Ποιείν και Λέγειν




Βαν Γκογκ



Στίχοι, αχνάρια του χθες, μνήμες του σήμερα





Δεν είμαι ποιήτρια. Όμως ο κάθε άνθρωπος ζει στιγμές που μέσα του χαράζουν σε στίχους. Τα λιγοστά αυτά ποιήματα μετράνε ανάποδα κάπου 25 χρόνια. Τα τελευταία της ζωής μου. Σκόρπιοι στίχοι χαμένοι σε σελίδες ημερολογίων. Οι περισσότεροι ποτισμένοι από θάνατο. Ποίημα χαράς δεν έγραψα ποτέ. Μόνο η πίκρα έδενε μέσα μου κόμπους με δάκρυα και λέξεις και τις άφηνε στο χαρτί, ξόρκια στον πόνο.

Ετούτη την κατάδρομη πορεία δένω σε κύκλο με το πρώτο ποίημα αυτής της σειράς. Γραμμένο κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80. Τότε που αναγκάστηκα να αφήσω τη θάλασσα και να γίνω δασκάλα. Να πω τα μεγάλα όχι. Έψαχνα τότε νόημα και σκοπό ζωής. Κι ήρθε μετά ο θάνατος. Να με εξαναγκάσει μόνο αυτόν να ψάχνω και να ρωτάω τα γιατί του. Στους θανάτους της ζωής από τότε έβαλα σύντροφο πιστό τον γνήσιο και αυθεντικό, τον Αιώνιο Μονάρχη, της νύχτας το μαύρο καβαλάρη. Το μεγάλο Τίποτε. Το Μηδέν. Και λένε πως ετούτη τη συντροφιά με το Θάνατο οι έλληνες την όριζαν ως Φιλοσοφία. Φιλοσοφία, έλεγε ο Πλάτωνας, είναι η μελέτη του Θανάτου. Ίσως λοιπόν αυτό να είναι και τούτοι οι σκόρπιοι στίχοι. Η α-πορία μου μπρος στα αιώνια ερωτήματα που βασανίζουν τον κάθε άνθρωπο για τη μοίρα του και τίποτε περισσότερο.

Η ζωή εν τάφω

Σκοτάδι. Σιωπή ατέλειωτη.
Ένας τάφος γύρω από τον καθένα μας.
Κλειστά μάτια. Βουλωμένα αυτιά.
Ένας νεκρός, πιο κουφός, πιο τυφλός
απ’ τον αληθινότερο νεκρό.

Είναι ο άνθρωπος του 20ου αιώνα.
Συλλογίζομαι. Και πάλι συλλογίζομαι.
Γιατί όλος αυτός ο πόνος;
Γιατί όλη αυτή η αδικία;
Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος.
Μα πιο πολύ που ακόμα
δεν ξέρω πώς να αρχίσω
το χρέος μου στον άνθρωπο να κάνω.

Δανάη - 1983


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφιέρωμα στην Κατερίνα μας