι, ολότελα ήσυχος πια, θα ξεκουμπώσει πάλι το πουκάμισό του και θα τραβήξει το δρόμο του.

Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα, δεν ξέρω αν βγήκε τελικά απ' το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Και στις γωνίες του δωματίου οι σκιές σφίγγονται από μιαν αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωή, όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; Το ραδιόφωνο συνεχίζει.)

11 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Σαν σήμερα έφυγε ο Γιάννης Ρίτσος. Ο ποιητής που μεγαλώσαμε τραγουδώντας τους στίχους του. Που ενέπνευσε με τα λόγια του τα όνειρα της νιότης μας και μας χάραξε στόχους ζωής. Στη μνήμη του τραγούδια δικά του. Ποιο καλύτερο μνημόσυνο μπορούμε να του κάνουμε;

ΓΙΑΤΙ;


Βαριά η καρδιά μας σήμερα. Και τα λόγια βγαίνουν δύσκολα. Η σκέψη μας όλη είναι κοντά στη Δημητρούλα. Η αγάπη μας και οι ευχές όλων μας να γίνει γρήγορα καλά. Αλλά και ένα μεγάλο:


ΓΙΑΤΙ;


ΠΗΓΗ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ UNICEF :

ΘΑΝΑΤΟΙ ΠΑΙΔΙΩΝ 1-14 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ1991-95

ΑΝΑ 100.000 ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΗΛΙΚΙΑΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΘΑΝΑΤΩΝ (ΤΟΥ ΠΙΝΑΚΑ 1)


Τα τροχαία ατυχήματα αποτελούν το 41% του συνόλου θανάτων παιδιών από τραυματισμούς και αναγορεύονται με μεγάλη διαφορά ως ο υπ' αριθμόν 1 κίνδυνος για την ασφάλειά τους, σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ, χωρίς καμία εξαίρεση.

______________


Γιατί να συμβαίνουν ατυχήματα σε παιδιά; Και μην τολμήσει κανείς να μας μιλήσει για την κακιά στιγμή. Γιατί δε φτάνει να εξηγήσει το πώς τα παιδιά κρατούν τα θλιβερά πρωτεία στα τροχαία. Θύμα τροχαίου και η αγαπημένη μας Δημητρούλα. Λίγα μέτρα από το σχολείο. Στο δρόμο που Αγίας Σοφίας λέγεται μα της ανοησίας των ανθρώπων μετράμε κάθε τρεις και λίγο τα αποτελέσματα.

Γιατί, ρωτάμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας και με οργή τεράστια, ενώ υπάρχουν ταμπέλες για όριο ταχύτητας 30, το παραβιάζουν ασύστολα όλα σχεδόν τα διερχόμενα αυτοκίνητα;

Γιατί αφού απαγορεύεται το παρκάρισμα στα πεζοδρόμια και στις γωνίες, δεν υπάρχει άδειο πεζοδρόμιο και τα παιδιά υποχρεώνονται να βαδίζουν στο οδόστρωμα;

Γιατί κανείς δε φρόντισε να κλαδέψει τα δέντρα και κρύβουν με τα κλαδιά τους τις ταμπέλες αλλά και μειώνουν την ορατότητα πεζών και οδηγών;

Τι δουλειά έχουν οι κάδοι σκουπιδιών στο ρείθρο των πεζοδρομίων ενός δρόμου με τέτοια κίνηση και με συχνά ατυχήματα; Και μάλιστα έξω από σχολείο; Κανείς ποτέ δε σκέφτηκε ότι ένα παιδί πίσω από ένα κάδο δε φαίνεται και δε βλέπει και το ίδιο τα αυτοκίνητα που έρχονται;

Και κυρίως γιατί το σχολείο μας είναι το μόνο στη Νέα Σμύρνη που δεν έχει "σαμαράκια" αν και είναι το πλησιέστερο σε λεωφόρο;

Έχουμε ακόμη πολλά "γιατί". Σας είπαμε μόνο όσα τα ίδια τα παιδιά σημείωσαν από μια πρώτη εξέταση του σημείου του ατυχήματος. Ένα ατύχημα που έζησαν από κοντά και άλλα δυο παιδιά της τάξης. Η Χριστινούλα, που παρέα με τη Δήμητρα διέσχιζαν το δρόμο και παρατρίχα γλίτωσε... Και ο Παύλος, που το σπίτι του είναι δίπλα ακριβώς και βρέθηκε από τους πρώτους δίπλα στη Δήμητρα.

Σ' αυτά τα παιδιά που ρωτάνε τα δικά τους αφοπλιστικά ΓΙΑΤΙ κάποιος επιτέλους πρέπει να απαντήσει. Και όχι με λόγια. Γιατί από λόγια έχουμε χορτάσει. Με έργα. Έμπρακτα. Μόνο έτσι θα τα πείσουμε πως πραγματικά νοιαζόμαστε για τη ζωή τους. Πως πραγματικά είναι τα παιδιά το πολυτιμότερο στη ζωή μας.


Όχι άλλα παιδιά θύματα!



Και όχι άλλα θύματα έξω από την πόρτα του σχολείου μας. Δυστυχώς η Δήμητρα δεν είναι το πρώτο θύμα... Θέλουμε όμως και απαιτούμε να είναι το τελευταίο!!!

ΠΑΜΕ... που το ΠΑΜΕ;

Ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιώργος Μαρίνος, σε χώρους δουλειάς των ναυτεργατών



Διαβάσαμε την είδηση στο σημερινό Ριζοσπάστη:

"Στις 7 του μήνα το ΠΑΜΕ καλεί όλους τους ναυτεργάτες στα συλλαλητήρια που γίνονται πανελλαδικά. Στον Πειραιά θα γίνει στις 6.30 μ.μ."


Και φυσικά ως ναυτεργάτες - έστω και πρώην - σταθήκαμε με συγκίνηση και στην είδηση για αγωνιστική κινητοποίηση και στην περιοδεία του βουλευτή στους χώρους δουλειάς των ναυτεργατών. Και λίγο παρακάτω είδαμε και άλλη είδηση:


"Στις 66 έχουν φτάσει οι πόλεις σε όλη τη χώρα όπου στις 7 Νοέμβρη το ΠΑΜΕ διοργανώνει συλλαλητήρια για την Κοινωνική Ασφάλιση, δίνοντας το σύνθημα της κλιμάκωσης της πάλης, ενόψει της πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας στις 12 του Δεκέμβρη. Στην Αθήνα το συλλαλητήριο θα γίνει στις 6 μ.μ. στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Δημαρχείο) και στον Πειραιά, στις 6.30 μ.μ., στον Ηλεκτρικό Σταθμό."


Και πάλι χαρήκαμε. Γιατί είμαστε πρώην ναυτεργάτες αλλά εργαζόμενοι παραμένουμε πάντα και το θέμα της Κοινωνικής Ασφάλισης μας καίει και μας τσουρουφλίζει. Αλλά μας τσουρουφλίζει και κάτι ακόμη. Και θα το πούμε με κάθε ειλικρίνεια. Πώς ακριβώς θα πάμε στους αγώνες ενάντια στην επίθεση στα ασφαλιστικά μας δικαιώματα; Χωρισμένοι πάλι σε χίλια κομμάτια; Αν δεν καταφέρει το εργατικό κίνημα να ενώσει τις δυνάμεις του, αν συνεχίσει η διάσπαση (και δε ρίχνουμε ευθύνη στο ΠΑΜΕ ούτε και σε κανέναν άλλο - γιατί η ευθύνη ανήκει σε όλους μας ανεξαιρέτως) δεν έχουμε καμιά ελπίδα.


Εμείς ως HOMA EDUCANDUS θα προβάλλουμε όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις από όποιο χώρο και αν προέρχονται. Όμως σε κάθε περίπτωση θα προβάλλουμε παράλληλα και την επιθυμία μας για επίτευξη ενότητας. Για πάλη σύσσωμη των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων. Όπως σύσσωμη υπήρξε η μάχη και τις θρυλικές μέρες του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, που όπου να 'ναι θα γιορτάσουμε και πάλι.


ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΟΧΘΗΣ

Θωμάς Λώλης

Η ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ έλυσε επιτέλους τους κάβους της. "Πρώτο ταξίδι έτυχε" χτες το βράδυ με το κλαρίνο του Θωμά Λώλη.




Η μπάντα του Λώλη


Απόψε όμως προβλέπεται γλέντι από τα λίγα. Γιατί; Μα γιατί η ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ κλείνει σήμερα τρία χρόνια λειτουργίας και φυσικά το γεγονός θα γιορταστεί όπως του αξίζει. Και έτσι που μόνο εκείνοι που αγαπούν τα αυθεντικά ακούσματα ψυχής ξέρουν να γιορτάζουν και να μοιράζονται τη χαρά τους.

Εμείς τους στέλνουμε την αγάπη μας και χιλιάδες ευχές να τα ... εκατοστήσουν!!!

Περισσότερες λεπτομέρειες για το αποψινό γλέντι γενεθλίων στη μεσημεριανή εκπομπή ΦΩΤΑΨΙΕΣ του Νηρέα, ώρα 3 με 5. Με ένα κλικ εδώ μπορείτε να την ακούσετε και από το ίντερνετ.

Μπορείτε επίσης να ενημερώνεστε άμεσα για το πρόγραμμα της Άλλης Όχθης στο φόρουμ:




Αφιέρωμα στην Κατερίνα μας